Της Αγγελικής Εκμετζόγλου
Η πόλη στο πρωινό φως. Άδειοι δρόμοι, παράθυρα κλειστά, σιωπή απόκοσμη. Οι άνθρωποι κοιμούνται, τα πουλιά κοιμούνται, οι γάτες κοιμούνται, είναι θέμα λεπτών να τεντωθεί η ζωή και από τον τριγμό της να ξυπνήσει, λες. Δεν φαίνεται να ξυπνά. Σαν τίποτα να μην μπορεί να διαταράξει την φυσική παρουσία της υποχρεωτικής απουσίας της.
Ούτε ένας ήχος υπάκουος στον κανόνα της κίνησης να δώσει τη μαρτυρία του, να επιβεβαιώσει την αισθητή του διάσταση ο χρόνος.
Σήμερα φορτηγά δεν θα ξεφορτώσουν εμπορεύματα, αγουροξυπνημένα πρόσωπα να συναλλάσσονται με κοφτές κουβέντες δεν θα καταγράψεις, ούτε θα δεις πόρτες διάπλατες να προσφέρονται για υποδοχές. Όπως το φως δυναμώνει, μόνο την ακινησία θα παρακολουθείς να ξεδιπλώνεται ευδιάκριτη σε υψηλές δόσεις αποστείρωσης.
Και όχι, δεν θα ακούσεις μαρσαρίσματα βαρύθυμων μηχανών, θορύβους από ρολά αδιάφορα να ανεβαίνουν, από καφάσια που σέρνονται για να στηθούν στην περίοπτη θέση τους, από καλημερίσματα αβίαστα και βεβιασμένα, από σκούπες και λάστιχα ενοχλημένα για τη ρουτίνα τους… Από το ρυθμό της επίπεδης συνήθειας ούτε μια νότα δεν θα σε φτάσει.
Μια μυρωδιά μόνο ψημένου ψωμιού που βγαίνει διακριτικά από τον άδειο φούρνο, μια μυρωδιά που την προσπερνάς, αλλά σε ακολουθεί η ίδια ή η ιδέα της, δίνει τη μάχη της να κρατήσει τα προσχήματα. Όλα είναι εδώ, περνά η σκέψη με την ταχύτητα της αστραπής. Κι εμείς κάπου ανάμεσα στις αφαιρετικές εικόνες και στα ελλειπτικά σχήματα. Τίποτα δεν είναι εδώ, διορθώνεις. Κι εμείς πουθενά.
Η διάψευση του δεδομένου της πόλης όπως την ξέραμε, των έστω λίγων βεβαιοτήτων που επίμονα κρατήσαμε στη ζωή, έτσι όπως συρρικνώθηκε η εικόνα του κόσμου, σχίζει τον ανοιξιάτικο ουρανό μετρώντας το εκτόπισμα από την αποσυμπίεση του αδιανόητου και της αμηχανίας, της βαθιάς λύπης και της κλιμακούμενης αγωνίας. Όμως δεν φοβάσαι. Ένα διάλειμμα είναι για μια ολική αντισηψία. Σε λίγο το κουδούνι θα χτυπήσει, η πόλη θα ξυπνήσει κι εμείς θα πάρουμε τις θέσεις μας πάλι δυνατότεροι και συνειδητοποιημένοι. Δεν φοβάσαι. Γιατί μόνο χωρίς φόβο η ζωή βρίσκει τον τρόπο να σε κρατά ζεστό στην πεπρωμένη παγωνιά της ύπαρξης.
