Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Εχει άδικο ο Τσίπρας να κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι στέλνει τα παιδιά μας στο εξωτερικό;
Οχι αν κρίνουμε από τη διάσταση που έλαβε το θέμα της μερικής απαγόρευσης των μαθητικών εκδρομών σε εκτός συνόρων προορισμούς.
Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά πρέπει πρώτα να πούμε δύο πράγματα: Πρώτα πως όλοι οι θεσμοί της μεταπολίτευσης –περιλαμβανομένων και των σχολικών εκδρομών- βρίσκονται σε τέτοια παρακμή, η σήψη είναι τόσο καθολική, που οποιαδήποτε παρέμβαση επιχειρεί να βάλει μια τάξη στο χάος φαίνεται θετική. Ακόμα κι όταν εισηγητής της είναι ο Γαβρόγλου.
Και δεύτερο ειδικά για τις εκδρομές ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρόκειται για ευτελισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας κυρίως στους εσωτερικούς προορισμούς. Κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Το πλαίσιο των εκδρομών πρέπει να αλλάξει συνολικά, οριστικά, γενναία, πάνω από παλαιοσυνδικαλιστικές νοοτροπίες κι από ρουσφέτια σε ξενοδόχους, ταβερνιάρηδες και μπουζουκομαγαζάτορες.
Στο συγκεκριμένο θέμα δύο είναι τα βασικά επιχειρήματα εκείνων που εναντιώθηκαν στη ρύθμιση. Ότι πρόκειται για κάποιας μορφής απαγόρευσης μετακίνησης και πως συνιστά εξίσωση των μαθητών προς τα κάτω. Είναι έτσι;
Δεν υπάρχει φυσικά καμιά απαγόρευση μετακίνησης. Είναι αστείο και να συζητείται. Η ρύθμιση μέχρι στιγμής τουλάχιστον αφορά τις σχολικές εκδρομές και μόνον. Οι μαθητές είναι ακόμα ελεύθεροι να πηγαίνουν σε όποια χώρα θέλουν χωρίς περιορισμούς απλώς αυτό δεν θα το κάνουν πλέον με το σχολείο.
Με την ίδια οπτική η απαγόρευση των εκδρομών δεν αποτελεί εξίσωση προς τα κάτω. Οι μαθητές των οποίων οι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα δεν δεσμεύονται σε οτιδήποτε και μπορούν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις το έχουν ήδη κάνει.
Η ρύθμιση αντίθετα έχει ορισμένες θετικές συνέπειες. Στον οικονομικό τομέα οι οικογένειες περιορίζουν κάπως τα οικονομικά τους βάρη -ακόμα κι εκείνες που κατορθώνουν να στείλουν τα παιδιά τους εκδρομή -περιορίζοντας όμως πολύ πιο αναγκαία έξοδα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σημαντική παράμετρος που δεν πρέπει να παραβλέπεται είναι ότι από τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται υπό επιτροπεία η εξαγωγή ευρώ πρέπει να λογίζεται ως εξαγωγή συναλλάγματος. Και να μην επιδιώκεται από κρατικούς φορείς η διοχέτευσή του στους λογαριασμούς Ρωμαίων ξενοδόχων ή παριζιάνικων καφέ. Με απλά λόγια καλύτερα τα λεφτά των μαθητών να ξοδευτούν στη Ρόδο παρά στη Βενετία –καλύτερα για τη χώρα.
Ένα δεύτερο σημείο, όπου συμβάλλει το μέτρο, είναι η απαλλαγή παιδιών και γονέων από την ψυχολογική πίεση όταν δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν οικονομικά και να ακολουθήσουν μια ακριβή εκδρομή του σχολείου τους στο εξωτερικό. Εδώ δεν χρειάζεται περαιτέρω επιχειρηματολογία. Όλοι ξέρουν ότι σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά είναι ευαίσθητα κι πως αυτού του τύπου οι διακρίσεις βαθαίνουν ακόμα περισσότερο το κοινωνικό χάσμα που απειλητικό εμφανίζεται .
Σε όλες τις περιπτώσεις ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι η απαγόρευση των εκδρομών στο εξωτερικό.
Αλλά το ότι παγιώνεται η πεποίθηση -και στους μαθητές- πως με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό τα παιδιά μας θα το γνωρίσουν πολύ καλά το εξωτερικό. Όχι ως εκδρομείς. Αλλά ως μετανάστες.
