Γράφει η Ροζαλία
Τίποτα δεν άλλαξε από τα αιώνια. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο.
Μια μυρωδιά αυτή των στενών οριζόντων. Μια γραμμή αυτή που δεν στοχεύει στον ουρανό αλλά καθορίζει τα βήματα μην και λοξοδρομήσεις και σε καταπιεί το άγνωστο. Η γραμμή των ορίων και των ιδίων.. Κι η μυρωδιά των συντηρημένων και των συντηρητικών για να κρατούν στην κίνηση τα ίδια εκείνα υλικά.
Χαμογελάει η Έρκυνα φτωχοντυμένη
πιτσιρίκα σίγουρη πως η ομορφιά που πήρε από τη μάνα της κρύβει τη βία της ασχημίας που εισέπραξε. Κι ο Ελικώνας ρίχνει το γλυκό του ίσκιο κι ας είναι πληγωμένος.
Μικραίνουν οι σκιές και πουθενά δεν ακούς μια μουσική, δε βλέπεις μιαν ανταύγεια, ένα χτυποκάρδι, ένα κάτι που θα σε σπρώξει λίγο πιο πέρα, λίγο πιο πάνω. Ακίνητα. Συχνά καλέσματα, χρόνια τα ίδια, χρόνια οι ίδιοι διοργανωτές οι ίδιοι προσκεκλημένοι, στο ίδιο έργο. Και αριστούργημα να ταν, κι αρχαία ελληνική τραγωδία θα κούραζε. Η νέα ελληνική ιλαροτραγωδία όμως μαραζώνει τη ζωή μας.
Συνεχίζεται…
