του Δημήτρη Λάμπρου
Αρχισαν πάλι οι διαμαρτυρίες των τοπικών παραγόντων -πολλοί ομολογούν ότι εξεπλάγησαν (τους ξύπνησαν απότομα δηλαδή)- για το κλείσιμο των καταστημάτων ΕΛΤΑ στη Βοιωτία.
Αν κάποιος εξωγήινος ερχόταν από το διάστημα θα νόμιζε ότι πρόκειται για ένα παραδοσιακό ελληνικό έθιμο: ανακοινώνεται μια δυσμενής πολιτική απόφαση, οι τοπικοί παράγοντες εξανίστανται, το θέμα παίρνει δύο ρεπορτάζ και μερικά δελτία τύπου με τίτλο «Δεν θα το αφήσουμε έτσι» και μετά… το αφήνουν έτσι.
Η απόφαση εφαρμόζεται, η Βοιωτία χάνει, και οι πολίτες κοιμούνται ήσυχοι ότι «οι εκπρόσωποί τους έκαναν τη δουλειά τους». Η κοροϊδία έχει όρια το θράσος όχι.
Η παράσταση επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Κάθε φορά που κλείνει μια δημόσια υπηρεσία, που ξεφυτρώνει ένα δάσος ανεμογεννητριών ή σχεδιάζεται μια «επένδυση» σε μπαταρίες δίπλα σε χωριά, οι ίδιοι τοπικοί παράγοντες σηκώνουν παντιέρα.
Δελτία τύπου, στρογγυλά τραπέζια, μεγαλοστομίες για τη «μάχη που δίνεται». Στην πραγματικότητα δίνεται μόνο μάχη εντυπώσεων. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, τα έργα θα προχωρήσουν και το μόνο που μένει είναι ο θόρυβος των δηλώσεων να σκεπάσει τη σιωπή της αδράνειας.
Και κάπως έτσι οι ίδιοι που αγνοούν χρόνια τα προβλήματα θυμούνται αίφνης ότι υπάρχει κόσμος που εξυπηρετείται από τα ΕΛΤΑ ή ζει κοντά σε βουνά που μετατρέπονται σε πάρκα ανεμογεννητριών. Ξαφνικά κόπτονται για την «περιφερειακή ανάπτυξη» και τη «συνοχή του κοινωνικού ιστού» λέξεις που χρησιμοποιούνται όσο και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια: μία φορά το χρόνο, με προσοχή στα λαμπάκια και με μια δόση νοσταλγίας.
Η τραγωδία είναι ότι κανείς δεν προσποιείται πια πως πιστεύει αυτές τις δηλώσεις. Οι πολίτες ξέρουν ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, οι τοπικοί άρχοντες ξέρουν ότι δεν έχουν καμία επιρροή, και όλοι μαζί συμμετέχουν σε μια άσκηση δημόσιας υποκρισίας για να μη χαλάσει η παράδοση.
Το κλείσιμο των ΕΛΤΑ, τα δάση με ανεμογεννήτριες και οι μπαταρίες-τέρατα στις πλαγιές δεν είναι πια ειδήσεις. Είδηση είναι ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ότι αιφνιδιάζονται.
