Γράφει η Νέλη Χαχάμη
Μπορεί να γράψαμε πριν λίγες μέρες τον οδηγό επιβίωσης πρωτοετών και μπορεί να πιστεύουμε πως χρειαζόμαστε τέτοιου είδους οδηγούς μόνο σε εντελώς καινούργιες καταστάσεις, κάθε Σεπτέμβρη όμως αυτό αποδεικνύεται μύθος. Γιατί μπορεί να νιώθεις προετοιμασμένος μετά από ένα χαλαρό καλοκαίρι να γυρίσεις στη δουλειά, στη σχολή, στις υποχρεώσεις και το πρόγραμμα που ακολουθείς όλο το χειμώνα, η στιγμή της επιστροφής όμως σχεδόν πάντα σε διαψεύδει. Είναι κάπως σαν τα πρώτα ραντεβού, αυτό το ραντεβού της επιστροφής: το περιμένεις γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά και όταν έρθει η ώρα του πρώτου «γεια», μοιάζεις λίγο με μικρό γατί που μόλις έπεσε σε παγωμένη μπανιέρα.
Το viotiaplus.gr όμως, είναι και πάλι εδώ για ‘σένα και σου παραθέτει και τον αντίστοιχο οδηγό. Για πάμε:
1)Μπες σε πρόγραμμα λίγες μέρες πριν το μεγάλο comeback.
Ναι, πέρασες ένα ανέμελο καλοκαίρι και είτε πήγες είτε δεν πήγες διακοπές, βγήκες από προγράμματα και ωράρια. Ναι, χαλάρωσες εντελώς και ακόμα κι αν είσαι ο τύπος που ζει για να ‘χει πρόγραμμα, συνήθισες κάπως στην εντελώς «ελεύθερη» ζωή. Και μπράβο σου δηλαδή. Όμως–όμως μεγάλο και τονισμένο–μην περιμένεις να φτάσει το πρωί που θα επιστρέψεις στο γραφείο, στο θρανίο ή το αμφιθέατρο για να ξαναμπείς σε μια σειρά. Είναι βέβαιο πως έτσι θα το πάθεις το σοκ. Και είναι απολύτως λογικό μάλιστα. Φρόντισε λοιπόν κάποιες μέρες πριν γυρίσεις στα καθήκοντά σου, όποια κι αν είναι αυτά, να αρχίσεις να μπαίνεις στη σειρά σου, να κοιμάσαι νορμάλ ώρες, να ξυπνάς επίσης νορμάλ ώρες και να δεις και λίγο τι δουλειές/εργασίες/ό,τι άλλο έχεις να κάνεις τις πρώτες μέρες της επιστροφής. Η μετάβαση θα είναι μακράν ευκολότερη.
2)Όταν λέμε πρόγραμμα εννοούμε πρόγραμμα, όχι παράνοια.
Ακολούθησες την πρώτη συμβουλή και άρχισες να προετοιμάζεσαι. Ξεκίνησες κιόλας και τελικά δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Οργάνωσες τις μέρες σου, έκανες το πλάνο σου. Όταν όμως λέμε πλάνο δεν εννοούμε πως θα σε πιάσει μανία και θα αρχίσεις να σκέφτεσαι από τώρα τι έχεις να κάνεις και πώς θα το κάνεις τους επόμενους μήνες. Μην παρασυρθείς κι αρχίσεις να αγχώνεσαι για πράγματα που δεν είναι ακόμη ο καιρός να τα σκεφτείς. Είναι πολύ συνηθισμένο και όλοι πέφτουμε στην παγίδα, βλέποντας πόσο λειτουργεί ένα καλό πρόγραμμα, να προσπαθούμε μανιωδώς να ελέγξουμε πράγματα τα οποία είναι πολύ μακρινά. Κακό, ανώφελο και αχρείαστο.
3)Μην μιζεριάζεις ακόμα δεν γύρισες.
