Ιατρική στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνος-Μέρος Β’

Το κείμενο αποτελεί συνέχεια από το πρώτο μέρος που μπορείτε να δείτε εδώ:

Του Νέαρχου Γαλανάκη

ιατρού

Ο καιρός περνούσε όμορφα. Ο πατέρας συνέχιζε απρόσκοπτα τη δραστηριότητα του, είχαμε γίνει πια μέλη της τοπικής κοινωνίας. Εμείς τα παιδιά είχαμε φιλίες με τα παιδιά του χωριού (σ.σ. Κυριάκι Βοιωτίας). Και πάρα πολλές φορές το κάναμε σκασιαρχείο από το σπίτι για να βρούμε τις παρέες μας και να επιδοθούμε στο κρυφτό, το κυνηγητό τους κλέφτες-αστυνόμους και άλλα παιγνίδια του συρμού εκείνης της εποχής. Δύο έξοδοι είχαν κακή έκβαση με έντονη σωματική τιμωρία από τη μητέρα. Τη μια φορά με τους άλλους νεαρούς είχαμε επιδοθεί στην αλίευση πολεμικού υλικού που ήταν εγκαταλελειμμένο σε όλη την έκταση του χωριού από τις προηγούμενες πολεμικές περιπέτειες που είχε ζήσει ο τόπος και κανείς δεν είχε φροντίσει για την απομάκρυνσή του. Την άλλη όταν λείπαμε από το σπίτι για ένα ολόκληρο απόγευμα χωρίς να ξέρει η μητέρα που βρισκόμαστε…

Αλλά ας δούμε τα πιο ευχάριστα: με το κλείσιμο των σχολείων ο παιδικός και εφηβικός πληθυσμός αυξήθηκε γιατί πάρα πολλά παιδιά από την πόλη και την Αθήνα ήρθαν για παραθέρι, όπως λέγανε τότε τις διακοπές. Η γκάμα των παιγνιδιών διευρύνθηκε με διάφορα παιγνίδια με χαρτιά και επιτραπέζια που ήταν άγνωστα σε εμάς τα χωριατόπουλα. Φυσικό ήταν να αραιώσουμε τις παρέες με τους τοπικούς φίλους χωρίς να σκεφτόμαστε ότι όταν τελειώσει το καλοκαίρι θα είχαμε και πάλι την ανάγκη των χωριατόπαιδων…

Ο πατέρας τώρα πιο συχνά επισκεπτόταν τα καφενεία του χωριού για να παίξει κανένα πικέτο ή καμιά πρέφα με τους παραθεριστές. Αλλά και για κοινωνική συναναστροφή με ντόπιους και παραθεριστές. Προς το τέλος του καλοκαιριού αρκετές φορές γύριζε στο σπίτι για βραδινό φαγητό με διαφορετική διάθεση, που εμείς τα παιδιά δεν καταλαβαίναμε. Η μητέρα ανήσυχη προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά η απάντηση που εισέπραττε ήταν η ίδια πάντοτε, ότι στενοχωρήθηκε γιατί τα δεν πήγε καλά στο χαρτί. Δεν ξέρω αν τον πίστευε ή όχι αλλά εκείνο που καταλάβαινα ότι την διακατείχε μια ανησυχία που εγώ δεν μπορούσα να κατανοήσω μιας και ο γιατρός ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον τοπικό πληθυσμό. Μάλιστα το τελευταίο καιρό είχαν αυξηθεί στο ιατρείο -σπίτι οι επισκέψεις των ανδρών λες και είχε αυξηθεί η νοσηρότητα στους άνδρες.

Τα πράγματα όμως ξεκαθάρισαν γρήγορα. Ένα απόγευμα ακούστηκαν έντονες φωνές και βρισιές από τα καφενεία της πλατείας. Ο πατέρας είχε γίνει στόχος επιθέσεως από κάποιους παλικαράδες και σούπερ εθνικόφρονες του χωριού μπροστά στα μάτια της αστυνομικής αρχής. Γνωρίζω ονόματα και τα αίτια. Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα γιατί όλοι (επιτιθέμενοι και θύμα) είναι νεκροί και πρέπει να ξεχνάμε και να συγχωρούμε. Στα αίτια όμως νομίζω ότι είναι υποχρέωση μου να αναφερθώ όσο μπορώ πληρέστερα. Ο πληθυσμός του χωριού ήταν αναλφάβητος σε ποσοστό περίπου 90%. Όλες τις γραφειοκρατικές τους υποχρεώσεις τις ανελάμβανε μια τρόικα εγγραμμάτων- υπήρχαν και τότε τρόικες- έναντι αδράς αμοιβής: μια τσαντίλα τυρί χλωρό (14 περίπου οκάδες) κάθε φορά που σε εξυπηρετούσαν. Οι άλλοι εγγράμματοι του χωριού από φόβο δεν αντιδρούσαν. Ο γιατρός θεωρώντας την αμοιβή υπερβολική άρχισε να γράφει αιτήσεις κ.λπ. των χωρικών χωρίς καμιά αμοιβή.

