ΔΙΣΤΟΜΟ
Στις δυο πλατείες
το αίμα άγρυπνο
ογδόντα καλοκαίρια τώρα.
Στο λόφο
ο τάφος μένει αστόλιστος
κάθε όνομα
ένας λογαριασμός ανοιχτός.
Θ’ ανέβεις;
Άκου:
ο αέρας μιλάει
η σιωπή δεν είναι δικαιοσύνη,
η συναλλαγή δεν είναι ειρήνη.
Φυσάει.
Κάθε Ιούνιο
η Μοίρα γυρίζει ερημιά.
Δ.Λ.
Σημαντικό. Πρόκειται για ένα ποίημα υψηλής ποιητικής οικονομίας και αισθητικής που επιτυγχάνει να φορτίσει έντονα συναισθηματικά τον αναγνώστη χωρίς να καταφεύγει σε μελοδραματισμό. Η γλώσσα του είναι καθαρή, στοχαστική και ηχηρή με ρυθμικές εναλλαγές που αποδίδουν ένταση και βάθος.
Η ποίηση εδώ λειτουργεί ως πράξη μνήμης αλλά και αντίστασης στη λήθη και την επιφανειακή συμφιλίωση. Μια κριτική ανάγνωση αναδεικνύει την ουσία του έργου: η ιστορική αδικία δεν θεραπεύεται με αποσιώπηση ή συμβιβασμό, απαιτεί αναγνώριση, λόγο και δράση.