Γράμματα από τη Λιβαδειά10

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Λιβαδειά 19 Δεκεμβρίου 2018

Αγαπητέ Γιάννη,

• Εχεις, αγόρι μου, την αντίστοιχη προσωπική εμπειρία για να κατανοήσεις τι έγινε όταν η υπομονή συνάντησε την ήσυχη -προέχει η ενότητα της παράταξης βλέπεις- οργή: το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Αποχώρησε. Την ώρα που ακουγόταν ότι στις Αλαλκομενές πίνουν 10 χρόνια εμφιαλωμένο νερό, ήπιε κι αυτός μια τελευταία γουλιά. Εφυγε. Γύρισε αμέσως. Οχι μετανιωμένος, όχι. Αλλά γιατί ξέχασε το γαλάζιο ντοσιέ -ποτέ δεν το συνήθισε άνθρωπος της δράσης αυτός. Και αποχώρησε αποφασιστικά, έστω κι αν τον ακολούθησε ο Θανάσης. Η αφορμή ήταν παραπάνω από πειστική. Ο πρόεδρος, ο Δημητρόπουλος, τον διέκοπτε συνεχώς. Πριν λήξει ο χρόνος του. Τη στιγμή που όλοι οι άλλοι, και της αντιπολίτευσης ακόμα, ξεπερνούσαν κατά πολύ τα δευτερόλεπτα που έπεφταν με κόκκινα σαρκαστικά ψηφία, ηλεκτρονικά και αμείλικτα.  Παράξενη αποχώρηση. Κοίταξα τη γυάλινη σφαίρα μου. Η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου είναι μικρή για τις φιλοδοξίες του. Θα προσπαθήσει να μπει σε άλλη αίθουσα πιο μεγάλη, πιο σύγχρονη. Ενα σύννεφο με εμποδίζει να δω πού είναι αλλά σίγουρα δεν βρίσκεται στη Λιβαδειά. Η κόντρα βέβαια με τον Δημητρόπουλο θα συνεχιστεί, όπως αναμένεις κι εσύ.
• Κατά τα άλλα ο προϋπολογισμός του Δήμου Λεβαδέων ψηφίστηκε όπως περιμέναμε. Κράτα Γιάννη μου την υπόσχεση ότι η Λιβαδειά αποκτά επιτέλους δικό της δημαρχείο με τις εργασίες να αρχίζουν μέσα στον Γενάρη, μπορεί και τη Δευτέρα της γιορτής σου. Η συνολική εικόνα της δημοτικής αρχής είναι θετική καθώς η 5ετής θητεία εκπνέει. Αλλά μην ξεχνάς από την άλλη ότι ξεκίνησε από πολύ χαμηλά καθώς οι προηγούμενοι ήταν για κλάματα. Οπότε ήταν σχετικά εύκολο να επιφέρει οριακές μεταβολές και βελτιώσεις που φαίνονται σημαντικές και σε μερικές περιπτώσεις είναι. Η κριτική της αντιπολίτευσης κινήθηκε στα συνήθη, στα ρηχά. Ο τοξικός λόγος και περισσότερο ίσως ο ταξικός αναγωγισμός οδηγούν πια στα ατέλειωτα χασμουρητά, η εποχή έχει αλλάξει και θ’ αφήσει πίσω της τις παρωχημένες πολιτικές δράσεις. Η υφέρπουσα μέσα από την επιμονή στα αυτονόητα απαξίωση του ίδιου του αντιπολιτευτικού λόγου δεν αντιστέκεται, μόνο διεκπεραιώνει.
• Πάντως με  έπαρση οι συμπολιτευόμενοι σύμβουλοι αναφέρθηκαν στην πολιτιστική πολιτική της διοίκησης Πούλου. Που όμως σου λέω ότι είναι ο ορισμός του λαϊκισμού. Η παλαιοπασοκική πολιτιστική πολιτική που εκφραζόταν περιληπτικά με το “Μπρεχτ να ‘ναι κι όπως να ‘ναι (κι όπου να’ ναι)” αναβιώνει στις μέρες μας σε βερσιόν ακόμα χαμηλότερου επιπέδου, τύπου “Φουρέιρα να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι”. Επιδοτήσεις κι επιχορηγήσεις που παρέχονται αδιάκριτα δεν