Γράφει η ΑΕκ
Κυρίες μου, μην πυροβολείτε τους άντρες της μέσης ηλικίας του περιβάλλοντός σας. Βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή και χρειάζονται από τη δική μας πλευρά μια συμπεριφορά διακριτική ή και ενισχυτική. Σαν όπως στα παιδιά ή στους ηλικιωμένους γονείς μας.
Είναι άνθρωποι που έχουν διανύσει τη μισή και πλέον ζωή τους και αναπόφευκτα φτάνουν ενώπιον των μεγάλων ερωτημάτων για τη ζωή τους που πάντα εμφανίζονται σε αυτή τη φάση. Έχουν ανέβει το λόφο, έχουν φτάσει τουλάχιστον γεωγραφικά στην κορυφή και στο επόμενο βήμα γνωρίζοντας ότι αρχίζει η βιολογική κατηφόρα στέκονται διστακτικοί και αναποφάσιστοι. Χρειάζονται το χρόνο τους. το χρόνο της αποδοχής και εν συνεχεία της αποδέσμευσης από τα περιοριστικά συναισθήματα που τους φόρτωσαν οι «τόποι» και οι άνθρωποι. Χρειάζονται δηλαδή να ενδυναμωθούν ψυχικά. Και να ακολουθήσουν την καρδιά τους, που γυρεύει να μάθει αν θέλει να πετάξει σε άλλους ουρανούς ή αν ο τόπος της είναι εκεί, συνειδητά στις ήδη πραγματωμένες επιλογές τους.
Κοιτάζουν από ψηλά, εκεί που έχει άπλετη θέα, στο παρελθόν και το παρόν τους για την επίγνωση και μια πρώτη σκιαγράφηση του δρόμου του μέλλοντός τους. Τα ερωτήματα που γεμίζουν τον αέρα και τον πυκνώνουν δραματικά είναι παρόμοια για όλους και γνωστά: ποιος είμαι, τι θέλω, τι διεκδίκησα, τι άφησα να χαθεί ενώ το ποθούσα, τι κέρδισα, τι νόημα είχε τελικά αυτό που κέρδισα, με ποιους είμαι, γιατί είμαι, προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις, διαγραφές, κριτική του εαυτού και των άλλων χωρίς τα κάτοπτρα και τις επακόλουθες αλλοιώσεις της συνήθειας και της ευκολίας. Δεν είναι εύκολη η αναμέτρηση με τον εαυτό μας, έχει συγκρούσεις και εξωτερικές, έχει οδυνηρές καταβυθίσεις στη χαοτική επικράτεια της ψυχής, αλλά πάντα στο τέλος μας δικαιώνει.
Βέβαια μέσα σε ένα ευάλωτο ψυχικό κλίμα μπορεί να λειτουργήσουν παρορμητικά, όχι πάντα νηφάλια σ’ αυτή τη διαδικασία. Να πετάξουν από τη συσσωρευμένη δυσθυμία ό,τι άξιζε να μείνει, να είναι αναίτια επιθετικοί και επικριτικοί στους «κεκτημένους» τους, να στραφούν σε περιπέτειες ανούσιες, να χαλάσουν και την έσωθεν και έξωθεν καλή μαρτυρία που είχαν οικοδομήσει.
Ναι, μπορεί και να σαλιαρίζουν σαν έφηβοι, να κυνηγούν νεραϊδούλες για επιβεβαίωση, να παίρνουν αναιτιολόγητες απουσίες στις υποχρεώσεις τους, να σπαταλούν υπερβολικό χρόνο στο φέισμπουκ και σε κρυπτο(ή και φανερο)ερωτικούς τροχασμούς στα ίνμποξ, να επιδίδονται σε ενασχολήσεις που είναι παράταιρες για το στάτους τους και γενικά να ανασύρουν ό,τι απωθημένο καταχώνιαζαν μπροστά στα τείχη των πρέπει που είχαν αστόχαστα υιοθετήσει με την ψευδαίσθηση ότι ήταν δικά τους. Να καταπιάνονται δηλαδή με θέματα που ήδη όφειλαν να έχουν λύσει. Αλλά εν τέλει ποιοι είμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε, τι δικαιοδοσία έχουμε στη ζωή του άλλου και στη διαχείρισή της; Καμία. Στη βάση, ο καθένας είναι υπόλογος στον εαυτό του και μόνο.
Πάντως, είτε με επίγνωση είτε παρορμητικά, με λάθος τρόπους ή και για λάθος λόγους, γιατί αυτό είναι κυρίως θέμα ποιότητας κάθε ανθρώπου, κλείνουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς τους, βγαίνουν από τον κύκλο και απόλυτα ελεύθεροι επιλέγουν τις σταθερές που θα ορίσουν από κει και πέρα τη ζωή τους. Ή τέλος πάντων το επιχειρούν στα σοβαρά.
Ισως είναι δύσκολο –μα η ζωή γεμάτη δυσκολίες δεν είναι;- αλλά σε όλο αυτό πρέπει να αποφύγουμε να προβάλλουμε τους φόβους μας και ψύχραιμα να τους αφήσουμε να συνομιλήσουν με τον εαυτό τους χωρίς περισπασμούς. Το δικαιούνται. Ας σεβαστούμε την ανάγκη τους για ξεκαθάρισμα εφ’ όλης της ύλης χωρίς να κρίνουμε τα μέσα που ενεργοποιούν για να το κάνουν, συναισθηματικά αποστασιοποιημένοι από την έκβαση και κάθε διάθεση αξιολόγησης – αν είναι η επιθυμητή γι’ αυτούς, οφείλει να είναι και για εμάς.
Με υπομονή και ενσυναίσθηση, ας μείνουμε σιωπηλοί και στη σκιά ως να κλείσει ο κύκλος. Γιατί θα κλείσει. Και μπορεί να μη μας περιέχει. Αλλά στην αναμέτρηση αυτή κερδισμένοι βγαίνουμε όλοι, γιατί και εμείς ως στενό περιβάλλον αποδεσμευόμαστε έτσι από σχέσεις χωρίς ουσία και βάθος και μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση. Η ζωή συνεχίζεται και πάντα με εμάς στην πιο βελτιωμένη εκδοχή μας. Σε έναν ιδανικό κόσμο τουλάχιστον…
