Της Νέλης Χαχάμη Αυτό το κείμενο είναι μικρής έκτασης και μεγάλης οργής. Και είναι μικρό όχι γιατί δε βρέθηκαν οι λέξεις και τα νοήματα αλλά ακριβώς επειδή βρέθηκαν.
Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο και είτε τη μεγαλοσύνη του είτε τον ξεπεσμό αυτής, οι λέξεις πρέπει να ‘ναι λίγες και περιεκτικές για μη χάσουν την αξία τους. Ευρέως γνωστό.
Δε μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι ως επί το πλείστον πια στο προσκήνιο βρίσκονται πράξεις και ιδέες που εκφράζουν τη μικροπρέπεια και όχι το μεγαλείο του ανθρώπου. Κι αν το γεγονός αυτό από μόνο δεν προκαλεί την πικρία και το φόβο που αρμόζει τότε μάλλον δεν υπάρχει καν θεραπεία.
Είναι εξοργιστικό να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που χρήζουν υπενθύμισης σχετικά με θεμελιώδεις αξίες της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης οι οποίες όχι μόνο δεν επιτρέπεται να αγνοούνται αλλά πρέπει να αποτελούν τον οδηγό και το γνώμονα.
Ντρέπομαι για όλους εσάς γύρω μου που θεωρείτε πως διαφέρετε από άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή δε μιλάτε ίδια γλώσσα, δε συμπεριφέρεστε με τον ίδιο τρόπο και δεν προέρχεστε απ’ τον ίδιο τόπο.
Ντρέπομαι για εσάς που περιφρονείτε( λες και μπορείτε!) τους γύρω σας ενώ είστε εσείς οι άξιοι της περιφρόνησης και όχι για το έξω σας αλλά για το μέσα σας.
Ντρέπομαι για όσους πιστεύετε πως κινδυνεύετε από αλλοεθνείς όταν οι εθνικοί σωτήρες που σας χάριζαν τις λιμουζίνες, τα γαρύφαλλα και τις θέσεις στα υπουργεία με αντάλλαγμα τις ψήφους σας είναι ακόμα στο προσκήνιο και δη με θράσος το οποίο εσείς αποδέχεστε και καλλιεργείτε, αντί να κρύβονται σε καταπακτές και υπονόμους.
Λυπάμαι που όσο κι αν προοδεύει ο κόσμος τεχνολογικά, τόσο φτωχαίνει ο άνθρωπος στην ικανότητα να αναγνωρίσει τις πραγματικές αξίες και αρχές.
Φοβάμαι όσους αδαείς διακρίνουν τις ανθρώπινες ζωές σε σημαντικές και λιγότερο σημαντικές και οικτίρω εκείνους που ενώ δεν έκαναν ποτέ και τίποτα στη ζωή τους ώστε να φροντίσουν να διαφέρουν απ’ τα ζώα, δε θα το αντιληφθούν ποτέ.
Και τέλος πάντων πότε θα τελειώσει το παραμυθάκι με τις πατρίδες όταν αυτές είναι χαμένες και καμένες;
