Γράφει η Ροζαλία
Πέρασε καιρός που έφυγες, βρέθηκες αλλού.
Αλλού, ποιος ξέρει πού. Είναι πιο όμορφα εκει;
και τι είναι αυτό που μας χωρίζει; είναι παράδεισος, κόλαση αυτό που συναντάς αντίπερα ή είναι όλα μαζί όπως κι εδώ.
Όπως δε γύρισε πότε κανεις να μας το πει, έτσι κι εσύ.
Μας ξέχασες στην Απουσία σου.
Όχι πως δεν συνεχίζεται η ιστορία η μεγάλη κι η ιστορία η μικρή του καθενός μας.
Όχι πως δεν απορροφηθήκαμε στα καθημερινά μας.
Όχι πως δεν αφεθήκαμε στα αυτονόητα και στην ελαφρότητα του είναι.
Μα μια στιγμή όπως στρίβεις σε μια στροφή λες να, να μπορούσα να δω πάλι εκείνη τη φιγούρα της, να πω δυο όμορφα λόγια, να ακούσω το γέλιο της, να με εμψυχώσει και να δώσει την πραγματική διάσταση στα πράγματα. Εκείνη της ασημαντότητας των περισσότερων από όσα κυνηγάμε. Εκείνη την δύναμη των του βγάζω τη γλώσσα και σε προκαλώ Ζωή να έρθεις να παλέψουμε.
Και όπως έλεγες εννια φορές στις δέκα θα νικήσουμε.
Η απώλειά σου όμως μου λέει πως η μία στις 10 είναι που μετράει.
Αυτή που έφυγες. Η μήπως όχι;
Εμείς σε θυμόμαστε. Ελπίζω κι εσύ.
