του Δήμήτρη Λάμπρου
Πατέρα μου,
Σήμερα γράφω όχι για να σε αποχαιρετήσω, αλλά για να σε ευχαριστήσω. Με τη φωνή της καρδιάς μου θέλω να πω πόσο τυχεροί σταθήκαμε που μας χάρισες το όνομά σου, την αξιοπρέπειά σου, τη σοφία σου, την αγάπη σου.
Ενενήντα χρόνια ζωής -και κανένα χωρίς νόημα. Παιδί της Κατοχής, γεννήθηκες στη σκοτεινιά μα ποτέ δεν άφησες τη σκιά να σε καταπιεί. Εγινες φως. Πάλεψες και στάθηκες όρθιος όταν άλλοι λύγιζαν. Ησουν μάγκας -όχι στη φαντασία αλλά στην ουσία: στην αξιοπρέπεια, στην τόλμη, στις αρχές. Πάνω απ’ όλα στην ηθική σου πυξίδα που ποτέ δεν έσβησε.
Απέκτησες τέσσερα παιδιά και κάθε παιδί σου ήταν ένας κόσμος που έχτισες με υπομονή, αγάπη και ατέλειωτη στοργή. Ησουν οικογενειάρχης με κεφαλαίο το Ομικρον: ο πρώτος που ξυπνούσε, ο τελευταίος που κοιμόταν. ο πρώτος που έδινε, ο τελευταίος που ζητούσε. Σε θαύμαζαν όλοι -όχι γιατί ήσουν τέλειος αλλά γιατί ήσουν αληθινός. Τα προτερήματά σου δεν ήταν προσποίηση, ήταν η φύση σου.
Τιμούσες τη μόρφωση και την παιδεία όχι για επίδειξη αλλά γιατί ήξερες πως η γνώση ελευθερώνει, η παιδεία ανυψώνει, η σκέψη σώζει. Αυτήν την κληρονομιά μας την άφησες απλόχερα.
Στον επαγγελματικό σου δρόμο ήσουν άψογος: το όνομά σου έγινε συνώνυμο της εμπιστοσύνης, της εντιμότητας και της ποιότητας -όπως και η ίδια σου η ζωή.
Ασχολήθηκες και με την πολιτική, όχι από φιλοδοξία αλλά από διάθεση προσφοράς. Οσο η πολιτική υπηρετούσε τον άνθρωπο ήσουν παρών, όταν έγινε αλλιώς, αποσύρθηκες με το κεφάλι ψηλά γιατί δεν πουλήθηκες ποτέ.
Ευτύχησες να δεις παιδιά και εγγόνια να περπατούν στο μονοπάτι που τους έδειξες, να γελούν στην αγκαλιά σου, να γεύονται τον καρπό της ζωής μέσα σε βλέμματα και αγκαλιές γεμάτες αγάπη.
Σήμερα δεν λέμε «αντίο». Λέμε «ευχαριστώ». Για το ότι ήσουν πάντα εκεί, για το ότι μας δίδαξες να ζούμε με αξιοπρέπεια, να αγαπάμε χωρίς όρους, να παλεύουμε χωρίς φόβο, να σεβόμαστε χωρίς υποχρέωση.
Η θάλασσα δεν ξεχνά τα κύματά της. Ο ουρανός δεν ξεχνά τα άστρα του. Εμείς -κι εγώ προσωπικά- ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε.
Κι όταν συναντήσεις εκεί ψηλά τη μάνα μας πες της πόσο τη θυμόμαστε, πόσο την αγαπάμε, πόσο μας λείπει. Πες της πως τα παιδιά σας μεγάλωσαν με την αγκαλιά της, και τα εγγόνια σας με τη γλυκιά φωνή των ιστοριών της. Κράτα της το χέρι, όπως το κρατούσες και εδώ.
Κοιμήσου ήσυχος, πατέρα μου. Το έργο σου ζει -σε εμάς, στα παιδιά σου, στα εγγόνια σου, στις ιστορίες που θα λέμε για σένα με υπερηφάνεια, με δάκρυα και με χαμόγελο. Είμαι περήφανος που ήμουν γιος σου.
Ευχαριστούμε. Σ’ αγαπάμε. Πάντα.
Η κηδεία του Χρήστου Δ. Λάμπρου θα γίνει το πρωί του Σαββάτου 20 Σεπτεμβρίου 2025, στον Ι.Ν. Αγίου Ρηγίνου, στη Λιβαδειά.
