Συμπληρώθηκαν 28 χρόνια από το ταξίδι του Μάνου Χατζιδάκι στον ήσυχο κήπο της αθανασίας αφού πρώτα σκόρπισε γενναιόδωρα στον άνεμο του εφήμερου πολλαπλασιασμένα είδωλα της χάρης -αντίδωρα στο λίγο, το επίπεδο, το τραχύ του κόσμου τούτου.
Κάθε χρόνο η απουσία του γίνεται πιο οδυνηρή. Λίγοι στους καιρούς μας ανοίγουν δίκαιους δρόμους για να αναιρέσουν με τον εμπαθή λόγο τους τις διαδεδομένες καθησυχαστικές αυταπάτες. Ακόμα λιγότεροι ανεμίζουν ματωμένη τη σημαία του πνεύματός τους χωρίς χορηγούς και πνευματικούς νταβατζήδες. Κι ελάχιστοι οι διατεθειμένοι να καταβάλουν το κόστος ευκαιρίας στους αγεωμέτρητους εκείνους που ελέγχουν την κίβδηλη κονίστρα μιας θανατηφόρα φθονερής μετριότητας.
Προκλητικά ευφυής δανδής και ισόβιος αναζητητής της μικρής εκείνης ακτίνας που τον επέλεξε για να αντικρίσει της Τέχνης τη σκιά και το φως, ο Μάνος Χατζιδάκις ενοχλούσε γιατί αποκάλυπτε με τον λόγο του τη δομική ανεπάρκεια μιας αγράμματης ελίτ, όχι ασκώντας απλώς κριτική αλλά δίνοντας το παράδειγμα ενός ουσιαστικού ανθρωπισμού.
