Δεν έχει ακόμα λειτουργήσει το τηλεφωνικό κέντρο του Νοσοκομείου Λιβαδειάς παρά τους 2 μήνες που πέρασαν από τότε που τα έφτυσε. Σ’ αυτές τις 60 μέρες που οι Τσάινιζ θα έστηναν ένα ολόκληρο νοσοκομείο μαζί με ένα ξενοδοχείο για τους συγγενείς των ασθενών η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να επαναλειτουργήσει ένα τηλεφωνικό κέντρο.
Το ρεπορτάζ λέει ότι η ζημιά έχει εκτιμηθεί στο ύψος των 80.000 ευρώ ένα κονδύλι που δεν υπάρχει (το ακούσαμε κι αυτό όταν οι απευθείας αναθέσεις εκατομμυρίων έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο) και ότι θα ακολουθηθεί η διαδικασία των διαγωνισμών με όλα τα χρονοβόρα γνωστά που αντιστοιχούν στο “Ζήσε Μαύρε μου να φας Τριφύλλι”.
Τα προβλήματα με τη δυσλειτουργία των τηλεφώνων είναι πολλά και σημαντικά. Οι έχοντες ανάγκη δεν μπορούν εύκολα να επικοινωνήσουν στις λίγες τηλεφωνικές γραμμές έκτακτης ανάγκης που υπάρχουν. Ακόμα δυσκολότερα επικοινωνούν με το Νοσοκομείο Λιβαδειάς άνθρωποι που θέλουν να λάβουν τηλεφωνικές πληροφορίες -για την ακρίβεια πλέον δεν επικοινωνούν.
Ιδιαίτερα σοβαρό είναι όπως αντιλαμβάνεστε το πρόβλημα της ενδοεπικοινωνίας με το υγειονομικό προσωπικό. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις γιατρούς να ψάχνουν σπασμωδικά το κινητό των συνεργατών τους για να διαβιβάσουν μια επείγουσα εντολή που μπορεί να είναι σημαντική για την υγεία ενός συνανθρώπου μας.
Οι πληροφορίες λένε ότι αυτή τη φορά η διοίκηση και ο διοικητής έχουν κάνει τα προβλεπόμενα. Αλλά δυστυχώς είναι το αποτέλεσμα που μετράει. Και μετά από τόσους μήνες μια απλή βλάβη δεν έχει αποκατασταθεί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Και είναι θλιβερό.
