του Δημήτρη Λάμπρου
Ολο και περισσότερο πείθομαι ότι το πρόβλημα της χώρας εμφανίζει ισχυρή γραμμική συσχέτιση με το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού –με τις (μη) γνώσεις του και γενικότερα με την έλλειψη στοιχειώδους καλλιέργειας των ταγών της κοινωνίας της μεταπολίτευσης. Ο Σωκράτης υποστήριζε ότι η αρετή είναι μια μορφή γνώσης που όποιος την αποκτά δεν την αποχωρίζεται ποτέ –αλλά πάντως είναι μια μορφή γνώσης που με τη σειρά της προϋποθέτει ένα μίνιμουμ ευφυΐας και μια βούληση μάθησης, στοιχεία που απουσιάζουν εκκωφαντικά από τους περισσότερους εκπροσώπους των πολιτών. Θλίβομαι όταν ακόμη και σήμερα βλέπω σε τηλεοπτικές εκπομπές αυτούς τους εκπροσώπους των πολιτών να μην γνωρίζουν τα βασικά της γραμματικής –μάλιστα συνήθως όσο περισσότερο άσχετος είναι κάποιος τόσο περισσότερο θρασύς και υπερήφανος για την αμάθειά του. Και στο στόμα τους –στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα- υποφέρει κυρίως η προστακτική, χωρίς να αφήνουν παραπονεμένες άλλες εγκλίσεις και τύπους στους οποίους θα επανέλθουμε.
Η χρήση της προστακτικής έγκλισης αποτελεί λοιπόν ένα χαρακτηριστικό πεδίο ημαρτημένων, πολύ κοινό στον προφορικό λόγο ακόμη και όταν αυτός εκφέρεται από υποτίθεται μορφωμένους ανθρώπους. Συγκεκριμένα η προστακτική αορίστου των σύνθετων με προθέσεις ρημάτων κατά το πλείστον δίνεται λανθασμένα στο β’ ενικό πρόσωπο, με τον κίνδυνο σχεδόν να «νομιμοποιείται»/καταλήγει αποδεκτός ο εσφαλμένος τύπος εξαιτίας της διαδεδομένης χρήσης του. Προφανώς πολλοί θεωρούν ότι για τον σχηματισμό της προστακτικής αρκεί να αφαιρέσουμε από τον τύπο της οριστικής του αορίστου την κατάληξη για να προσθέσουμε την αντίστοιχη της προστακτικής κι η λέξη είναι έτοιμη να επικοινωνήσει στον αποδέκτη της ό,τι δηλώνει η έγκλιση (προσταγή, προτροπή κ.λπ.). Αυτή όμως είναι η μισή δουλειά. Πρέπει να αφαιρέσουμε και την αύξηση που παίρνουν τα ρήματα στην οριστική αορίστου. Η αύξηση (λόγω του ότι το ρήμα είναι ιστορικού χρόνου) διατηρείται μόνο στην οριστική και πρέπει να αποβάλλεται για τον σχηματισμό άλλων εγκλίσεων.
Επί του πρακτέου τώρα με παράδειγμα:
Μεταδίδω -Μετέδωσα (μετα+έδωσα), η οριστική αορίστου. Μετάδωσε (μετα+δώσε), η προστακτική.
Επιλέγω -Επέλεξα (επί+έλεξα), η οριστική. Επίλεξε (επί+λέξε), η προστακτική αορίστου.
Αντιδρώ -Αντέδρασα (αντί+έδρασα), η οριστική αορίστου. Αντίδρασε (αντί+δράσε), η προστακτική .
Σε κάθε περίπτωση και για να αποφύγουμε τα «επέτρεψέ μου» και άλλα γραμματικά και αισθητικά ανοσιουργήματα αν δεν είμαστε απολύτως σίγουροι για τον σωστό τύπο, υπάρχει εναλλακτικά και η περιφραστική απόδοση, που αποκαλύπτει άλλωστε και τον ευγενικό χαρακτήρα μας: «μπορείς/θέλεις να μου επιτρέψεις» κ.λπ.
