Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Χαμηλό είναι το ενδιαφέρον της βοιωτικής κοινωνίας για τις εκλογές στο Επιμελητήριο που διεξάγονται αύριο και μεθαύριο στη Λιβαδειά και τη Θήβα. Το γεγονός εκτός από την οικονομική δυσπραγία των επιχειρηματιών -πολλοί από τους οποίους δεν είναι ταμειακώς ενήμεροι- δείχνει και την απαξίωση του θεσμού στη συνείδηση των πολιτών ως αποτέλεσμα μιας γενικευμένης παρακμής αλλά και της ειδικής διοικητικής του ανεπάρκειας.
Δεν ξέρω αν η επικράτηση του συνδυασμού Νέο Επιχειρείν με επικεφαλής τον Κων. Στάικο θα φέρει τον πολυπόθητο στην επιχειρηματικότητα της Βοιωτίας νέο αέρα, αλλά κατά τη γνώμη μου η Ανεξάρτητη Επιμελητηριακή Ενότητα του Παν. Αγνιάδη συνεχίζει τη μέχρι τώρα πορεία που είναι αλυσιτελής, παρωχημένη και φθαρμένη.
Όπως το βλέπω εγώ, εδώ δεν έχουμε στην πραγματικότητα τη σύγκρουση δύο ψηφοδελτίων (άλλωστε και στα δύο υπάρχουν αξιόλογοι Βοιωτοί επιχειρηματίες), αλλά δύο νοοτροπιών. Της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας του πολιτεύεσθαι, που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική και ηθική χρεοκοπία, και τη μεταρρυθμιστική νοοτροπία μιας παρέας νέων παιδιών, που υπόσχονται θεραπεία των μεγάλων πληγών του παρελθόντος, διαφάνεια και αξιοκρατία.
Έχουμε καεί όλοι από υποσχέσεις και έτσι δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι το Νέο Επιχειρείν θα δημιουργήσει ένα δυναμικό Επιμελητήριο στην υπηρεσία του πιο μικρού και του πιο μεγάλου επιχειρηματία της Βοιωτίας, αλλά είμαι βέβαιος ότι απορρίπτω την μεταπολιτευτική νοοτροπία της Ανεξάρτητης Επιμελητηριακής Ενότητας ως αποτυχημένης εν τοις πράγμασι.
Για να έχει κάποιες ελπίδες επιβίωσης η πατρίδα, οι παλιές πρακτικές, οι παλιοί θεσμοί, οι παλιές τακτικές, όλη αυτή η ιδεολογικοποιημένη ευνοιοκρατική συναλλαγή πρέπει να εκλείψει. Όχι μόνο στα Επιμελητήρια, αλλά και στα Επιμελητήρια. Και να φτιαχτούν νέα –ως περιεχόμενο, όχι ως κτήριο.
Να δημιουργηθεί ένα νέο Επιμελητήριο που:
1) Δεν θα επιδίδεται σε δημόσιες σχέσεις , δεν θα καλλιεργεί πελατειακές σχέσεις, δεν θα περιορίζει την συμβολή του σε μικροεξυπηρετήσεις, σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και σε διαχωρισμούς μεταξύ των μελών της επιχειρηματικής κοινότητας.
2) Δεν θα διοργανώνει διαρκώς πολυέξοδες φιέστες και κυρίως κακόγουστες φιέστες και άκυρες βραβεύσεις, που στόχο έχουν την προώθηση των δημοσίων σχέσεων ενίων μελών του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου. Τα αλόγιστα, εκτός επιχειρηματικής ωφέλειας, έξοδα δημιουργούν μια γκροτέσκα αντίστιξη με τους χιλιάδες συμπολίτες μας που αυτές τις μέρες χάνουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς και τα εκατομμύρια που ζουν κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας.
3) Η διοίκηση του Επιμελητηρίου να στηρίζει την ισχύ της όχι σε ρουσφέτια και μικροχορηγίες, αλλά στη σαφή γνώση των τοπικών και διεθνών οικονομικών συνθηκών, στην επιστημονική κατάρτιση και στη μέριμνα για τα προβλήματα του επιχειρηματία.
[Ενα παράδειγμα των όσων αναφέρω πιο πάνω που δείχνει την αδυναμία ανάγνωσης της οικονομικής πραγματικότητας: Η συνδιοργάνωση το 2012 από το Επιμελητήριο Βοιωτίας του 2ου Περιφερειακού Συνεδρίου για την Επιχειρηματικότητα και Ανάπτυξη και η φιέστα που το ακολούθησε. Πότε; Ακριβώς τη στιγμή που η χώρα είχε εισέλθει στη μεγαλύτερη ύφεση της ιστορίας της και της παγκόσμιας ιστορίας! Αν δεν είναι αυτό γκάφα ολκής που δείχνει έλλειψη στοιχειώδους οικονομικής επάρκειας και γενικότερα γνώσης, τι είναι; ]
Και επανέρχομαι στο ιδανικό μου Επιμελητήριο.
4) Το νέο δυναμικό Επιμελητήριο δεν θα διοργανώνει δεκάδες άσκοπες εκδηλώσεις και κιτς φιέστες, δεν θα αναλαμβάνει δεκάδες ανούσιες πρωτοβουλίες, δεν θα διαχειρίζεται ιστοσελίδες που δεν τις διαβάζει κανείς, θα περιορίσει τα ταξίδια της διοίκησής του μόνο στα απολύτως απαραίτητα, σε εκείνα που φέρνουν χειροπιαστά αποτελέσματα και δεν γίνονται για αναψυχή ή για την ανάρτηση φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα.
5) Το πιο σημαντικό ζήτημα το άφησα για το τέλος. Αφορά τη χρηστή διαχείριση των οικονομικών πόρων του Επιμελητηρίου Βοιωτίας. Και για να είμαστε συνεπείς, από εκεί πρέπει να αρχίσει οποιαδήποτε νέα προσπάθεια. Από εκεί πρέπει να αρχίσει και εν αρχή ην ο έλεγχος των προηγούμενων χρήσεων. Έλεγχος αναλυτικός εσόδων-εξόδων, εξονυχιστικός έλεγχος διαδικασιών και δαπανών μέχρι του τελευταίου ευρώ. Και δημοσιοποίηση των ευρημάτων για να γνωρίζουμε την κατάσταση.
Τα χρήματα από το υστέρημα του Βοιωτού επιχειρηματία (θα έπρεπε και) πρέπει να ξοδεύονται με τη μεγαλύτερη δυνατή φειδώ. Όχι υπέρογκες αποζημιώσεις, όχι πολυτελή ταξίδια και διανυκτερεύσεις, όχι έξοδα για κακής ποιότητας διαφήμιση και δημόσιες σχέσεις, διαφανείς προμήθειες με ανοιχτές για όλους διαδικασίες, ελεύθερη πρόσβαση στα οικονομικά στοιχεία του Επιμελητηρίου ακόμα και του πιο μικρού επιχειρηματία.
Εννοείται ότι για ένα Επιμελητήριο η διαφανής και χρηστή διαχείριση των εισφορών είναι το σοβαρότερο κριτήριο. Και πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι απαραιτήτως και ηθικό.
Σε αυτή τη δύστηνη για την πατρίδα περίοδο η επιχειρηματικότητα έχει ανάγκη και από ηθική ανάταση και από γνώση. Από έναν νέο άνεμο. Και αυτός ο νέος άνεμος είναι φανερό πως δεν μπορεί να έρχεται από την κατεύθυνση που ερχόταν τόσα χρόνια.
