Γράμματα από τη Λιβαδειά2

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λιβαδειά 30 Νοεμβρίου 2018,

Αγαπητέ Γιάννη,

Εχετε κι εσείς τα τρεξίματά σας με το BREXIT στο Λονδίνο αλλά τα δικά μας προβλήματα είναι πραγματικά κρίσιμα. Εχει για παράδειγμα κορυφωθεί η αγωνία εδώ στη Λιβαδειά για το ποια τραγουδιάρα θα φέρει για να μας διασκεδάσει στις γιορτές των Χριστουγέννων η αντιπεριφερειάρχις η Φανή η Παπαθωμά. Η διαγραμμένη, ξέρεις, που πήγε στο Ντουμπάι για να πνίξει τον πόνο της. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, μιλάμε για τομή στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης.

Και συνδέεται, Γιάννη μου, και με το εξίσου σοβαρό πρόβλημα των βραβεύσεων καθώς η Περιφέρεια (μαζί με το Επιμελητήριο) έχει βραβεύσει σχεδόν όλους όσοι περνούν τυχαία από τον πεζόδρομο και μερικούς από τη Φίλωνος κι έτσι μέχρι τις εκλογές θα αναγκαστεί να καταφύγει στις επαναλήψεις ή να ανασύρει διάφορους αφανείς που θα τους τιμήσει για την προσφορά τους, δηλαδή για την ψήφο τους. Αλλωστε στο σπουδαίο του έργο “Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω” ο Ευάγγελος Λεμπέσης τα έχει πει πριν από εμένα για τους ανελθόντες βλάκες και τις βραβεύσεις, όπως στο σημείο που αναφέρει: Εις τα αξιώματα ταύτα προστίθενται φυσικά και διακρίσεις οίον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ. τα οποία ανέκαθεν απετέλεσαν ευπρόσδεκτα και ζωηρώς καταζητούμενα θέματα μεγάλων σατυρικών έργων της λογοτεχνίας, ένθα απηθανατίσθη ο ανώνυμος ούτος κοινωνικός τύπος. 

 

Τώρα που είπα εκλογές, μεσοβδόμαδα στον Πεζόδρομο άκουσα δυνατές φωνές, γυναικείες, που αναστάνωναν τους φιλήσυχους πολίτες και τους άεργους παρατηρητές και ρουφιάνους στις καφετέριες. Προς στιγμή νόμισα ότι κανένας υποψήφιος υποψήφιος δήμαρχος έβγαλε τελάλισσα για να βρει δημοτικούς συμβούλους αλλά τελικά επρόκειτο για ένα, δυσάρεστο οπωσδήποτε. ψυχιατρικό περιστατικό.

Ο προβληματισμός μου κατευθύνθηκε στο πανελλήνιο φαινόμενο 9 και 10 μήνες πριν από τις εκλογές να υπάρχουν τόσοι υποψήφιοι σωτήρες της δικής μας αλλά και των άλλων πόλεων. Να έχει ξεκινήσει ουσιαστικά ο προεκλογικός αγώνας. Και λέω εγώ ο καχύποπτος τώρα, φίλε Γιάννη: Ποιος πληρώνει για όλα αυτά; Ποιος έχει τόσα λεφτά μέσα στην κρίση; Πού βρίσκονται τόσα χρήματα; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται; Και πού βρίσκεται τόσος χρόνος; Δεν εργάζονται οι υποψήφιοι σωτήρες; Τελικά δεν είμαι εγώ καχύποπτος, αλλά μάλλον ύποπτοι όλοι αυτοί οι νταραβεριτζήδες που τάζουν λαγούς και μερικοί με πετραχήλια.

Πάντως αφού με ρωτάς δεν θα υποστήριζα ποτέ κανέναν υποψήφιο που κάνει προεκλογικό αγώνα μεγαλύτερο από 2 μήνες. Και πολύ λέω. Είναι κι αυτή η παρατεταμένη συναλλαγή που ονομάζεται ευφημιστικά προεκλογικός αγώνας, ένα σύμπτωμα της μεταπολιτευτικής διαστροφής των διαδικασιών που έχουν καταπέσει σε καθαρό αλισβερίσι μεταξύ της μιας και της άλλη κλίκας και που φυσικά πρέπει να ανατραπεί.

