της Νέλης ΧαχάμηΕίναι μάλλον το έτος 1998, που ένα μεσημέρι η μαμά μου φέρνει καινούριο CD στο σπίτι. Συνηθισμένο το ότι αμέσως ανοίγουμε με την αδερφή μου το νέο απόκτημα με μανία και το βάζουμε στο στερεοφωνικό, ασυνήθιστο όμως το τι προκάλεσε το CD στον μικρό μου ακόμα κόσμο, όπως αποδείχτηκε.
«Λαβύρινθος, Σωκράτης Μάλαμας», διαβάζω δυνατά όσο η τοσοδούλα Βίκυ πατάει play, ενώ εγώ έχω ήδη ανοίξει και περιεργάζομαι το βιβλιαράκι με τους στίχους.
Είμαι εφτά χρονών και αυτό το συναίσθημα που μου προκαλεί η φωνή του Σωκράτη ντυμένη με την κιθάρα και τραγουδώντας «αγγίζω τα χείλη σου Αγνή» το θυμάμαι επακριβώς ακόμα και τώρα, 20 σχεδόν χρόνια μετά. Θυμάμαι τις εικόνες που μου φέρνει στο μυαλό, θυμάμαι τι σκέφτομαι ενώ κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο στο δωμάτιο που παίζει το τραγούδι και θυμάμαι να νιώθω τόσο οικεία και τόσο παράξενα μαζί.
Είναι πραγματικά σαν να έχει γίνει μια έκρηξη μες στο μυαλό μου την οποία και προφανώς δε μπορώ να εξηγήσω με επιχειρήματα και λογική, μπορώ όμως με συναισθήματα. Γεμίζω χαρά με το «άμα δεν είναι όπως τα θες», σκοτεινιάζω με το «δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια», χορεύω με το «απλά τα πράγματα να λες και στα τραγούδια να μην κλαις».
Είναι πραγματικά σαν να έχει γίνει μια έκρηξη μες στο μυαλό μου την οποία και προφανώς δε μπορώ να εξηγήσω με επιχειρήματα και λογική, μπορώ όμως με συναισθήματα. Γεμίζω χαρά με το «άμα δεν είναι όπως τα θες», σκοτεινιάζω με το «δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια», χορεύω με το «απλά τα πράγματα να λες και στα τραγούδια να μην κλαις».
Εκείνη τη μέρα πιστεύω πως ο Λαβύρινθος και τα δώδεκα τραγούδια του παίχτηκαν συνεχόμενα όσες φορές δεν έχει καταφέρει ποτέ κανείς να τα ακούσει non–stop. Το CD έγινε η αγάπη μου και η ώρα του ταξιδιού μου κάθε μέρα, κάθε χρόνο.
Το ίδιο έτος τον είδα–κι ευχαριστώ εκείνους που το φρόντισαν–και για πρώτη φορά σε συναυλία στην πόλη μου, σε ανοιχτό θέατρο, μήνα Σεπτέμβρη. Κατάλαβα, πάλι εν μέσω συναισθημάτων, τι θα πει μαγεία, τι θα πει μουσική και τι θα πει καλλιτέχνης. Θα μπορούσα να αποκρύψω και το γεγονός πως τον ερωτεύτηκα, αλλά δε θα το κάνω, γιατί ποιος κρύβει τον πρώτο του έρωτα είκοσι χρόνια μετά;
Το ίδιο έτος τον είδα–κι ευχαριστώ εκείνους που το φρόντισαν–και για πρώτη φορά σε συναυλία στην πόλη μου, σε ανοιχτό θέατρο, μήνα Σεπτέμβρη. Κατάλαβα, πάλι εν μέσω συναισθημάτων, τι θα πει μαγεία, τι θα πει μουσική και τι θα πει καλλιτέχνης. Θα μπορούσα να αποκρύψω και το γεγονός πως τον ερωτεύτηκα, αλλά δε θα το κάνω, γιατί ποιος κρύβει τον πρώτο του έρωτα είκοσι χρόνια μετά;
Όσες μουσικές κι αν γνώρισα στην πορεία, όσο κι αν πειραματίστηκα, όσο κι αν εμπλούτισα τη συλλογή μου, τη θέση που τόσα χρόνια έχει ο Μάλαμας στην ψυχή μου δε θα την πάρει ποτέ κανείς. Κάθε φορά που θα στέκομαι απέναντι του και θα τον ακούω θα είναι σαν την πρώτη. Τα ίδια πυροτεχνήματα, τα ίδια συναισθήματα, η ίδια έκπληξη, το ίδιο «δε μπορεί να είναι τόσο θεός!».
