Για τους Κήπους Αλιάρτου#1

H συζήτηση για τους Κήπους της Αλιάρτου ανοίγει στο www.viotiaplus.gr  και το viotia.blogspot.com, όπως άλλωστε για όλα τα πραγματικά μεγάλα ζητήματα της Βοιωτίας. Και ανοίγει με τη δημοσίευση μιας επιστολή της Ελενη Εμμανουηλιδου που περιλαμβάνει αναμνήσεις, αιτήματα και ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Στέκομαι στις εγκληματικές ευθύνες για την χρόνια εγκατάλειψη των Κήπων, ευθύνες που πρέπει επιτέλους να αποδοθούν και ακόμα στην πληροφορία που τις επόμενες μέρες θα γίνει πιο εναργής ότι η διαδικασία αξιοποίησης των Κήπων βρίσκεται σε αρχικό στάδιο της εκκαθάρισης η οποία προχωράει γρήγορα. Το σχέδιο της δημοτικής αρχής περιλαμβάνει Περιβαλλοντικό Κέντρο Εκπαίδευσης, με δυνατότητα φιλοξενίας των αποστολών, βιβλιοθήκες, εργαστήρια αίθουσα προβολών αλλά και κάποιες εμπορικές δραστηριότητες με καταστήματα που συνάδουν με το περιβάλλον και τις άλλες δραστηριότητες. Φυσικά χρειάζεται ακόμη χρόνος καθώς υπάρχουν εμπόδια από τα οποία τα κυριότερα είναι τρία

1. Πρέπει να ολοκληρωθεί η παραχώρηση.

2. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν εκεί

Δείτε την επιστολή της Ελενη Εμμανουηλιδου ενώ οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Simos Hlias

Γράφει η Ελένη Εμμανουηλίδου

“Οι κήποι Αλιάρτου όπως τους γνώρισα την δεκαετία 1950-1960 ήταν ένα κομμάτι αγγλικής  υπαίθρου,  με  οικισμό και,εγκαταστάσεις γραφείων μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο. Όλος ο χώρος ήταν περιφραγμένος και υπήρχαν πύλες ελεγχόμενες.
Όλοι οι δρόμοι ήταν στρωμένοι   με τοπικό χαλίκι, δεν υπήρχε τίποτα τσιμεντωμένο, λειτουργούσε  εξαιρετικό σύστημα αυλακιών  για την αποστράγγιση των ομβρίων.
Θυμάμαι ακόμα την απίστευτη ποικιλία δένδρων, λουλουδιών.
Παντού υπήρχαν καλοκουρεμένοι φράχτες, παρτέρια με λουλούδια και πλαγιές με φυσική βλάστηση και αγριολούλουδα. Στα σπίτια των κήπων κατοικούσαν οι ανώτεροι υπάλληλοι και τούς κήπους τους συντηρούσαν ειδικοί κηπουροί και εργάτες Υπήρχαν θερμοκήπια, και παραγωγή λουλουδιών που πήγαιναν στην αγορά της Αθήνας. Τα χρόνια αυτά καθημερινά έπαιζα στούς κήπους, με τα παιδιά των υπαλλήλων που κατοικούσαν εκεί. Θυμάμαι κάθε γωνιά, και καθετί.
Στον Οργανισμό Κωπαΐδος  τότε  δούλευαν πολλά άτομα και ο Αλίαρτος ήταν γεμάτος ζωντάνια.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 φάνηκαν τα αποτελέσματα της κακής διαχείρισης. Σιγά σιγά, αλλά φανερά. Ελαττώθηκε το προσωπικό, οι πύλες έμεναν ανοιχτές και αφύλακτες, στα σπίτια άλλαξαν οι αρχικοί ένοικοι κ.λπ.

Εγώ έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό.
Όταν επέστρεψα σοκαρίστηκα απο το κατάντημα των κήπων, το οποίο είναι συνεχόμενο μέχρι τώρα. Εκτός απο την έλλειψη συντήρησης, πολλοί ένοικοι έχουν κάνει επεμβάσεις στα σπίτια και τους γύρω χώρους.
Στο πάρκο μέσα οι δημοτικοί άρχοντες έχουν κατασκευάσει κακόγουστες και άχρηστες κατασκευές. Για παράδειγμα τουαλέτες που δεν χρησιμοποιήθηκαν  ποτέ. Περίεργες πλακοστρώσεις με μάρμαρα, σχιστόλιθους κ.ά. ετερόκλητα υλικά.
Μπαζώθηκαν τα ρυάκια, και εξαφανίσθηκαν τα όμορφα πέτρινα γεφυράκια.
Τα χαλικόστωτα δρομάκια αφέθηκαν στο έλεος των διερχόμενων αυτοκινήτων.
Κατασκευάστηκαν αθλητικά γήπεδα μπάσκετ, αναψυκτήρια .
Ίσως με έναν περίπατο και μερικές φωτογραφίες πριν και μετά να φανεί το κακό που έχει γίνει.
Αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι να συγκεντρωθεί  ό,τι υλικό υπάρχει,  φωτογραφικό και προσωπικές μαρτυρίες ώστε να αποτυπωθεί τι υπήρχε.  Ό,τι ανάπλαση γίνει πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό στην  αρχική αισθητική και λειτουργικότητα.
Είναι το μοναδικό στην Ελλάδα δείγμα της αγγλικής παρουσίας στην ελληνική ύπαιθρο  και η τελευταία ευκαιρία για την Βοιωτία να αποκτήσει ένα ακόμα ιστορικό αξιοθέατο.
Εκτός από τούς κήπους βέβαια υπάρχουν και άλλα κτηριακά συγκροτήματα άξια φροντίδας, όπως αποθήκες, φυλάκια στην Κωπαΐδα, γεφύρια, υδατοφράκτες και δεν ξέρω τι άλλο έχει απομείνει.
Λυπάμαι αλλά πολλά πράγματα μοναδικά μιας εποχής έχουν χαθεί για πάντοτε.
Αν μπορούμε να περισώσουμε ό,τι απομένει και να το αναδείξουμε για τους επόμενους θα είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για τον τόπο μας”.