Της Νέλης ΧαχάμηΑφορμώμενη απ’ το δυστύχημα το Σάββατο στην Αθηνών-Λαμίας και κυρίως αφορμώμενη απ’ όσα διαβάζω και βλέπω μετά απ’ αυτό, περί αυτού, σκέφτηκα πως πρέπει να γράψω μερικές σκέψεις μου.
Καταρχάς το γεγονός πως κατά καιρούς συγκεκριμένα τροχαία με νεκρούς παίρνουν τόσο μεγάλη έκταση και αναπαράγονται τόσο πολύ επειδή κάτι στην ιστορία–ας μου επιτραπεί η λέξη–εξιτάρει την κοινή γνώμη( είτε οι συνθήκες του δυστυχήματος, είτε η ταυτότητα των νεκρών), δεν σημαίνει πως τα χιλιάδες άλλα τροχαία που συμβαίνουν κάθε στιγμή είναι λιγότερο τραγικά και λιγότερο άξια αναφοράς.
Είναι αποδεδειγμένο πια πως ενώ λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε τη συχνότητα των ατυχημάτων στους δρόμους της Ελλάδας και όλοι γνωρίζουμε πόσες ζωές χάνονται στην άσφαλτο, θα κολλήσουμε κατά περιόδους σε ένα δύο περιστατικά που θα γίνουν γνωστά, θα σοκαριστούμε απίστευτα και θα κλαίμε στα facebook και στα sites, και μετά από λίγες ημέρες θα επιστρέψουμε σε κάτι που ορίζουμε κανονικότητα. Μόνο που οι άπειροι νεκροί και παραπληγικοί λόγω τροχαίων δε μπορεί να ονομάζεται κανονικότητα.
Αν σκεφτείς καλά και συνειδητοποιημένα τι σημαίνει να σκοτώνονται άνθρωποι στους δρόμους θα καταλάβεις–αν δεν είσαι τούβλο–πόσο ανεπίτρεπτο και μη κανονικό είναι.
Και δεν είναι κανονικό, ούτε αποδεκτό, ούτε επιτρεπτό, διότι είτε λόγω έλλειψης παιδείας( ναι, υπάρχει η οδηγική παιδεία η οποία προφανώς και είναι προέκταση της γενικότερης παιδείας μας), είτε λόγω απερισκεψίας και ανοησίας, επεμβαίνεις στην φυσική ροή μιας ζωής και με το δικό σου «χέρι» την αφαιρείς. Τη δική σου και συνήθως και άλλων γύρω σου που παρότι ενδεχομένως εκείνοι ξέρουν τη σημασία της σωστής οδήγησης και της τήρησης των κανόνων, γίνονται θύματα της ανεμυαλιάς σου.
Μα πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς πως οι κανόνες δεν είναι ένα αστείο και αχρείαστο στερεότυπο, που αφορά πάντα μόνο τους άλλους και ποτέ τους ίδιους εμάς; Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κάποιος πως ακόμα κι αν η δική του ζωή δεν του στοιχίζει ιδιαίτερα, οι υπόλοιποι τη φυλάμε και τη θέλουμε;
Όταν ο καθείς θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να πάρει το αυτοκίνητό του και να τρέχει με 200 χιλιόμετρα στην εθνική οδό, έτσι επειδή αυτό θέλει και επειδή αγνοεί τι σημαίνει συμμορφώνομαι για να συνυπάρξω στο κοινωνικό σύνολο, είναι φανερό πως μοιάζει πιο πολύ με ζώο παρά με άνθρωπο.
Όταν δε γνωρίζεις τι σημαίνει σέβομαι την ελευθερία των γύρω μου, κι εκεί ακριβώς σταματάει η δική μου ελευθερία, είναι ξεκάθαρο πως η στοιχειώδης παιδεία, η στοιχειώδης καλλιέργεια, η στοιχειώδης κοινωνική ευσυνειδησία, είναι έννοιες άγνωστες.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί πρέπει να βλέπουμε τόσο σκληρές εικόνες για να μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε αυτές τις σκέψεις. Αδυνατώ να αντιληφθώ το λόγο που παρά τον τεράστιο αριθμό των περιστατικών κανείς δεν παραδειγματίζεται και κανείς δεν κάνει μερικά βήματα μπροστά για τον εαυτό του και για τους γύρω.
Και μετά σκέφτομαι πως ένας λαός τόσο αμόρφωτος και τόσο ακαλλιέργητος που θεωρεί στόχο τα τυπικά προσόντα και δεν ασχολείται καν με τα ουσιαστικά, μπορεί τελικά να διορθωθεί; Μα όχι. Δε μπορεί να διορθωθεί αφού ονομάζει νορμάλ το παρανόρμαλ.