Ολη αυτή η δράση, ο χαβαλές ακριβέστερα, έχει όπως είναι αναμενόμενο προκαλέσει μια ανάλογη αντίδραση. Η επίσημη/ανεπίσημη απάντηση της δημάρχου κας Πούλου στις -ωχ παναΐαμ- ζυμώσεις είναι ότι “εγώ διοικώ, δεν έχω χρόνο να κάνω εκλογές”. Ομως εγώ μαθαίνω ότι κι αυτή πραγματοποιεί πολλές επαφές με αμφιλεγόμενα πρόσωπα που έχουν κάποιο παρελθόν. Μάλιστα αρκετές από αυτές θα τις χαρακτήριζα με την ελληνικής ρίζας λέξη που αναδείχθηκε ως η λέξη του 2018 από το λεξικό της Οξφόρδης: το επίθετο toxic. Που σημαίνει τοξικός, δηλητηριώδης. Εχει λοιπόν η κα δήμαρχος τοξικές συναντήσεις. Τοξικές, από αυτές που προκαλούν ζημία στον χρήστη, που προκαλούν φθορά. Και η φθορά στις εκλογές είναι βασικός όρος για να τις χάσεις.

Σου μεταφέρω επίσης ότι στην αντιπολίτευση λέει γίνεται προσπάθεια για κοινό ψηφοδέλτιο -εκτός της Λαϊκής Συσπείρωσης, που θα κατεβεί όπως πάντα αυτόνομα. Η γνώμη μου είναι ότι οι πιθανότητες να επιτύχει είναι μικρές. Γιατί κι εσύ ξέρεις τα συγκεκριμένα πρόσωπα και όπως φαντάζομαι θα συμφωνείς ότι δεν υπάρχει μεταξύ τους το μίνιμουμ εμπιστοσύνης εκείνο που θα επιτρέψει πραγματική συστράτευση. Τα συμφέροντα είναι αποκλίνοντα και οι διαχειριστές τους αδύναμοι να σφυρηλατήσουν μια ενότητα που να έχει πιθανότητες επιβίωσης και ευδοκίμησης. Επιπλέον η γνώμη του κόσμου για τους φιλόδοξους αρχηγούς δεν είναι η καλύτερη κι αυτό είναι επίσης ένας ανασχετικός παράγοντας καίριας σημασίας. Γιατί τα συμφέροντα μπορεί να στηρίζουν, αλλά θέλουν και θετικό αποτέλεσμα.

Κλείνοντας το θέμα των τοπικών εκλογών, σου επισημαίνω πως συμφωνώ μαζί σου στη θέση σου για μια επιβαλλόμενη απάντηση. Το να μην υπάρξει στις δημοτικές εκλογές στη Λιβαδειά ένα γνήσια ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο καταρτισμένο από πραγματικά σοβαρούς ανθρώπους που νοιάζονται για την πόλη θα αποτελέσει μια ήττα για όλους μας -κι εγώ δεν θέλω να χάνω. Εγραψε ο σχολιαστής mist στο προηγούμενο γράμμα μου (δες το εδώ Γράμματα από τη Λιβαδειά1) ότι η διαπλοκή μοιάζει ανίκητη, αλλά εγώ που είμαι μέσα στα πράγματα τον διαβεβαιώνω, όπως κι εσένα άλλωστε, ότι και η κατάσταση είναι αναστρέψιμη και πως η ισχύς της διαπλοκής είναι χάρτινη όταν υπάρχουν αποφασισμένοι πολίτες.

Το περιορισμένο ενδιαφέρον που έτσι κι αλλιώς παρουσιάζουν οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Λιβαδειάς το έκανε ακόμα πιο περιορισμένο η απουσία -λόγω ασθενείας- της δημάρχου. Ετσι δεν συζητήθηκε το θέμα των δανείων του Δήμου -που και να συζητιόταν δηλαδή θα ήταν για τη διευθέτησή τους και όχι για το ποιοι δήμαρχοι χρέωσαν τη Λιβαδειά. Αυτό το τελευταίο που είναι και η ουσία δεν το αγγίζει κανείς. Γιατί άραγε;

Πάντως -όπως θα το περίμενες- δόθηκε και αυτή τη φορά το καθιερωμένο ματς μεταξύ του Γιώργου του Ζιώγα και του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου. Ο Ζιώγας -από τους ελάχιστους που ασχολούνται πραγματικά με τα προβλήματα του δήμου Λεβαδέων, οφείλουμε να το παραδεχτούμε αυτό- μιλάει πολύ. Ο Δημητρόπουλος μιλάει λίγο. Κι αυτό είναι εκρηκτικό μείγμα.