Έτσι εξηγούνται οι συχνές επισκέψεις άρρενος πληθυσμού στο ιατρείο. Ήταν φυσιολογικό να επέλθουν αντιδράσεις την έκταση των οποίων δεν υπολόγιζε σωστά ο πατέρας. Οι λεβέντες είχαν την προστασία της εξουσίας και η χώρα βρισκόταν ακόμη σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου, δεν θα άφηναν λοιπόν να πάρει το ψωμί τους μέσα από το στόμα τους ένας βρωμοκρητικός που πιθανόν να ήταν και βενιζελικός… Θυμούμαι ότι εκείνο που πείραξε περισσότερο τον μακαρίτη ήταν ότι ο λεβέντης που προσπάθησε να του σπάσει το κεφάλι με μια σπασμένη καρέκλα τον αποκάλεσε “κουμμουνιστή” δεν είναι λάθος έτσι αποκαλούσαν τότε τους οπαδούς της ευρύτερης αριστεράς. Ναι, ήταν κεντρώος που είχε παρασημοφορηθεί με πολεμικό σταυρό για τη δράση του στον εμφύλιο και είχε κινδυνέψει από το ΕΑΜ γιατί ανήκε σε άλλη αντιστασιακή οργάνωση… Καταλαβαίνετε τον θυμό του.

Αποφεύχθηκαν τα χειρότερα με την επέμβαση των άλλων χωρικών που παρά τον φόβο των πραιτωριανών υπερασπίστηκαν τον γιατρό τους.

Ο φόβος και ανησυχία επικρατούσε στο σπίτι αλλά και σε όλη σχεδόν την κοινότητα που φοβόταν ότι θα χάσει τον γιατρό της! Φόβος που τελικά βρήκε αληθινός.

Εκείνο που επιτάχυνε τις εξελίξεις ήταν μια εντελώς αναίτια και εκφοβιστική επίθεση μου έκαναν οι μάγκες στον αδελφό της μητέρας μου που μετά από 15 περίπου μέρες είχε επισκεφθεί το Κυριάκι συνοδευόμενος από ένα πρωτοετή τότε φοιτητή, ξάδελφό μου. Αλλά για αυτό θα πούμε παρακάτω.

Το δεκαπενθήμερο μέχρι την άφιξη του θείου τα πράγματα κύλησαν ήρεμα με τον πατέρα να μην γράφει αιτήσεις και αναφορές στους χωρικούς και με τους λεβέντες να αποφεύγουν να έρθουν σε επαφή μαζί του, αλλά να συνεχίζουν να απειλούν τον τοπικό σταθμάρχη χωροφυλακής που τύχαινε και αυτός να είναι Κρητικός.

Όταν ήλθε ο θείος που υπηρετούσε στην ασφάλεια υψηλών προσώπων ως φρουρός του Βενιζέλου ο πατέρας έγινε πιο χαλαρός και άρχισε να κυκλοφορεί πιο ελεύθερα. Κάποιο βράδυ είχαμε βγει για φαγητό στην τοπική ταβέρνα. Μια στιγμή κάποιος κύριος ζήτησε στον θείο να βγει έξω για να συζητήσουν. Διάχυτη ήταν η ανησυχία στην παρέα όλων των μεγάλων συμπεριλαμβανομένου και του τοπικού αστυνόμου, ώστε δεν κατάλαβαν ότι εγώ ακολούθησα από μακριά τον θείο μου. Στην αρχή δεν άκουγα τι έλεγαν, αλλά ήταν φανερό ότι μιλούσαν έντονα σε κάποια στιγμή είδα τον θείο να βγάζει περίστροφο και να το ακουμπά στον κρόταφο του άλλου και να αρχίζουν οι ψιλές. Το παράδοξο ήταν ότι δεν υπήρξε αντίδραση από το άλλον… Άκουγα τον θείο να ξεφωνίζει με έντονη κρητική προφορά “ τουτηνιέ είναι ωρέ η ταυτότητά μου” Με πήρε χαμπάρι και φώναξε “γλήγορα ωρέ στη μάνα σου”. Δεν ξέρω πως έληξε το επεισόδιο γιατί βγήκαν έξω οι μεγάλοι και εγώ γύρισα στην αγκαλιά της μάνας μου.

Όταν γύρισε ο θείος σε έξαλλη κατάσταση διηγείτο ότι ο κύριος που του ζήτησε ταυτότητα του δήλωσε ότι ήταν ομαδάρχης των ΤΕΑ και ότι το κάνει μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων του. Ο ίδιος του είπε ότι την ταυτότητα την δείχνει μόνο στις εντεταλμένες αρχές και δεν νομίζει ότι αυτός έχει καμιά αρμοδιότητα για κάτι τέτοιο. Αλλά αν δεν στην δώσω τι θα κάνεις …. Θα σφυρίξω με αυτή την σφυρίχτρα -είπε ο άλλος- θα μαζευτούν καμιά εικοσαριά θα σε κάνουν μαύρο στο ξύλο, θα σου βάλω χειροπέδες, θα διατάξω τον σταθμάρχη να σε βάλει στο κρατητήριο και αύριο θα σε στείλω στη Ασφάλεια. Έβαλε το χέρι στην τσέπη, ο τύπος πίστεψε ότι πήγαινε να βγάλει την ταυτότητα και αντί αυτής βρέθηκε με το κουμπούρι στον κρόταφο. Τα λοιπά σας τα εξιστόρησα ήδη.

Ο Πατέρας συνειδητοποίησε ότι παρά την μεγάλη αγάπη των κατοίκων η παραμονή στο χωριό δεν θα ήταν ότι το καλύτερο για τον ίδιο και την οικογένεια. Είχαν περάσει μόλις πέντε χρόνια από την λήξη του εμφυλίου και το να έχεις εναντίον όλο το πλέγμα των χαφιέδων ήταν πολύ επικίνδυνο. Σε δεκαπέντε μέρες θα φεύγαμε για τον βοιωτικό κάμπο, για μια καριέρα πάλι από την αρχή.

Για την αναχώρηση από το Κυριάκι και την εγκατάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα στο προσεχές άρθρο.