Εξαιρετικός μουσικός, εξαιρετική φωνή, εξαιρετικά τραγούδια. Το χαρακτηριστικό όμως που τον κάνει πραγματικά αναντικατάστατο είναι το εξής: άνθρωπος που γνωρίζει την αξία που έχει το ήθος στον καλλιτέχνη. Το ήθος του ατόμου που τελικά γίνεται το ήθος και της μουσικής του. Η μεγαλοσύνη του Μάλαμα ξεκινάει από ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του.
Εξαιρετικός μουσικός, εξαιρετική φωνή, εξαιρετικά τραγούδια. Το χαρακτηριστικό όμως που τον κάνει πραγματικά αναντικατάστατο είναι το εξής: άνθρωπος που γνωρίζει την αξία που έχει το ήθος στον καλλιτέχνη. Το ήθος του ατόμου που τελικά γίνεται το ήθος και της μουσικής του. Η μεγαλοσύνη του Μάλαμα ξεκινάει από ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του.
Και από αυτό απορρέει κι η βαθιά οικειότητα μαζί του, που νιώθουμε ως κοινό του. Αυτή η αγάπη για κάποιον που όντως βαδίζει μαζί σου στη ζωή κι ας μην μπορείς να του μιλήσεις. Σου μιλάει αυτός σε κάθε τραγούδι και σου λέει όσα πρέπει να σου πει, όποια κι αν είναι η περίσταση.
Τον νιώθεις κάθε φορά που τον έχεις στ’ ακουστικά σου και κάθε φορά που τον βλέπεις πάνω στη σκηνή να πίνει, να καπνίζει και να πετάει ατάκες του τύπου «Κι αυτά που τραβάτε τώρα τι σκατά τα κάνετε; Σαν Γιαπωνέζοι, έτσι κάναν οι Γιαπωνέζοι παλιά με τις κάμερες όλη την ώρα».
Από εκείνη την πρώτη και στ’ αλήθεια αξέχαστη φορά που άκουσα το Λαβύρινθο απέκτησα κι έναν καλό φίλο που γιορτάζουμε μαζί στις χαρές και βυθιζόμαστε μαζί σε σκοτάδια στις λύπες.
Από εκείνη την πρώτη και στ’ αλήθεια αξέχαστη φορά που άκουσα το Λαβύρινθο απέκτησα κι έναν καλό φίλο που γιορτάζουμε μαζί στις χαρές και βυθιζόμαστε μαζί σε σκοτάδια στις λύπες.
Ο Σωκράτης Μάλαμας μ’ έμαθε τι σημαίνει νιώθω όσα τραγουδώ, βιώνω όσα περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου και ακόμα τι σημαίνει θαυμάζω με όλη τη σημασία της λέξης έναν καλλιτέχνη.
Γιατί καλλιτέχνης δε σημαίνει μόνο δεξιότητα αλλά και ευαισθησία και γνησιότητα.
Κλείνοντας το μάλλον πιο αυθόρμητο έως σήμερα κείμενό μου, δε μπορώ παρά να υψώσω το ποτήρι μου στα όσα έρχονται σε σκηνές, θέατρα και αίθρια, και να ευχαριστήσω το Πουλάκι για όσα υπέροχα ζήσαμε ήδη, περιμένοντας τα επόμενα.
Γιατί καλλιτέχνης δε σημαίνει μόνο δεξιότητα αλλά και ευαισθησία και γνησιότητα.
Κλείνοντας το μάλλον πιο αυθόρμητο έως σήμερα κείμενό μου, δε μπορώ παρά να υψώσω το ποτήρι μου στα όσα έρχονται σε σκηνές, θέατρα και αίθρια, και να ευχαριστήσω το Πουλάκι για όσα υπέροχα ζήσαμε ήδη, περιμένοντας τα επόμενα.
Υ.Γ. «Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
να ‘χω το νου μου αδειανό
να ‘χω και πρίμο τον καιρό»
