Γράφει η Ροζαλία
Έλειψε εκείνο το κέφι το παλιό. Εκείνη η πλάκα των εμπόρων που παράσερνε σαν κύμα τις έγνοιες εκεί που χάζευες τους πάγκους. Βαραίνει ο καιρός, οι συνθήκες, οι ανάγκες . Είναι κι η αλλοτρίωση του να δείχνεις ευπρεπής. Είναι κι η παγκοσμιοποίηση. Και είναι που λείπει η ποίηση. Η ορμή προς τα μπρος. Η αντίληψη των πραγμάτων με αγάπη κι όχι με χρησιμότητα και με κέρδος. Είναι και το παράπονο. Εκείνο το φεγγάρι που ήρθε όχι σε νύχτες που μας άρεσαν. Σε άλλες λευκές. Κι οι νύχτες όπως κι οι μέρες είναι πιο τρυφερές με χρώμα. Με αυθεντικές φωνές κι αναζητήσεις. Με ανυστερόβουλους φίλους καιρούς. Γιατί νοιώθει ο καιρός πότε τον σέβεσαι κι ο διπλανός πότε τον σκέφτεσαι. Όταν του δώσεις μια αφορμή να πάει παραπάνω. Να γίνει Άνθρωπος να βρίσκει φίλια πράγματα, να μπορεί να νοιώθει κομμάτι και ολόκληρος. Να μπορεί να ξεκουραστεί και να ξεκινήσει πάλι.