Ναι δε είσαι πια στο ονειρεμένο νησί που σου ‘κλεψε την καρδιά( την αγάπη μου στην λατρεμένη Αστυπάλαια), ούτε μπορείς να αράζεις στο δροσερό σπίτι σου όλη μέρα, όμως θεωρώ πως το γραφείο ή η σχολή δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να το σκέφτεσαι αυτό. Μην αρχίζεις να γκρινιάζεις για το πού ή το πώς ήσουν και το πού/πώς είσαι. Είναι γεγονός και με το να κατσουφιάζεις δεν κερδίζεις τίποτα. Αντί να χαίρεσαι που πέρασες ένα ωραιότατο καλοκαίρι, γκρινιάζεις που τέλειωσε. Αν θες να χαρακτηριστείς γκρινιάρης γέρος, συνέχισε. Αν όχι, προσαρμόσου και μην υποβάλλεις τον εαυτό σου στο μαρτύριο της μιζέριας. Μαγικό: χωρίς η γκρίνια η ζωή είναι ευκολότερη.
4)Μην αφήνεις αυτά που μπορείς να κάνεις τώρα για αργότερα.
Ναι οκ, κλισέ ατάκα. Έχω όμως την απορία: αν δεν είναι τώρα η στιγμή, μετά από ξεκούραση και μέρες κάτω απ’ τον ήλιο, να κάνεις τα λίγο πιο δύσκολα πραγματάκια που έχεις αναλάβει, να δουλέψεις λίγο πιο πολύ, να διαβάσεις λίγο σοβαρά, πότε είναι; Το Δεκέμβρη που θα ‘χεις αρχίσει ξανά να κουράζεσαι; Ή το Γενάρη που πάλι θα κλαίγεσαι για τα Χριστούγεννα που πέρασαν;( κλισέ είμαστε εμείς, όχι οι λέξεις!) Άρα η μέθοδος «θα τα κάνω σιγά σιγά όλα, ας προσαρμοστώ πρώτα» είναι μεγάλο λάθος. Ούτε να σου περνάει απ’ το μυαλό.
5)Το καλό για το τέλος: ο καθένας έχει το ρόλο του.
Είσαι γονιός και το παιδί σου είναι φοιτητής. Και είναι Σεπτέμβρης. Και όλοι ξέρουμε τι δράματα κρύβει αυτός ο μήνας για ένα φοιτητή( και κατ’ επέκταση για τους γονείς του). Και εσύ λοιπόν, αναρωτιέσαι αν έχει μπερδέψει τους μήνες, τι του συμβαίνει και δε στρώνεται να διαβάσει, τι κάνει τέλος πάντων στη ζωή του; Και του το λες( μάλλον λίγο πιο συχνά απ’ ό,τι χρειάζεται!). Και γίνονται, δια τηλεφώνου συνήθως, μάχες. Και νευριάζεις ακόμη περισσότερο και δεν σταματάς και καταλήγει ο Σεπτέμβρης να ‘ναι ο μήνας που ανακαλύπτεις πόσο δυνατά μπορείς τελικά να φωνάξεις. Κακό. Αλλά άσε με να σου θυμίσω και κάτι σημαντικό: ο καθένας έχει το ρόλο του σ’ αυτή τη ζωή. Είσαι ο γονιός και οφείλεις να το πεις. Και να φωνάξεις ενίοτε, ναι. Μην χαλιέσαι περισσότερο απ’ το λογικό. Είναι το παιδί και μπορεί να σε αγνοήσει, να αντιδράσει, να να να. Είναι οκ. Δεν το κουβαλάμε παντού, δεν είμαστε νευριασμένοι ένα μήνα ολόκληρο και δεν εστιάζουμε όλη μας την καθημερινότητα εκεί. Ρόλοι είπαμε! Αντίστοιχα, κι εσύ φίλε μου φοιτητή( εντάξει ναι κάνουν λίγο σαν τρελές) κατάλαβε επιτέλους πως είναι γονείς και είναι και κάπως λογικό να περιμένουν κι από ‘σένα μια συνέπεια. Κι εσύ είναι το παιδί κι είναι κάπως λογικό να μην είσαι και εντελώς συνεπής. Δέξου λοιπόν λίγο πιο ήσυχα την αντίδραση και θα δεις πόσα αποφεύγονται. Κι αυτοί οι ρόλοι ισχύουν παντού. Αρκεί να μάθεις να τους βλέπεις και συνεπώς να τους κατανοείς.
Νομίζω ήδη αντιλαμβάνεσαι πως με τον οδηγό μας στο μυαλό σου δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα. Καλή… σχολική χρονιά!