Ο διαβόητος Ριχάρδος, για τον οποίο μαθαίνω ότι θα υπάρξουν κι άλλες αποκαλύψεις, έχει και στη Λιβαδειά υποκατάστημα στην Καραγιαννοπούλου, όπως και άλλοι του συμπαθούς επαγγελματικού κλάδου των ενεχυροδανειστών. Ισχύουν στο ακέραιο οι θλιβερές ιστορίες που μου γράφεις για τους συμπολίτες μας που έπεσαν στην ανάγκη των ευαγών αυτών ιδρυμάτων (δες εδώ τη συζήτηση στο FB https://www.facebook.com/labdim1/posts/10156687448798418?comment_id=10156689205453418&notif_id=1543562676453989&notif_t=feed_comment). Οι υπηρεσίες τους έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο με κατ’ οίκον επισκέψεις από τους ενεχυροδανειστάς σε σπίτια ευυπόληπτων συνδημοτών μας που δεν θέλουν να συχνάζουν σε τέτοια μέρη -μην τους δουν όχι τίποτα άλλο. Φυσικά ο Ριχάρδος είναι σύμπτωμα και όχι βασική αιτία της σήψης -αλλά το πλαίσιο της δράσης του μοιάζει αδιανόητο για χώρα με στοιχειώδη συγκρότηση. Η κυβερνητική αποτυχία είναι κι εδώ ανάγλυφη.

Απορείς γιατί ενώ ήμουν ίσως ο πρώτος που ανέδειξα το θέμα με την εξοντωτική ποινή στην καθαρίστρια μετά κράτησα χαμηλούς τόνους. Εύκολο είναι να σου το εξηγήσω. Γιατί μετά την ανάρτησή μου ανέλαβαν οι επαγγελματίες ανθρωπιστές, οι ευαίσθητοι της κονόμας και της αυτοπροβολής. Είναι από παλιά γνωστό άλλωστε ότι “άριστος τρόπος του αμύνεσθαι το μη εξομοιούσθαι”.

Τελικά η γενική κατακραυγή αποφυλάκισε την καθαρίστρια και οι επαγγελματίες ανθρωπιστές -επιχορηγούμενοι και μη- ανέπνευσαν. Η δική μου γνώμη είναι κάπως πιο σύνθετη και συνοψίζεται, φίλε, στο εξής: Οταν η δικαιοσύνη υποχωρεί σε πιέσεις -είτε από κάτω, από τον κόσμο, είτε πολύ χειρότερα από πάνω- τότε η χώρα αυτή δεν πάει καλά. Για να μην παρεξηγηθώ, η ουσία του θέματος με τη φυλάκιση της καθαρίστριας στη Θήβα είναι πολιτική και δεν υπόκειται σε νομικίστικα τερτίπια. Η σκληρή τιμωρία της καθαρίστριας έχει ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο – ακριβώς αυτό που η δικαιοσύνη μέσω της ηθελημένης τύφλωσής της οφείλει να μην λαμβάνει υπ’ όψιν της, να μην βλέπει.

Κι εν τω μεταξύ σου λέω για να ξέρεις ότι αν ανοιχτεί θέμα πλαστών προσλήψεων μπορεί να γκρεμιστούν όροφοι και στα δημαρχεία και στις νομαρχίες και στις δημόσιες υπηρεσίες. Και να χαλάσουν και συνδυασμοί εκλογικοί -αυτό το τελευταίο κράτησέ το.

Ανυπομονείς να μάθεις τις θέσεις μου για τις μαθητικές καταλήψεις και με το δίκιο σου, γιατί είναι ένα θέμα στο οποίο το μεταπολιτευτικό σύστημα έχει δώσει τα ρέστα του στην παραπληροφόρηση, στη συκοφάντηση και στην ταμπελοποίηση. Πρώτα απ’ όλα να σου πω ότι στη Βοιωτία και μέχρι τη στιγμή που σου γράφω το ΕΠΑΛ Λιβαδειάς και τα δύο Λύκεια της Αλιάρτου είχαν προχωρήσει σε κατάληψη.

