Γράμματα από τη Λιβαδειά3

Γράφει ο Δημήτρης Λάμπρου

Λιβαδειά 3 Δεκεμβρίου 2018

Αγαπητέ Γιάννη,

• Και για εκείνα τα πράγματα για τα οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτά θα πρέπει να σιωπούμε. Αυτά ανήκουν στην επικράτεια της σιωπής. Κι είναι η χώρα τους, ο κόσμος των άφατων, μεγαλύτερος από τον κόσμο των ειπωμένων.
• Υπάρχουν όμως φίλε και πράγματα για τα οποία πρέπει να φωνάξουμε. Όπως έκαναν οι Γάλλοι που εξεγέρθηκαν στο Παρίσι πανικοβάλλοντας τη διεθνή των τραπεζιτών με τα τσιράκια τους. Τιμή και δόξα στα παιδιά της πατρίδας της επανάστασης που αντιστέκονται σθεναρά στην παγκοσμιοποίηση και διαλύουν με μια εναλλακτική ακτίνα το έρεβος της βαρβαρότητας  μέσα από το βαθύ συμβολισμό των οδοφραγμάτων του Παρισιού.
• Οι πολύπλοκες διεθνείς και κοινωνικές  συγκρούσεις δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν, Γιάννη. Η κεντρική αντίθεση είναι εδώ κυρίαρχη, παραμένει πιο οξυμένη από ποτέ, πιο επίβουλη από ποτέ, πιο επικίνδυνη από ποτέ. Στο πλατύ χαντάκι που χωρίζει τους ανθρώπους ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν και σ’ αυτούς που δεν έχουν εμείς έχουμε διαλέξει όχθη. Και θα υπερασπιζόμαστε πάντα τους αδύναμους, αυτούς που δεν έχουν –με κάθε κόστος. Μας λένε «μα κοιτάξτε στην άλλη όχθη, είναι ο Μακρόν, ο Τσίπρας, η Μέρκελ. Πού πάτε; Θα σας συντρίψουν, κοιτάξτε το συμφέρον σας». Όμως εμείς αταλάντευτα αδιάλλακτοι στην πρώτη γραμμή –πραγματικά κι όχι γιαλαντζί όπως αυτοί που κι δυο μας ξέρουμε.  Για να ξανακερδίσουμε τη ζωή για τους πολλούς, το μέλλον για όλους. Και η Γαλλία δείχνει τον δρόμο.
• Εύλογη είναι η συναφής απορία σου για την παθητικότητα των Ελλήνων. Σαν πρώτη προσέγγιση θα σου πω τούτο: αλίμονο στους λαούς όπου οι γονείς περιμένουν από τα παιδιά τους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Πάντως να ξέρεις πανικός δεν υπήρξε μόνο στο Παρίσι αλλά και στην Αθήνα, στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια, για το μαθητικό κίνημα των καταλήψεων και για τις μαζικές νεανικές κινητοποιήσεις. Οι καταλήψεις και οι σπασμωδικές αντιδράσεις του εσμού της μεταπολίτευσης έριξαν και τα τελευταία προσχήματα. Η κυβερνητική πολιτική ήταν ξεκάθαρη και αυταρχική: Στηρίζουμε τις καταλήψεις όταν εξυπηρετούν τους μικροπολιτικούς μας στόχους. Όταν δεν τους εξυπηρετούν συκοφαντούμε αυτούς που αποθεώναμε, κινητοποιούμε τους κατά τόπους γκαουλάιτερ κι αν δεν δουλέψουν όλα αυτά προβαίνουμε σε συλλήψεις 14χρονων.  Πολλοί λένε «αυτή είναι η αριστερά» εγώ θα περιοριστώ να σου πω ότι δεν εξεπλάγην, καθόλου όμως.

• Η  φωτογραφία που βλέπεις είναι από την κατάληψη στην Αλίαρτο. Σου τη στέλνω όχι τόσο για να δεις ότι το viotiaplus.gr μπορεί και είναι παντού όσο για να σου εξηγήσω γιατί τη δημοσιεύω τώρα, πιθανότατα μετά τη λήξη της κατάληψης. Είναι γιατί δεν ήθελα να μάθουν οι μαθητές πόσο σάπιος είναι ο κόσμος που παραδίδει ο Τσίπρας.  Για να μην δεχτούν τις απειλές με τους εισαγγελείς, τους εκβιασμούς, να μην υποστούν τις ανακρίσεις του καθεστώτος. Θέλω να προστατέψω τα παιδιά γιατί απλούστατα είμαι μαζί τους.
• Με την ευκαιρία να σου πω ότι τον διευθυντή του Λυκείου Αλιάρτου όπου έγινε κατάληψη τόνε λένε Καλαμπαλίκη και κατάγεται από τον καπετάνιο, τον λήσταρχο, που είχε δημιουργήσει  μεγάλα προβλήματα στις δυνάμεις της Κατοχής από το 1854 ως το 1857. Θα μου πεις γιατί σου το λέω; Για να διαφημίσω το βιβλίο μου που ασχολείται με εκείνη τη σκληρή την εποχή και τον λήσταρχο Βασίλη Καλαμπαλίκη ιδιαίτερα, χαχα (δες εδώ Ο ΣΎΝΤΟΜΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ).
• Πήγα, μάι φρεντ, σχολείο ένα φθινόπωρο στο μακρινό 197…. Πάει μισός αιώνας.  Εκείνο που μπορώ να σε διαβεβαιώσω είναι ότι κάθε χρόνο η κατάσταση στην εκπαίδευση βαίνει επιδεινούμενη. Δεκάδες υπουργοί, εκατοντάδες μεταρρυθμίσεις, χιλιάδες διορισμοί, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και η χώρα δεν κατάφερε να αποκτήσει όχι παιδεία αλλά ούτε καν εκπαίδευση. Οι ευθύνες είναι τεράστιες και είναι απαράγραπτες για το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. Κι αυτοί, οι αδιανόητοι, οι ανύπαρκτοι –που κατέστρεψαν τα πάντα όλα- τολμούν να κάνουν υποδείξεις στους 16άρηδες. Φυσικά οι νέοι τους έχουν πάρει πρέφα: «Είμαι κατά των καταλήψεων γενικά» μου έλεγε ένας σοβαρός μαθητής «αλλά όταν σκέφτομαι ότι για να προχωρήσω πρέπει να έχω την έγκριση του Δημήτρη του Παπαδημούλη ή του Αδωνη με πιάνει νευρικό γέλιο».

Ταύτα και μένω

Δ.Λ.