Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου
Η δυσαρμονία μεταξύ της λαϊκής βούλησης και της κυβερνητικής πολιτικής για το ζήτημα των Σκοπίων, οδήγησε σε ένα μεγαλειώδες συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη και αυτό με τη σειρά του στο επόμενο: της Αθήνας, την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018.
Η χρόνια ανεπάρκεια του ελληνικού πολιτικού προσωπικού έγινε φανερή και στον πλέον καλοπροαίρετο πολίτη τόσο από την υποτίμηση του εύρους των λαϊκών αντιδράσεων όσο και από τις κυβιστήσεις που ακολούθησαν και συνεχίζονται με αδιάπτωτο ρυθμό.
Όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι την Κυριακή στο Σύνταγμα θα αναδειχτούν όροι και προϋποθέσεις μιας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού με τρόπο που μπορεί αδρά να περιγραφεί, αλλά το κυριότερο: τρομάζει τους ρεαλιστές και τους οικονομιστές περισσότερο από το Κίνημα των Αγανακτισμένων και είναι εμφανές ότι θα δρομολογήσει απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις.
Θα’ χει πολύ κόσμο την Κυριακή στο Σύνταγμα, γιατί υπάρχουν λόγοι να βρίσκεται κάποιος την Κυριακή στο Σύνταγμα. Θα είμαι κι εγώ. Γιατί;
- Είμαι εναντίον του αλυτρωτισμού και της επιδιωκόμενης παραχάραξης της ιστορίας και της επαναχάραξης των συνόρων.
Είμαι εναντίον του αλυτρωτισμού του γειτονικού κράτους, που κύριο όχημά του είναι το όνομα Μακεδονία. Αυτός έχει εκδηλωθεί όχι μόνο στις συνταγματικές διατάξεις του κράτους των Σκοπίων, όχι μόνο με χάρτες και αστήρικτες ιστορικές κατασκευές που μάλιστα διδάσκονται στα σχολεία, αλλά με συγκεκριμένες πράξεις – για όσους δεν έχουν απολέσει την αναγκαία μνήμη. Ενώ το 2000 η Ελλάδα διοχέτευσε προς τα Σκόπια οπλισμό για να αντιμετωπίσει την εξέγερση των Αλβανών στο Τέτοβο -μια εξέγερση που κατεστάλη χάρη στην ελληνική βοήθεια- ποιο ήταν το «ευχαριστώ»; Αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλίππου του Β’, ονοματοδοσία του αεροδρομίου και της εθνικής οδού με κλεμμένα ονόματα από την ελληνική ιστορία και ατέλειωτη προπαγάνδα στην Αυστραλία, στον Καναδά, στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ακόμα περισσότερο, την εποχή των ανασκαφών στην Αμφίπολη είναι γνωστές οι δηλώσεις των πιο προβεβλημένων Σκοπιανών αρχαιολόγων και η σύνδεση του τάφου που ανακαλύφθηκε με τη «Μακεδονία» όπως αυτοί την εννοούν.
- Δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα από την πλευρά των Σκοπίων.
Δεν έχει αρθρωθεί ούτε ένα πειστικό επιχείρημα με τους λόγους για τους οποίους η γειτονική χώρα πρέπει να σφετεριστεί μέρος ή και ολόκληρη την εθνική μας κληρονομιά και η Ελλάδα να υποστεί μια ακόμα εθνική ήττα. Ιστορικά και πολιτικά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η Μακεδονία από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα νεότερα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χωροχρονικού συνεχούς που ορίζει ο ελληνισμός στην Εγγύς Ανατολή και στα Βαλκάνια.
- Το γεωπολιτικό πλεονέκτημα είναι της Ελλάδας.
Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια, η περικύκλωση της Σερβίας και η προσπάθεια εξοβελισμού της ρωσικής επιρροής είναι θέματα που υποτίθεται ότι βρίσκονται ψηλά στην αμερικανική ατζέντα. Αν θεωρήσουμε ότι αυτό είναι σωστό, η ένταξη των Σκοπίων στους δυτικούς θεσμούς, ΝΑΤΟ και ΕΕ, εξαρτάται από την Ελλάδα. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό αποτελεί πλεονέκτημα της ελληνικής πλευράς. Ολοι εκτός από τους Ελληνες πολιτικούς. Γιατί η λογική λέει ότι αν οι Αμερικανοί καίγονται, θα πρέπει να πιέσουν τα Σκόπια. Όμως οι Αμερικανοί πιέζουν την Ελλάδα. Κι αυτό οφείλεται στην ανεπάρκεια των Ελλήνων πολιτικών.
- Η μαζικότητα υπερβαίνει τις κομματικές γραμμές.
Η μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο θα επικυρώσει τη διακομματικότητα και μια εθνική ενότητα αποτρέποντας τους καραδοκούντες ιδιοτελείς, που περιμένουν ευκαιρία για να εκμεταλλευτούν πολιτικά την αγανάκτηση των πολιτών.
- Αυθεντικό λαϊκό κίνημα –μιλάει ο λαός.
Γιατί το ίδιο το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αποτελεί επιτομή του αυθεντικού -από τη βάση- λαϊκού κινήματος. Και της Αθήνας πρέπει να κινηθεί στην ίδια τροχιά, όχι υποχρεωτικά για να αποδυναμώσει την κυβέρνηση, αλλά για να δείξει ότι η λαϊκή βούληση μπορεί και πρέπει να γίνεται σεβαστή.
- Η ετερογονία των Σκοπ(ί)ων.
Υπάρχουν και παράπλευρες ωφέλειες. Αν και το συλλαλητήριο δεν έχει και δεν μπορεί να έχει κομματικό πρόσημο, βοηθάει -ήδη βοήθησε εκείνο της Θεσσαλονίκης- στην ενεργό συμμετοχή της παθητικής μάζας των πολιτών στη διαδικασία λήψης των πολιτικών αποφάσεων που την αφορούν. Επιπλέον, αποτελεί υπενθύμιση προς τις πολιτικές δυνάμεις -και ιδιαίτερα προς τον Τσίπρα, που χωρίς αντίδραση υιοθέτησε και νομοθέτησε επί 3 χρόνια τις θέσεις των δανειστών- ότι οι πολίτες δεν αποτελούν ποίμνιο ούτε η επιμονή τους είναι ανεξάντλητη. Κι αυτό μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους θα πάω στο συλλαλητήριο. Και νομίζω ότι ανάμεσα σε πολλούς ιδιοτελείς και υστερόβουλους που θα είναι εκεί για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση θα συναντήσω χιλιάδες πατριώτες, που η γνώση ή το ένστικτό τους τους προειδοποιεί ότι εδώ κρύβονται πολλά και κρίνονται ακόμα περισσότερα.
