Δεν ήταν πάντα η Ελλάδα ένας βάλτος, δεν ήταν πάντα μια πατρίδα καταχραστών, δουλεμπόρων και βιαστών.
Υπήρξαν στιγμές που οι Ελληνες χάραξαν μια ρωγμή στην ιστορία και το φως της ανέσπερης δόξας έδειξε πιο κόκκινο το αίμα που χύθηκε, πιο λευκή τη θυσία που απαιτήθηκε και κατά ειρωνικό τρόπο πιο μαύρο το μέλλον αυτής της μικρής χώρας
Υπήρξαν μέρες που το Κισινάου της Μολδαβίας δεν βρισκόταν στην επικαιρότητα για τις άθλιες ενασχολήσεις κυβερνητικών πολιτευτών αλλά για το ξεκίνημα της ελληνικής παλιγγενεσίας.
Ηταν 200 χρόνια πίσω στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αφήνει το Κισινάου και διαβαίνει τον Προύθο ποταμό. Καταλαμβάνει το Ιάσιο και εκδίδει την πρώτη επαναστατική προκήρυξη με τίτλο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».
Ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας είχε αρχίσει. Ο πρώην αξιωματικός του Ρωσικού στρατού Αλέξανδρος Υψηλάντης, γόνος μεγάλης πριγκιπικής οικογένειας από την Τραπεζούντα, είχε μαζί του τον ανθό της ελληνικής νεολαίας με τον ηρωικό Ιερό Λόχο που πολέμησε στην κυριολεξία μέχρις ενός στο Δραγατσάνι και σημαντικούς αγωνιστές όπως την άγια μορφή του λησμονημένου Γιωργάκη Ολύμπιου που ανατινάχθηκε στο καμπαναριό της Μονής Σέκου για να μην αιχμαλωτιστεί.
Ηταν τέτοιο το ηθικό διαμέτρημα της θυσίας των πρώτων εκείνων νεκρών, τόσο βαριά η κληρονομιά και τόσο αγνό το αίμα που όσοι τους ακολούθησαν δεν είχαν παρά μία δυνατότητα:
Να νικήσουν.
Πέτερ φον Ες: «Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διερχόμενος τον Προύθο». Στοά Μονάχου
