Την ώρα που εμείς καθισμένοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι θα απολαμβάνουμε τα πλούσια εδέσματα, τις ελαφρές συζητήσεις και τα αβίαστα χαμόγελα, κάποιοι συνάνθρωποι -όχι μακριά μας- δίπλα μας θα είναι μόνοι, χωρίς στέγη δίχως φαγητό. Χωρίς ελπίδα, χωρίς τίποτα. Ούτε γιορτή ούτε Ανάσταση ούτε αγάπη να τους αγγίξει. Έρημοι κι απεγνωσμένοι σ’ έναν κόσμο δίχως πρόσωπο, ανελέητο, άδικο και σκοτεινό.
Αν αυτοί οι κοντινοί μας άνθρωποι δεν αναστηθούν, μην ξεγελιέστε δεν θα ‘ρθει η Ανάσταση. Ούτε και φέτος.
Αν αυτοί δεν σηκώσουν το βλέμμα στον ουρανό, όχι, ο ουρανός δεν θα ανοίξει ούτε εφέτος για μας. Κι ούτε ο Χριστός θα νικήσει τον θάνατο.
Με την ευχή το φως της ανάστασης να διαλύσει τα σκοτάδια του νου και της ψυχής, ώστε ο άνθρωπος να επανακτήσει την ανθρώπινη ιδιότητα, να κοιτάξει έξω από τον εαυτό του, στον συνάνθρωπο που πάσχει, να του απλώσει το χέρι, να τον σηκώσει με όση δύναμη έχει, για να σηκωθεί κι ο ίδιος στο ύψος που επιτάσσει το καθ’ ομοίωσιν…
Η ομορφιά αυτού του κόσμου, που τα τελευταία χρόνια δείχνει θαμπή, μπορεί να αποκαλυφθεί ολόκληρη αν κάνουμε δική μας υπόθεση την ανάγκη του άλλου. Και να μεγεθυνθεί με την αγάπη, αυτό το μαγικό συναίσθημα που έπεσε αναλλοίωτο από τον ουρανό και είναι το μόνο που μπορεί να αναμορφώσει εμάς και τον κόσμο, πλουτίζοντας τη ζωή με νόημα κι ουσία για να πάρουν οι εφήμερες μέρες της περιεχόμενο και αξία.
Καλή Ανάσταση σε όλους. Υγεία, Ευτυχία, Ευημερία
