Γράφει η Αγγελική Εκμετζόγλου
Σκέφτομαι τώρα, σκέφτομαι κάτω από τον λαμπερό ήλιο του Σαββάτου, με το βλέμμα στα σιωπηλά δέντρα του όμορφου κήπου απέναντι, πως μπορεί αυτό το σύστημα εορτών και επετείων να μην είναι ακριβώς δική μας κατασκευή παρά μια εύσχημη επινόηση κάποιας υπερβατικής πρόνοιας, που επιμένει να βρίσκει αφορμές για να μας σηκώνει από το χώμα όταν μας συλλαμβάνει σε κατάσταση άρνησης, ενεργοποιώντας εκείνη την ανώτερη μέσα στη θνητότητά μας διάσταση, που σε όλους έχει μοιραστεί και όλοι (πρέπει να) μετέχουν (θα την πω καλοσύνη).
Για να προκαλέσει κι έπειτα να αισθητοποιήσει, με τη γλώσσα και με παρα(εξω)γλωσσικά στοιχεία, συναισθήματα που συστρέφονται άτακτα και σαν από πάντα, όπως τα ηλεκτρόνια που περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα και γεννιούνται δεσμοί, ώστε να ανοίξουν αυτόματα όλες οι πύλες εξόδου και να εξωτερικευτούν αβίαστα και φυσικά. Αποκτούν τότε φωνή αυτά που σώπαιναν και συνωστίζονται αδημονώντας για εξωστρέφεια με λέξεις της συμπάθειας, του σεβασμού, του νοιαξίματος, της αγάπης. Με ευχές και ενθαρρυντικά λόγια, με αισιόδοξες προβλέψεις κι αγαπητικές κλητικές, φορτώνει αξιομνημόνευτα στιγμιότυπα η μνήμη κι η ευχαρίστηση που ακολουθεί διαρκεί περισσότερο από το απειροελάχιστο του χρόνου της πρόκλησής της.
Αν και εφόσον οι λέξεις χτίζουν το σύμπαν μας, διαμορφώνουν τη σκέψη μας και άρα οι λέξεις μας είμαστε εμείς… μια ευχή, ένας καλός λόγος, συνιστούν μια θαυμάσια άσκηση για να προσεγγίσουμε έστω για λίγο αυτή την ανεκδήλωτη συχνά πτυχή μας και να νιώσουμε την περιπόθητη ικανοποίηση που σπάνια τη συναντάμε διανύοντας τον μακρύ δρόμο της αναζήτησης νοήματος στον κόσμο ετούτο. Ένα είδος ασύνειδου και σχηματικού νευρογλωσσικού προγραμματισμού, έξω προφανώς από την περιοχή της επιστήμης, προγραμματισμού πάντως με λέξεις αντλημένες από τη δεξαμενή της θετικότητας, που η συγκυρία σπάζοντας το φράγμα της ξεχύνεται και μας παρασύρει με ορμή για να μας εκτινάξει στην τελευταία πίστα κάτω από τον καθαρό ουρανό της σύνδεσης και της αποδοχής όπου προβλέπεται θέση και για εμάς.
Παράδοξα και σε βάρος της… αναβάθμισής μας, χρειαζόμαστε εναύσματα για να κινητοποιήσουμε τα κύτταρα της καλοσύνης μέσα μας. Πέντε απογοητεύσεις, δέκα αναποδιές π.χ. συχνά αρκούν για να τα νεκρώσει το σύστημά μας. Είναι και η καχυποψία που θεριεύει στις μέρες μας και τα απορρίπτει, η στεγνή ψυχή μας που αρνείται να αφήσει χώρο ελεύθερο στην εγγενή αυτή ιδιότητα να εκφραστεί. Κι άλλα τόσα όσα και τα χαρακτηρολογικά είδη.
Για τα υλικά που χτίζουν τον ψυχισμό μας ίσως και να μην ευθυνόμαστε απολύτως εμείς. Η δοσολογία τους όμως είναι δική μας υπόθεση. Και ισόβια. Μειώνοντας λίγο λίγο τα πικρά συστατικά του ατομικισμού, της αδιαφορίας για τον άλλο, της ζήλιας, της απληστίας και προσθέτοντας μια μικρή δόση χαράς από το τίποτα, από τον αέρα που αναπνέουμε γιατί τον αναπνέουμε, αμέσως η σύστασή μας αλλάζει και γλυκαίνει.
Κι επειδή είναι οι λέξεις που χτίζουν το σύμπαν μας και είμαστε οι λέξεις μας εν τέλει, είναι μονόδρομος, πλατύς όμως και φωτεινός, η διαδρομή μας κάτω από τον καθαρό ουρανό με έναν καλό και δυναμωτικό λόγο για τον συνάνθρωπο, για να γίνονται οι μέρες γλυκύτερες, ομορφαίνοντας κι εμάς και τον αποδέκτη. Δεν ξέρω άλλη μεταμορφωτική δύναμη από την καλοσύνη, την επιβράβευση, την αγάπη.
