Το τέλος του Σύντομου Χειμώνα της Ληστοκρατίας

Το δεύτερο μέρος του έργου «Ο σύντομος χειμώνας της ληστοκρατίας» του συγγραφέα Δημήτρη Λάμπρου ακολουθούμε τις προσπάθειες των ληστών να μεταφέρουν τους ομήρους σε ένα ασφαλές κατάλυμα. Για το λόγο αυτό, η πρώτη στάση γίνεται στα κονάκια του Ταμπλαλέξη.[1]

Συγχρόνως μαθαίνουν τον αντίκτυπο που είχε η πράξη τους τόσο στα όρια της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη, έχοντας ως τελικό συμπέρασμα πως κατάφεραν σε πολύ μεγάλο ποσοστό το στόχο τους να εκθέσουν την ασφάλεια που εγγυόταν οι αγγλογάλλοι προστάτες.

Παράλληλα, σε μια συζήτηση με τους ομήρους, την μεγάλη δηλαδή κόρη και το μικρό γιο του Βουδούρη καθώς και τον γαμπρό του, τον γιατρό Καλογερόπουλο, διατυπώνονται αλήθειες που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν διαχρονικές.

Γιατί όπως ακριβώς οι ληστές μοιράζουν τα λύτρα και ο καπετάνιος παίρνει μεγαλύτερο μερίδιο, το πρωτοπαλίκαρο μεσαίο και ο απλός κλέφτης μικρότερο, έτσι και στις διακρατικές συγκρούσεις και στους πολέμους: οι μεγάλες δυνάμεις λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος, οι μεσαίες ένα ικανοποιητικό κομμάτι και οι μικροί εκείνα που περισσεύουν, τα ψίχουλα, αναλόγως της ποιότητας της ηγεσίας τους και καμία φορά της τύχης.[3]

Κι επίσης, ποιος θέλει να τυραννιέται, να επαναστατεί, να φυλακίζεται ή και να σκοτώνεται ακόμα; Κανένας. Θα αρκούσε να συμμαχήσει με τον ισχυρό και μετά μια ζωή χαρισάμενη θα τον περίμενε, τόσο στο υψηλό επίπεδο, στις διακρατικές σχέσεις, όσο και στο κοινωνικό πεδίο (…) Συμβαίνει όμως αυτό; Όχι, δεν συμβαίνει. Διότι ο ισχυρός είναι πάντοτε άδικος.[4]

Παρ’ όλες τις ελπίδες τους όμως πως ο Βουδούρης θα κατάφερνε να τους δώσει άμεσα τα λύτρα, το μήνυμα που λαμβάνουν επί του θέματος είναι αρνητικό. Έτσι, συνεχίζουν την πορεία τους αντιμετωπίζοντας στο ενδιάμεσο τον άστατο καιρό, με αποκορύφωμα μια καταιγίδα δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο το ταξίδι τους.

Επόμενος σταθμός τους το κονάκι του αρχιτσέλιγκα Νταλιάνη. Εκείνον που το ελληνικό κράτος θεωρούσε ως τον σημαντικότερο ληστοτρόφο, τον σταθερότερο σύμβουλο και τον πλέον έμπιστο συνεργάτη όλων των ληστρικών συμμοριών που περιέτρεχαν την Στερεά Ελλάδα.[6]

Σύντομα στο προσκήνιο εμφανίζονται οι νέες εντολές από τον πολιτικό που προστατεύει κρυφά τους ληστές. Το μήνυμά που τους μεταφέρει μέσω ενός έμπιστου υποτακτικού του, συνοψίζεται στα εξής: Ο μίνιστρος στέλνει διαταγή: θα πάρετε τα λεφτά, αλλά δεν θα απολύσετε τους ομήρους.[7]

Ωστόσο κάποιες επιπλοκές όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις φέρνουν αναταραχή στο στρατόπεδο των κλεφτών Ο λόγος: Μια απροσδόκητη προδοσία…

Σύντομα οι απαγωγείς βρίσκονται καταδιωκόμενοι από τις ομάδες των στρατιωτών που τους αναζητούσαν. Σε τούτες τις δύσκολες καταστάσεις η διορατικότητα των καπεταναίων ληστών, καθώς επίσης η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητά τους, είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά που μοιάζουν ικανά να σώσουν τόσο τη δική τους ζωή όσο και των συντρόφων τους.

Άραγε ποιους σημάδεψε ο Θάνατος για να τους πάρει μαζί του και για ποιους θα δώσει μια δεύτερη ευκαιρία;

Θα μπορούσε ο κρυφός προστάτης τους, ο υπουργός, να τους τείνει χείρα βοηθείας;

Τούτα είναι κάποια από τα ερωτηματικά που μας συνοδεύουν μέχρι τέλους σε αυτή την ανατρεπτική ιστορία. Μια ιστορία που τα παιχνίδια εξουσίας κοστίζουν ψυχές και συνειδήσεις, αφήνοντας μέχρι την τελευταία του σελίδα το στίγμα του αίματος και της προδοσίας.

Δείτε τα βιβλία του Δημήτρη Λάμπρου, Ο σύντομος χειμώνας της ληστοκρατίας (Τόμος 1 και 2) στις εκδόσεις Λεξίτυπον.