παράγουν πολιτισμό. Ολοι το ξέρουν αυτό. Η τέχνη δεν είναι προϊόν και η ποσότητα αντιστρατεύεται την ποιότητα. Η θεωρία της μαρμελάδας αποτελεί ορθό οδηγό αλλά η ανάγκη της καλλιέργειας σχέσεων εξάρτησης αποτελεί ακόμα στην Ελλάδα τον πολιτικό οδηγό. Με άλλο τρόπο το ίδιο ισχύει και για τον τουρισμό. Το φιάσκο της αγροτικής έκθεσης στη Γιούνικοτ θα έπρεπε να κάνει τους συμβούλους της πλειοψηφίας πιο σεμνούς, πιο απολογητικούς και τη δήμαρχο πιο επιλεκτική -αλλιώς πάει σε επίπεδο περιφέρειας.
• Στην προεκλογική κίνηση Πούλου και Κοτσικώνας επίσημα πια θα διεκδικήσουν την προτίμηση του λαού. Τα υπόλοιπα  φαίνονται να έχουν παγώσει αλλά το σκηνικό μοιάζει απελπιστικά με το παρελθόν. 13 χρόνια ο Νώντας, 17 η Πούλου, τουλάχιστον 25 ο Ρούσσαρης μέχρι τώρα. Πολλά τα χρόνια, χρόνια τα προβλήματα. Αντίφαση λοιπόν εδώ καίρια. Μπορούν τα ίδια πρόσωπα να φέρουν διαφορετικό αποτέλεσμα; Οχι λες εσύ. Οχι βέβαια, επαυξάνω κι εγώ. Κι έτσι συμφωνώ μαζί σου ότι μια νέα παράταξη θα μπορούσε να διεκδικήσει με μεγάλες πιθανότητες τον Δήμο Λεβαδέων.
• Προϋπολογισμό είχαμε και στη Βουλή και η συζήτηση απέδειξε ότι η Ελλάδα πάσχει στους αριθμούς αλλά διαθέτει σε επάρκεια μεγάλα νούμερα. Σε όλες τις παρατάξεις. Το 2019 έρχεται σε μια πνιγηρή στασιμότητα που, πράγμα παράδοξο, κάνει πιθανή μια χιονοστιβάδα εξελίξεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.  Η χώρα που παραμένει ένα νεκροταφείο φιλοδοξιών με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού προσωπικού -που επιδίδεται σε μετεγγραφές και αριθμητικές πράξεις.
• Στους νέους ανθρώπους γίνεται διαρκώς εναργέστερο ότι ο κόσμος, ο κόσμος τους, δεν είναι ένα άθροισμα νησίδων αλλά ένα συνεχές, ένα πλέγμα τεράστιο αλλά και στενά συνδεδεμένο με τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Και πως οι ασυνέχειες, οι συγκρούσεις οι εντεινόμενες σε περιφερειακό ή πλανητικό επίπεδο επηρεάζουν καταλυτικά την πορεία της δικής τους ζωής. Το νέο παράδειγμα θα εμπεδωθεί μέσα από ποταμούς αίματος και κανένας δεν θα είναι αθώος τούτου. Μπορούμε να εικάσουμε την κατεύθυνση των μεταβολών που είναι αναπότρεπτες,  το θέμα είναι να φουσκώσουμε, φίλε μου, το κύμα.  Σ’ αυτές τις συνθήκες η αντιστροφή της κίνησης μπορεί καμιά φορά να είναι μια επιθυμητή στρατηγική ενέργεια.
• Υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους ανακοίνωσε ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου στη Θήβα. Οταν συμπληρωθεί το ψηφοδέλτιο θα σου γράψω σχετικά. μην βιάζεσαι.
• “Για να ζήσει κανείς ευτυχισμένος χρειάζεται καλή υγεία, εγωισμό και βλακεία· αν όμως λείπει η βλακεία, τα άλλα δύο μόνα τους πάνε στράφι” ισχυριζόταν ο Γκυστάβ Φλωμπέρ και θα σου πω γιατί σου το επισημαίνω. Στο άλλο γράμμα μου. Ή και νωρίτερα.

Ταύτα και μένω

Δ.Λ.