Της Νέλης Χαχάμη
Τα χρόνια είναι ταραγμένα και οι καιροί το λιγότερο δύσκολοι. Αυτή η κακή συγκυρία είναι εξαιρετικά βαρύ φορτίο για καθέναν από εμάς. Οικονομίες καταρρέουν και μαζί τους παρασύρουν χώρες, πολίτες, συστήματα.
Ειδικώς στη χώρα μας η μεταβολή είναι τεράστια και η ζωή του σήμερα δε μοιάζει ούτε στο ελάχιστο στην ζωή προ πενταετίας και δη δεκαετίας. Κάθε χρόνος μοιάζει να μας φέρνει ένα βήμα–ή και περισσότερα–πιο κοντά σε απόγνωση και διάλυση και καμία ανάπτυξη δεν έρχεται από πουθενά. Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο, οι προοπτικές ,που είναι κι ένα βασικό κίνητρο για τον άνθρωπο, είναι πια λέξη που προκαλεί γέλιο και μια ανελέητη μάχη για το ποιος θα ‘ναι ο βασιλιάς του βούρκου είναι σε εξέλιξη.
Και αφού όλα είναι τόσο απογοητευτικά και ο κόσμος των υλικών συνεχίζει την ελεύθερη πτώση του, θαρρείς πως μοιάζει να ‘ναι αυτονόητο ότι ο πνευματικός κόσμος σε πείσμα των καιρών και των υλικών θα πάρει την ανηφόρα και θα τραβήξει προς την κορυφή. Αυτή την κορυφή που λίγοι είδαν, αλλά που σε εφοδιάζει στη διαδρομή με νέα εργαλεία και βραβεία ώστε να συνεχίσεις να θες να την κατακτήσεις. Εξάλλου στα δύσκολα και στα ακραία πάντα γίνεται το ξεσκαρτάρισμα. Η ικανότητα και το άστρο του καθενός δεν εξουδετερώνονται απ’ το συμφέρον και την εικονική ισχύ αλλά αντιθέτως ενδυναμώνονται και λάμπουν.
Μια πολύ βασική παράμετρος όμως για να προαχθεί το πνεύμα είναι η εξής μία: να ξέρεις πως καμία μιζέρια και καμία αρνητικότητα δε μπορούν να σταθούν εμπόδιο. Οφείλεις να διαλέγεις το μεν απ’ το δε, συχνά να το θυσιάζεις κιόλας και οφείλεις να έχεις αντιληφθεί τι σημαίνει πάω τον εαυτό μου δυο βήματα παραπέρα γιατί πια η ανάγκη για ουσία είναι επιτακτική καθώς η επιφάνεια πέθανε. Και πέθανε γιατί ήταν εφήμερη και γρήγορη και πρόχειρη. Γιατί βασιζόταν σε φούσκες που σκάνε και μπαλόνια που ξεφουσκώνουν.
Κάποτε δυο καλοβαλμένα λογάκια, δυο καλοφορεμένα συνολάκια, ένα δερμάτινο πορτοφόλι κι ένα ρολόι ήταν το εισιτήριο για την «επιθυμητή» ζωή. Τώρα που τα πορτοφόλια άδειασαν και λόγια δεν έχουν πια απήχηση τι έμεινε; Αυτό που σκέφτεσαι και όχι αυτό που φοράς. Κι αν ανήκεις σ’ αυτούς που έμειναν γυμνοί κυριολεκτικά και κυρίως μεταφορικά, δεν αντιλαμβάνεσαι πια πόσο κρίμα είναι;
Αν υπάρχει κάτι στο οποίο οποιαδήποτε επένδυση κάνεις θα είναι πάντα επιτυχημένη και ποτέ χαμένη ή παράκαιρη αυτό είναι το μυαλό σου. Τώρα που λίγο-πολύ όλοι μείναμε γυμνοί μπροστά σ’ έναν προβολέα που μοιάζει και με κριτή, ας δούμε ρεαλιστικά ποιοι θα εξασφαλίσουν νέα ρούχα, ποιοι θα είναι ικανοί για μια νέα διαπραγμάτευση και μια νέα αρχή.
Τόσες κούφιες σκέψεις και τόσα φουσκωμένα μυαλά με ιδέες ανούσιες και ανεπεξέργαστες, δημιούργησαν ένα χάλι που τώρα ήρθε η ώρα να μαζευτεί. Η αδικία είναι να μαζεύουμε όλοι τις ακαθαρσίες των κενών και ρηχών. Το κίνητρο είναι πως αν το ξεκαθάρισμα γίνει στις σωστές βάσεις ο χώρος δε θα μπορεί πια να βολέψει άδειους και επιφανειακούς. Για να το εξασφαλίσουμε τι πρέπει να κάνουμε; Να δουλέψουμε πια αυτό το μέσα που τόσα θαύματα μπορεί να συντελέσει και να αποκαταστήσουμε την τάξη. Γιατί ο κόσμος ο αληθινός δεν είναι εικόνα χωρίς σκέψη. Είναι πνεύμα καλοδουλεμένο που δημιουργεί την όμορφη εικόνα.