Η κεντρική αλήθεια είναι τούτη: ο βασικός υπεύθυνος για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα σχολεία είναι ο Τσίπρας με την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών. Η δεύτερη είναι τούτη:  ό,τι βρίσκει αντίθετη τη Φώφη είναι συνήθως καλό για την Ελλάδα.

Σου επισημαίνω την έλλειψη πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα, μια έλλειψη που όταν εμφανίζονται μεγάλες κρίσεις όπως το  ριζοσπαστικό μαθητικό κίνημα των καταλήψεων γίνεται περισσότερο εμφανής. Εσπευσαν κι εδώ οι στυλοβάτες -αντικειμενικά και όχι με βάση τις δηλώσεις τους-  της σαθρής μεταπολίτευσης να βρίσουν τους δήθεν παρασυρμένους μαθητές, να ταμπελοποιήσουν και τελικά να εξορκίσουν την νεανική αντίδραση γιατί είναι άλλης φοράς από αυτή που οι ίδιοι υπέθαλπαν τόσα χρόνια. Δεν μπορεί βέβαια να ξεχαστεί το αλησμόνητο “να ακούσουμε τα παιδιά” και ποιοι το έλεγαν τότε ούτε μπορεί να γίνει αβαβά ότι εκείνοι που υποστηρίζουν την ψήφο στα 17 εξεγείρονται όταν οι μαθητές ασχολούνται με την καρδιά της πολιτικής που είναι αναμφισβήτητα τα εθνικά θέματα.

Ετσι λοιπόν οι μαθητικές καταλήψεις που φέρνουν στο προσκήνιο έναν νέο ριζοσπαστισμό μας βοηθάνε κατ’ αρχάς να διακρίνουμε ποιοι από τους έχοντες δημόσιο λόγο είναι οι γνήσιοι, οι ορίτζιναλ καραγκιόζηδες -αυτοί που σε τόσο μεγάλα θέματα προτάσσουν το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον διχάζοντας την κοινωνία. Οι σπασμωδικές τους αντιδράσεις δεν μπορούν να επηρεάσουν το βέλος της ιστορίας -αλλά εμείς θα είμαστε εδώ για να σας τους θυμίζουμε όταν αύριο ζητήσουν την ψήφο σας.

Στην ουσία του θέματος κι επειδή κάνει πάρτι ο ελληνικός επαρχιωτισμός με εμφυλιοπολεμικές αφηγήσεις για δήθεν επιρροή της Χρυσής Αυγής (η οποία Χ.Α. στην πραγματικότητα προσπαθεί ασθμαίνοντας να εκμεταλλευτεί τη μαθητική δυναμική), θα υποστείς μια μικρή ανάλυση -μην μάθω όμως ότι την ανέβασες στο FB ως δική σου γιατί θα σε ξεμπροστιάσω :). Το φαινόμενο της ανάδυσης ενός νέου ριζοσπαστισμού, της alt-right, ή του λαϊκισμού/ακροδεξιάς όπως λένε τα συστημικά παπαγαλάκια είναι παγκόσμιο. Η εκδήλωσή του στην Ελλάδα λοιπόν ήταν θέμα χρόνου, ειδικά με τις τυχοδιωκτικές πολιτικές Τσίπρα και των λοιπών που σιγοντάρουν. Η αιτία της ψήφου και της υποστήριξης προς τα νέα πατριωτικά κόμματα είναι ιδεολογική αλλά κατά κύρια βάση υλική. Εντοπίζεται στην πανθομολογούμενη πλέον αποτυχία της παγκοσμιοποίησης που στην επέλασή τhw καταβαραθρώνει τη μεσαία τάξη προς όφελος των άπληστων διεθνών “Ριχάρδων”. Ο παγκοσμιοποιημένος μεταμοντερνισμός εκτός από την απουσία νοήματος που στο τέλος τέλος υποφέρεται με αντιστάθμισμα τον άρτο και τα θεάματα, τώρα πλέον στερεί και τον άρτο από τους παραζαλισμένους καταναλωτές  του Παγκόσμιου Χωριού -το οποίο κι αυτό ήταν πολύ πιο σκληρό και άπονο από όσο οι διαφημίσεις υπόσχονταν. Οι σύγχρονοι άνθρωποι ακόμη και στις προηγμένες χώρες δυσκολεύονται να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και υφίστανται σκληρό ανταγωνισμό στις λίγες θέσεις εργασίας από τη νέα επικερδή βιομηχανία της μετανάστευσης -για την Ελλάδα δεν το συζητώ η καταστροφή είναι εντελής. Συσπειρώνονται λοιπόν στις παραδοσιακές αξίες, σε εκείνα που τους δίνουν το αίσθημα του ανήκειν, την απαλή βεβαιότητα της κοινότητας, στη θαλπωρή του έθνους. Εχει βέβαια και πολλές παραμέτρους το φαινόμενο και ίσως θα έπρεπε να ξαναρίξεις μια ματιά στον Πικετί για να δεις την οικονομική διάσταση της δυτικής παρακμής.

