της Αγγελικής Εκμετζόγλου
Στην απόλυτη τιμή της η φύση αποστρέφεται τα ακραία φαινόμενα των ανθρώπων. Υπερβαίνει τη νομοτέλεια και δεν τους παραχωρείται, γιατί αυτός είναι ο τρόπος της να αντιδρά στην αχαριστία, το χειρότερο που συναντά κανείς κατεβαίνοντας την κλίμακα του κακού.
Και περιμένει την κατάλληλη εποχή, εκείνη που θα αποσπαστεί από την προαιώνια διαδοχή των εποχών και θα αυθαιρετήσει αδικαιολόγητα για την περιφορά που τη γέννησε ξαφνιάζοντας την ύπαρξη ως ύλη κι ως ιδέα.
Σε αυτή την εποχή, στην απρόβλεπτη συμπεριφορά της όχι από πλήξη αλλά από βαθύ θυμό και στα μεγέθη της τα ασταθή, θα στηρίξει την ελπίδα της η φύση, γιατί ξέρει καλά πως μόνο αυτή η συνθήκη μπορεί και να δημιουργήσει κάποτε έναν άνθρωπο ασύμβατο με τα ακραία φαινόμενα των ανθρώπων.
