Της Νέλης ΧαχάμηΑν με ρωτούσες τι κάνει την γη να γυρίζει και τι δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη θα σου ‘λεγα πρώτα απ’ όλα ο έρωτας. Θα υπερέβαλα όπως με όλα όσα παθιάζομαι, αλλά παρόλα αυτά θα είχα δίκιο.
Ο έρωτας είναι το ισχυρότερο κίνητρο, είναι η αρχή, είναι το κάθε επόμενο βήμα και είναι και η αιωνιότητα. Όλα σε ένα. Είναι η καλύτερη δυνατή κατάσταση του ανθρώπου, είναι η ένταση που πρέπει να έχει η ζωή μας για να διαχωριζόμαστε απ’ τους πεθαμένους–ναι πεθαμένους χαρακτηρίζω και τους ανίκανους να ερωτευτούν–και είναι και το φως στις μέρες χωρίς ήλιο. Μιλάω για έρωτα επομένως είναι μάλλον άτοπο να χαρακτηριστώ παραπάνω απ’ όσο θα ‘πρεπε λυρική.
Κι εδώ ας γίνει ο διαχωρισμός μεταξύ ενθουσιασμού και έρωτα. Και γενικώς ας μην ξαναχρειαστεί να κάνουμε αυτόν τον διαχωρισμό ευτελίζοντας το συναίσθημα. Και μετά απ’ αυτό ας μπούμε στο θέμα: ποιος είναι ο πραγματικός έρωτας, ο ουσιαστικός;
Κάποτε θα απαντούσα πως φυσικά ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι ο αυθεντικός και ο απόλυτος. Αυτός που αξίζει στ’ αλήθεια και αυτός που δε συγκρίνεται. Και τώρα πια απλώς γελάω όταν θυμάμαι τι πίστευα. Και όχι εκ του ασφαλούς. Εκ πείρας.
Ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν είναι καν έρωτας. Είναι φυσική έλξη, συνήθως ισχυρή. Τόσο ισχυρή δε, που απομονώνει το σώμα απ’ το μυαλό. Και χωρίς μυαλό δε διακρίνεις εύκολα αυτά που πρέπει να διακρίνεις για να ερωτευτείς. Και πορεύεσαι μόνο με το σώμα, το οποίο συνεχίζει να ξεγελά το μυαλό. Αλλά για πόσο;
Έρωτας που διαρκεί και που είναι ουσιώδης είναι εκείνος που χτίζεται κάθε μέρα. Που έγινε έρωτας επειδή είδες και γνώρισες αυτά που έπρεπε στον άλλο και τον ερωτεύτηκες. Φυσικά και ο έρωτας έχει λογική. Αν δεν έχει είναι πάθος σκέτο. Το οποίο αν δε συνδυαστεί με ψυχή σβήνει. Και σβήνει γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, είναι και νους. Και το ένα χωρίς το άλλο δε δημιουργούν αρμονία.
Αλλά όταν μιλάμε για έρωτα μιλάμε για συνύφανση. Αυτό που σκέφτεσαι για τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου κι αυτό που οι σκέψεις σου σε κάνουν να νιώθεις δένει απόλυτα με την έλξη και την χημεία σας και σας βάζουν σ’ αυτό το συννεφάκι μόνο για δύο.
Ξέρεις πως ο άλλος είναι κάτι το μοναδικό για ‘σενα όχι γιατί έτσι σου υπαγορεύει το σώμα αλλά γιατί το ανακάλυψες με όσα σου έδειξε, κι αντίστοιχα κ εσύ σε εκείνον. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα παζλ που δεν ξέρεις τι απεικονίζει κι αν θα σ’ αρέσει το αποτέλεσμα. Το φτιάχνεις όμως. Κι αν τελικά τα κομμάτια ταιριάξουν και τελειώσει η «κατασκευή», το δημιούργημα θα είναι συναρπαστικό και θα κάνει τους σφυγμούς πιο γρήγορους και πιο ζωηρούς.
Αυτό είναι το παιχνίδι. Γι’ αυτό και είναι μαγικό. Δημιουργείς μαζί με έναν άνθρωπο κάτι εντελώς νέο, εντελώς άγνωστο και απολύτως γοητευτικό. Με συνείδηση και λογική για να ξέρεις πώς θα και πού θα χτίσεις. Και για να εξασφαλίσεις πως δε θα γκρεμιστεί με το πρώτο κούνημα. Και είναι βέβαιο πως αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος.
Κι έτσι και η γη θα γυρίζει και οι ημέρες θα έχουν νόημα και τα σκοτάδια θα διασπώνται από παρατεταμένες λάμψεις.