Στην ειδική ελληνική περίπτωση η συμφωνία των Πρεσπών με την προσχώρηση της Ελλάδας στις εντολές του διεθνούς παράγοντα αποτέλεσε τον καταλύτη για τη μαζική αντίδραση στον εθνομηδενισμό -με την συριζέικη ή με την ποταμίσια εκδοχή. Ηρθαν τα συλλαλητήρια και τώρα το τμήμα εκείνο της ελληνικής κοινωνίας που δεν έχει εξαγοραστεί με διορισμούς, επιδόματα φτώχειας ή 8μηνα απόγνωσης ούτε με άλλα πολύ μεγαλύτερα ανταλλάγματα, οι μαθητές, οι νέοι διεκδικούν το δικαίωμα να αρθρώσουν τον δικό τους πολιτικό λόγο προκαλώντας υστερία στους συντηρητικούς συμ-μετόχους της χρεοκοπίας της χώρας. Ασφαλώς υπάρχει και θα υπάρξει πολιτική εκμετάλλευση από κόμματα και αποκόμματα που όλοι μας φαντάζομαι καταδικάζουμε. Αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι π.χ. ο Σταύρος Θεοδωράκης μπορεί να κρατήσει μόνος με λίγους αγνούς συντρόφους του το μετερίζι κατά του (παρένθεση όλοι μαζί φωνάζουμε: ουουουου666ουουουου) κακού εθνικισμού. Και για να σοβαρευτούμε: κανένας αναλυτής δεν μπορεί να πιστέψει ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό με τα βάρη της χρεοκοπίας και της ηθικής απαξίωσης μπορεί να αναχαιτίσει ένα ρεύμα με παγκόσμια απήχηση, όσο κι αν και σε αυτό εντοπίζονται παθογένειες και αναχρονισμοί.

Είναι πολλά άλλα που έχω να σου γράψω αλλά ήδη θα σε κούρασα, έχεις να πας και στη γιορτή του Αντρέα -χρόνια πολλά. Αφού είναι -ο Αντρέας- υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης θα μπορούσε να συμμετάσχει στη συζήτησή μας πες του.

Για το θέμα της γλώσσας σήμερα θα σε ρωτήσω για τη λέξη -δυσήνιος-. Είναι θετικό -μην φοβάσαι το δυσ-. Είναι αυτοί που μας χρειάζονται.

Ανοιξα με Λεμπέση και θα συνεχίσω κι εδώ για την άλλη ερώτησή σου σχετικά με τα όπλα της μάχης που ανοίγεται μπροστά μας. Λέει λοιπόν: “Και όταν ακόμη ο βλάξ, υπό την μορφήν του επιτηδείου ή του απατεώνος, εξαναγκασθή να δώση μάχην, θα δώση αυτήν δια των πνευματικώς ευκολοτέρων καί συνεπώς των ανηθικωτέρων «όπλων»: του ψεύδους, της διαστροφής, της ραδιουργίας και της συκοφαντίας”. Οπότε όλα αυτά είναι αναμενόμενα, δεν πρέπει να σε εκπλήσσουν.  Και εύκολα μπορείς να τα αντιμετωπίσεις, στο κάτω κάτω αν περιμένεις στην όχθη του ποταμού αρκετά θα δεις τα πτώματα των εχθρών σου να περνούν επιπλέοντας μπροστά σου.

Τελειώνουν οι νύχτες του Νοέμβρη με τις αστραπές του να φωτίζουν το μοναδικό δρόμο  στις ανήσυχες επιφάνειες του ουρανού. Να θαυμάσουμε το ήθος ως το ορατό και πέρα στο αόρατο. Να ξαναδούμε με τον άτολμο ρεαλισμό μας την ομορφιά αλλά κυρίως εκείνο που ψάχνουμε μέσα μας.

Ταύτα και μένω.

Δ.Λ.