Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Λιβαδειά 8 Μαρτίου 2019
Αγαπητέ Γιάννη,
ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Ο πιο τυχερός άνθρωπος στη ζωή, φίλε μου, είναι αυτός που θα συναντήσει την ξεχωριστή γυναίκα: μάνα, αδελφή, φίλη, σύντροφο, κόρη. Μερικοί πολύ όμως τυχεροί τα έχουν όλα μαζί.
ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ
Για τα Ελληνόπουλα μέχρι 25 χρονών φίλε μου 0 21ος αιώνας φαντάζει μια διαρκής ύφεση, ένας οικονομικός εφιάλτης που έχει συνθλίψει τα όποια όνειρα κοινωνικής ανέλιξης. Αν προστεθεί στην οικονομική ανασφάλεια το ασταθές διεθνές περιβάλλον η γενιά που ετοιμάζεται να πάρει τη χώρα στα χέρια της είναι θυμωμένη. Πολύ θυμωμένη.
ΕΥΘΥΝΕΣ
Εχουν δίκιο οι νέοι. Ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης και οι τοπικοί εκπρόσωποι αυτών των παρατάξεων τους έχουν καταδικάσει σε ένα δνοφερό μέλλον, σε μια απλή ή πιο σύνθετη παραλλαγή του “δουλεύω για να βγάζω χρήματα που να μου φτάνουν να πηγαίνω για δουλειά“. Μην κρυβόμαστε αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσουμε στα παιδιά μας.
ΕΥΘΥΝΕΣ2
Είμαστε ευχαριστημένοι με τον κόσμο που παραδίδουμε; Ξέρω θα μου πεις για τα λαμόγια, τα παράσιτα, τους βολεμένους που έχουν πιάσει τα πόστα και ελέγχουν το γήπεδο. Ασ’ τους αυτούς, για τους άλλους μιλάω. Μιλάω, Γιάννη μου, για εκείνους που διασώζουν ένα ελάχιστο συνείδησης και που κρατάνε μια απόσταση από τον κοινωνικό καννιβαλισμό για λόγους αρχής. Για όσους κατανοούν τα σκληρά διδάγματα της ιστορίας, γι’ αυτούς που έχουν τα γκατς να αντιληφθούν το τραγικό μιας ορατής ματαιότητας και ταυτόχρονα τον τρόμο του να πηγαίνεις κόντρα στη σκυφτή μάζα. Γι’ αυτούς λέω που -παρόλα αυτά- έχουν το θάρρος να δρουν ως αυτόνομα υποκείμενα και όχι ως χειραγωγούμενα πλήθη ικετών για ένα διορισμό -που κι αυτόν χλομό τον κόβω πια.
ΕΥΘΥΝΕΣ3
Ολοι αυτοί πρέπει να σταθούν εκεί όπου το κοινωνικό νόημα συναντάει την προσωπική αίσθηση του καθήκοντος. Οι καιροί δεν περιμένουν. Πρέπει να ξεφύγουμε από την τραγωδία που βιώνουμε και που μας αναγκάζει να απαντάμε στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής σε πρώτο ενικό. Οσο κι αν η καθημερινότητα είναι για όλους καθοριστική δεν μπορεί να σκοτώσουμε το εμείς και την συλλογική απόκριση στα αιτήματα μιας κοινωνίας που παραπαίει προδομένη ακριβώς από αυτούς που υποτίθεται πως την προστατεύουν.
ΔΗΜΟΤΙΚΑ
Φαίνεται να ανέκτησε Γιάννη μου την πρωτοβουλία η κα Πούλου μετά την καλή της συγκέντρωση, μαθαίνω ότι και η ίδια είναι ευχαριστημένη. Ισως τώρα της μείνει καιρός να δει την κατηφόρα στο 1ο Δημοτικό Λιβαδειάς όπου οι γονείς διαμαρτύρονται επειδή σπάζουν τα αυτοκίνητά τους αλλά πλέον με τις λακκούβες κινδυνεύουν και οι πεζοί.
ΔΗΜΟΤΙΚΑ2
Φυσικά και η κα Πούλου και εσύ γνωρίζετε πως το πραγματικό γεγονός που παρήγαγε η πόλη τις προηγούμενες μέρες δεν είναι η όντως επιτυχημένη συγκέντρωση. Είναι άλλο. Η ανησυχία έχει χτυπήσει κόκκινο σε όλους τους εκλογικούς μηχανισμούς αλλά αδυνατούν να επιλύσουν τον γρίφο. Από αυτό και μόνο κρίνονται ανίκανοι να αναλάβουν τις τύχες της πόλης.
VIOTIAPLUS.GR
Νέο παραμύθι στην πιάτσα: το viotiaplus.gr είναι πολύ αυστηρό. Αφού χρησιμοποίησαν κάθε συκοφαντία και γελοιοποιήθηκαν τώρα το ρίχνουν στην αυστηρότητα. Αυτό εμένα με τρομάζει. Γιατί σημαίνει ότι ετοιμάζονται νέες μάσες, νέα επιδρομή στο δημόσιο ταμείο. (Μια από αυτές τις μέρες θα σου γράψω για την ετυμολογία του αυστηρού, έχει μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον)
ΑΣΤΕΡΙΞ
50 π.Χ. Ολόκληρη η Γαλατία έχει πέσει στα χέρια των Ρωμαίων. Ολη; Όχι! Οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Ρωμαίους. Ομως δεν βρίσκω τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η αφήγηση με την 25η Μαρτίου όταν ως γνωστόν σ’ ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία επικρατούσε ησυχία, τάξις και σκλαβιά. Σε όλη; Οχι! Οι κάτοικοι μιας μικρής χερσονήσου αποφασίζουν να οργανωθούν και να αντισταθούν. Περιμένουμε.
ΜΠΑΤΖΕΛΗ
Με έμπειρα στελέχη του απερχομένου Δημοτικού Συμβουλίου Λιβαδειάς ενισχύθηκε ο συνδυασμός της Κατερίνας Μπατζελή. Οι τοπικές ισορροπίες αλλάζουν στην Περιφέρεια ασφαλώς. Αλλά δεν υποτιμώ Γιάννη μου και τις συνέπειες αυτών των κινήσεων στις εκλογές του Δήμου Λεβαδέων. Απελευθερώνονται δυνάμεις, μερικές έντιμες, που με τη σειρά τους μπορούν να προσδώσουν δυναμική στην ογκούμενη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος.
ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ
Λέει ο Ρίλκε και είναι και για εκλογική χρήση -οι μεγαλειώδεις συνδηλώσεις της ποίησης:
Μαθαίνω να βλέπω. Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό, όλα εισχωρούνε βαθύτερα μέσα μου δίχως να σταματάνε εκεί όπου άλλοτε παίρνανε πάντοτε ένα τέλος. Έχω ένα εσώτερο που δεν το φανταζόμουν. Όλα τώρα πηγαίνουν εκεί. […] Δεν το ’χω πει; Μαθαίνω να βλέπω. Ναι, αρχίζω. Τα καταφέρνω άσχημα ακόμα, όμως θα επωφεληθώ τον καιρό μου.
Ας το σκεφτούν οι αρκετοί εκείνοι οι οποίοι σύρονται από αγνότητα ή για μικροπολιτικούς λόγους σε αυτό που στην πραγματικότητα σιχαίνονται.
Ταύτα και μένω.
Δ.Λ.
