Πώς καταφέρνει και καταπίνει όλους τους θορύβους και αφήνει να κυριαρχήσει μια απόλυτη σιωπή βασιλική. Και μόνο όταν τελειώνει επανέρχονται σιγαλά τριξίματα πρώτα και ο αχνός ήχος των μετακινήσεων και των κραδασμών από το βάρος που αρχίζει να υποχωρεί σε σταγόνες που βρίσκουν γούβες και μαζεύονται ή κατωφέρειες και κυλάνε γλυκά κι ακούραστα με τους ήχους της ροής, τους πιο μαγικούς από τους ήχους είναι η γνώμη μου. Σαν να σβήνει η ακοή για να κερδίσει έδαφος η όραση. Θα τρόμαζε αν δεν ήταν ακριβώς και εξαιτίας αυτού του λευκού επισκέπτη. Ένα φρέσκο κι αφράτο κατάλευκο χαλί στρωμένο παντού, χαρούμενο κι αναζωογονητικό, ένα σύμβολο και μια ιδέα από πάντα ανάτασης και ευτυχίας. Ένας μετασχηματιστής της ρουτίνας σε ώρες ξεχωριστές και ιδιαίτερες που κάθε φορά αυτόκλητα μεταλαμπαδεύει σε όλους εμάς τους αποξεχασμένους στα πιο γκρίζα τοπία το αρχέγονο μήνυμα της φύσης «κρατήστε στα μάτια σας την ομορφιά και παραδοθείτε της με την ψυχή σας». Ένα δώρο προσφερόμενο σε όλους ανεξαιρέτως. Σε όλους ανεξαιρέτως; Σε τέτοιους καιρούς ακούγεται σαν ύβρις…
