Γράφει η Νέλη Χαχάμη
Οι χαλεποί καιροί, οι μέρες της έντασης, της αγωνίας, της αβεβαιότητας, αν παρατηρηθούν κι αξιολογηθούν από μια οπτική γωνία εκ διαμέτρου αντίθετη της επικρατούσας, μας φέρνουν απέναντι σε μια μεγάλη αλήθεια, ίσως την εναρκτήρια αλήθεια της ζωής, την οποία, όμως, οι περισσότεροι παραβλέπουν ή και αγνοούν.
Σε μια κοινωνία που άνθρωποι άγνωστοι, γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, άνθρωποί σου ή μη, καθημερινά υποφέρουν, λιμοκτονούν, αποτυγχάνουν, δυστυχούν, τα χάνουν όλα, μένουν μόνοι, φεύγουν –κυριολεκτικά και μεταφορικά–, απελπίζονται, αγανακτούν· μοιάζει πλέον επιτακτική η ανάγκη διαβάθμισης των δεινών.
Ναι, φυσικά κι είναι εξοργιστικό να πρέπει να τοποθετήσεις σε κλίμακα αξιών γεγονότα και καταστάσεις που ως επί το πλείστον είναι άσχημα και ψυχοφθόρα. Φυσικά και είναι λυπηρό να κατακλύζεται η ζωή μας απ’ την ασχήμια του κόσμου τούτου, ειδικά όταν ξέρουμε, έχουμε δει κι έχουμε ονειρευτεί πόσο μαγικά όμορφος μπορεί να είναι. Φυσικά και πρέπει να διαμορφώνουμε εμείς τη ζωή μας και τη ροή της κι όχι να μας διαμορφώνουν οι εξωτερικές συνθήκες. Ακριβώς γι’ αυτό, όμως, πρέπει και να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι τι θα σε επηρεάσει και ως ποιο σημείο.
Η προτροπή αυτή προς αξιολόγηση και προτεραιότητες απορρέει από μια βαθιά συνειδητοποίηση κι έναν εντελώς προσωπικό μικρό εσωτερικό αγώνα: επιβάλλεται να καταφέρεις να μην αφήνεις κανένα από τα δράματά σου να σε απομονώσουν από τις υπόλοιπες πτυχές, τις όμορφες και να εισχωρήσουν τόσο βαθιά στον ψυχισμό σου ώστε να εγκατασταθούν εκεί.
Μάθε λίγο-λίγο να μη ζεις για τα δράματα, όσα κι αν είναι αυτά. Μάθε να ζεις για τα χαμόγελα. Η βαρύτητα σε όσα σε πληγώνουν να είναι μικρή. Οι δύσκολες στιγμές δε διατίθενται προς μεγαλοποίηση παρά μόνον προς ενός είδους αποστασιοποίηση. Κλείδωνε συστηματικά και κυρίως πεισματικά τις δυστυχίες σε ένα μικρό δωματιάκι στο μυαλό σου, τιμωρημένες κι ανήμπορες να σε φθείρουν. Κάποια στιγμή θα τις ξεχάσεις. Γιατί αυτός είναι κι ο κύκλος της ζωής. Κι όσο νωρίτερα το αντιληφθείς στην ουσία του, τόσο πιο όμορφα θα πλάθεις με τα δικά σου και μόνο οράματα την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα στην οποία όσα σε κάνουν να χαίρεσαι να είναι πάντα περισσότερα απ’ όσα σε κάνουν να λυπάσαι.
Αναλογίσου το μέγεθος της ήττας, της ψυχολογικής ήττας, που μπορεί να υποστεί ο καθένας μας αν έρθει αντιμέτωπος με τη συγγνώμη που θα πρέπει να ζητήσει στη ζωή για όσα ήταν μπρος στα μάτια του αλλά δεν έβλεπε, για όσα μπορούσε να χαρεί αλλά δεν το έκανε και για όσα έπρεπε να αντιμετωπίζει με μια ηθελημένη ελαφρότητα αλλά δεν το αντιλαμβανόταν. Και τη συγγνώμη θα τη ζητάς κι εδώ είναι και το τραύμα, επειδή για τον έναν ή τον άλλο λόγο θα είναι πια αργά.
Όσο θρέφεις τις λύπες, τόσο ισχυρότερα γίνονται τα αδιόρατα δεσμά που εκείνες έχουν περάσει στα χέρια σου. Βαλτώνεις σε μια φυλακή, με τη δήθεν αυτογνωσία της σημαντικότητας αυτού που βιώνεις, την οποία αυτογνωσία λογαριάζεις ως ελαφρυντικό διότι ναι, ξέρεις τι σου συμβαίνει, αλλά εφόσον θεωρείς πως σε ξεπερνάει σε δύναμη και σθένος, παραμένεις αδρανής και λεηλατημένος συναισθηματικά. Λακωνικά; Βούρκος.
Άνοιξε τα μάτια σου διάπλατα, ανάπνευσε όσο πιο βαθιά μπορείς. Δε σου ζητάει κανείς να συγκρίνεις τα προβλήματα και τα βάρη σου με των άλλων ούτε να κάνεις πως δεν υπάρχουν. Μόνο να τα δεις ως έχουν. Να πάρεις την απόσταση που πρέπει. Να τα καταπολεμάς μέρα με τη μέρα, στωικά και σταθερά κι όχι να τα αφήνεις να ροκανίζουν το είναι σου.
Κοίτα αυτόν τον ατελείωτο ουρανό, μύρισε ένα λουλούδι, παρατήρησε τη θάλασσα. Ζεις σ’ ένα κόσμο γεμάτο χρώματα, αρώματα και κίνηση. Μη λυπάσαι και μην απελπίζεσαι για όσα δεν είναι όπως θες. Πες ευχαριστώ για όσα έχεις, ζεις και βλέπεις. Όχι μοιρολατρικά. Σε κανέναν Θεό και καμία ανώτερη δύναμη. Στη ζωή και μόνο.
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή pillowfights.gr
