του Δημήτρη Λάμπρου
Σε έναν κόσμο που το σπίτι ενός αδικοχαμένου νεαρού ποδοσφαιριστή γίνεται πρώτη είδηση, που οι influensers καταλαμβάνουν με τις δραστηριότητες τους σημαντικό μέρος της ειδησεογραφίας των sites, και άλλες ασημαντότητες εμφανίζονται και εξαφανίζονται από το 15λεπτο της δημοσιοτητας λες και έχουν παππού τον μάγο του Οζ, είναι να τρελαίνεσαι με τη δυσαρέσκεια και την γκρίνια ορισμένων αντιδραστικών. Μπας και είστε τίποτα μίρλες;
Δεν αντιλαμβάνεστε ότι ζούμε τον θρίαμβο της προόδου, όπου οι αξίες είναι πιο εύπλαστες κι από πλαστελίνη και ο πολιτισμός ακμάζει μέσα από πυλώνες υψηλής διανόησης όπως το TikTok και το Instagram; Από τη μια πλευρά έχουμε τους πολιτικούς μας ηγέτες, φάροι της ηθικής, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, που δεν έχουν βεβαια διευκρινίσει αν μας περιλαμβάνει. Από την άλλη, η ίδια η ανθρωπότητα μοιάζει πιο ενωμένη από ποτέ. Πόλεμοι με προοπτική πυρηνικής κλιμάκωσης και μια νιρβάνα στους πολίτες, μια peace bro, που εκπλήσσει τους αναλυτές, οι οποίοι έχουν κι αυτοί τα συμφέροντά τους, πώς όχι. Αλλωστε το σύνορο ανάμεσα στην αγανάκτηση και την αδιαφορία είναι τόσο θολό, που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Και στην τελική, γιατί να το ψάξεις;
Και αν δεν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει, δεν πειράζει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι το νόημα της ζωής δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο νόμιζαν οι φιλόσοφοι και οι ερευνητές. Μπορείτε απλώς να δείτε τα βίντεο από έναν ράντομ life coach για να βρείτε όλες τις απαντήσεις που χρειάζεστε ή αν είστε ανίατη περίπτωση, να παρακολουθήσετε ένα πρωινάδικο στην tv. Τα προβλήματα της κοινωνίας; Μην ανησυχείτε! Είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι με τη διαχείριση της εικόνας και την καριέρα μας που δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθούμε σοβαρά με οτιδήποτε άλλο.
Εν τω μεταξύ, η οικονομική κρίση είναι σαν το μικρό κατσικάκι που πάντα σας γοήτευε: μεγαλώνει και μεγαλώνει, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς να το ταΐσει σωστά, ούτε οι νομπελίστες ούτε οι ολιγάρχες. Η βία στη νεολαία; Να σας φέρω ένα σύννεφο να πέσετε; Μα είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα του να ζεις σε μια κοινωνία όπου η επιτυχία ορίζεται από το πόσα likes και views έχεις. Αλλά, μην πολυλογούμε, όλοι το ξέρουμε ακόμα κι εκείνοι που αυτοβελτιώνονται κάθε μέρα: το σύστημα είναι τόσο χαλασμένο που η επισκευή δεν είναι καν επιλογή. Ό,τι κι αν σπάσει, το μόνο που κάνουμε είναι να το κουκουλώνουμε και να προχωράμε παρακάτω.
Ας μη μιλήσουμε και για το μέλλον της τέχνης και της κουλτούρας μας. Αρκεί να ακούσεις λίγο mainstream μουσική ή να κάνεις καμιά κατεβασιά στον ψηφιακό τοίχο σου για να καταλάβεις πού βρισκόμαστε: σε ένα κλουβί εγκεκριμένης και λογοκριμένης ηλιθιότητας με soundtrack αποχαυνωτικούς ρυθμούς και εικόνες προκλητικές μέχρι το επόμενο δευτερόλεπτο.
Αλλά τι να κάνουμε; Όπως λένε οι σοφοί του διαδικτύου: ζούμε τη ζωή μας μια φορά, οπότε ας την περάσουμε τουλάχιστον με λίγο γέλιο, σαχλαμαρίζοντας κι ελπίζοντας ότι το επόμενο meme θα μας κάνει να ξεχάσουμε το κενό που νιώθουμε μέσα μας. Που μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει σαν το γνωστό προαναφερθέν μηρυκαστικό ζώο. Το κατσικάκι ντε…
