Της Νέλης ΧαχάμηΤην Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, συνολικά 1.500 μικροί πρόσφυγες παρακολούθησαν μαθήματα σε σχολεία ανά τη χώρα. Και προσωπικά θεωρώ τον συμβολισμό που πρέπει να διακρίνουμε πίσω απ’ την ίδια τη διαδικασία, εξαιρετικά σημαντικό και άξιο αναφοράς και ανάλυσης.
Τον θεωρώ τόσο σημαντικό, όχι για τις φωτογραφίες των μικρών παιδιών που χαμογελούν στην πόρτα του σχολείου μπαίνοντας, που σαφώς και μας συγκινούν, μα γιατί μέσω αυτής της διαδικασίας τονίζεται η σημασία της προστασίας των παιδιών και υπενθυμίζεται σε όσους τείνουν να την ξεχνούν. Γιατί η εκπαίδευση είναι κι αυτή προστασία.
Κάνοντας εικόνα μικρά παιδάκια, ξεριζωμένα από τόπους σε εμπόλεμη κατάσταση, με τραυματισμένες δια παντός ψυχές και με ριζωμένο μέσα τους έναν τρόμο που με τρόπο τόσο βιωματικό κανείς δεν αξίζει να φέρει, θυμάμαι τους στίχους του Σιδηρόπουλου που πάντοτε επανέρχονται επίκαιροι.
Και σκέφτομαι πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη που όλοι ανεξαιρέτως έχουμε απέναντι στα παιδιά. Στα παιδιά όλων και παντού, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς χρώμα, χωρίς γλώσσα. Διότι κανένα παιδί δε μπορεί εν μέσω της αθωότητάς του να διανοηθεί πως διαφέρει ένα άλλο παιδί απ΄ το ίδιο. Εμείς πώς τολμάμε να μπορούμε;
Τα παιδιά είναι ο άνθρωπος στην πιο αγνή και αυθεντική του μορφή. Είναι ο άνθρωπος όπως θα έπρεπε να παραμείνει για πάντα. Με ένα μυαλό έτοιμο να ρουφήξει τα πάντα, μια ψυχή που δε γνωρίζει δόλο και φθόνο και ένα βλέμμα καθαρό και ειλικρινές. Ο στόχος λοιπόν ξέρεις ποιος είναι; Να μη μολυνθεί αυτή η καθαρότητα και γίνει έλος.
Να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που τα χαρακτηριστικά των παιδιών θα είναι και χαρακτηριστικά των ενηλίκων και στον οποίο κόσμο δε θα χωρούν οι γονείς του Ωραιόκαστρου και όσοι τους μοιάζουν.
Αν επομένως, δεν πάψουμε τους διαχωρισμούς και τις δεύτερες σκέψεις κι αν δεν αντιληφθούμε την ευαισθησία της παιδικής ψυχής, πώς να προσεγγίσουμε έναν κόσμο καλύτερο;
Κανένας δεν έχει δικαίωμα να δηλητηριάζει το παιδί του και να πληγώνει το παιδί του διπλανού. Κανένας και κανένα παιδί. Κανένας γενικώς, δεν έχει το δικαίωμα να μην νιώθει την ευθύνη που όλοι έχουμε απέναντι στο αύριο.
Ο καθένας που ο όντως επιθυμεί αυτό το αύριο να είναι λιγότερο μαύρο δε μπορεί παρά να νιώθει πως για τα παιδιά που το χρειάζονται όλοι γινόμαστε και είμαστε γονείς.
