Παραθέτουμε τα ποιήματα που απέσπασαν το τρία πρώτα βραβεία στον 50 Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ
Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Το A’ Βραβείο απονέμεται στον Κώστα Φρουζάκη, για τη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Pescador.
Lisboa, anno 1526
Ο Jesus Sozinho ψαράς στη Λισαβόνα το 1526
μαζεύοντας τα δίχτυα του μια νύχτα με καταιγίδα
βλάστημώντας παραδέχτηκε πως η μοίρα του
είναι γραμμένη μέσα του με κεφαλαία γράμματα
κι έφτυσε αφήνοντας μια κραυγή
να του ξεφύγει (απ’ το βάρος άραγε;)
-ίσως να ‘ναι τα ψάρια η μοίρα μου και τα λέπια
που κολλάνε στα γένια μου σαν τα καθαρίζω
μα είμαι -νομίζω— σίγουρος πως η ζωή μου
κύλησε στην αρμύρα της σκέψης κι η ψυχή μου αναδείχτηκε
πιο γενναία απ’ ό,τι πίστευα και στ’ όνειρο μου μια βραδιά
είδα ένα άδειο δίχτυ
ίσως αυτή να ‘ναι η μοίρα μου ίσως αυτή να μην είναι
μα γνωρίζω να χωρίζω των ψαριών
τα είδη και να χαράζω το νεκρό τους σώμα για να
τα ψήσω στη φωτιά όταν πεινάω.
Δεν ξέρω τίποτε άλλο μόνο αυτό.
Μα είμαι μόνος τώρα που θα ήθελα τον Θεό στο πλάι μου
κι είμαι τόσο ανυπόμονος που ξέρω πως θα είμαι μόνος
και την άλλη φορά που τα δίχτυα μου θα ρίξω στο πέλαγος.
Κι έκλαψε πικρά στη σκέψη αυτή.
Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Το Β’ Βραβείο απονέμεται στην Κατίνα Μέτσιου για τη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Αναστασία Αναστασίου.
ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΥΧΗ
Είναι μερικές μέρες που μοιάζουν με της Αναλήψεως.
Ουρανός τρέχει στις φλέβες,
οι Αρχάγγελοι φορούν κράνος
και με προσπερνούν στην εθνική.
Μηχανόβιοι οι μάγκες τελικά!
Υπάρχει πέλαγος με το όνομα μου
να ακουμπήσω τις νύχτες μου?
Σε κάποια παράλληλη πόλη δεν νυχτώνει ποτέ.
Αλώβητη πόλη.
αποκαμωμένη να κουβαλάει στη μήτρα τόσο φως…
Υπάρχει πέλαγος να γεννήσει την τύχη μου?
Την άλλη μου τύχη που κρεμιέται από το χερούλι της βαλίτσας και πάει βόλτες.
Είναι τύχες που μοιάζουν με της Αναλήψεως.
Έχω κάτι ακουστά…
Μυστικό που ξεφεύγει από το τραγούδι των πουλιών
και με βρίσκει σε άλλον αιώνα…
Κεντημένα πουλιά στο τραπεζομάντηλο..
τρώνε από την ανάσα της μάνας.
Μάνα μου εξ ουρανού και συνθλίψεως τραγούδι…
Κάθε μέρα είναι της Αναλήψεως στην παράλληλη πόλη
και στην άλλη μου τύχη.
Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Το Γ’ Βραβείο απονέμεται στον Ιωάννη Γεωργικόπουλο για τη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Τόρου Οκάντα.
Οίδημα Χρόνου
Μικροί κόκκοι σκονισμένης λύπης περνούν απ’το παράθυρο.
Δε θυμάμαι ξανά τέτοιον αέρα.
Όχι γιατί φοβάμαι ή κρυώνω, αλλά επειδή ανέπνευσα κρυφά
γέμισε πάλι νεκρούς το δωμάτιο.
Ένα πουκάμισο κρεμασμένο στο χερούλι κάνει τον πρώτο Άνθρωπο και τη σκιά
και το βράδυ χορεύει σαν σκιάχτρο μονάχο και άδειο στον κήπο.
Στον κιτρινισμένο τοίχο ζωγραφισμένο ένα πουλί
κοιτάζει αλλού, σίγουρο πως δε θα ξημερώσει.
Περνάει ο καιρός, άπλυτος και αξύριστος, αφήνοντας αίμα στα φύλλα
και βαριές πατημασιές στις πλάτες και στα χέρια μας.
Το μεγάλο θηρίο του κόσμου ουρλιάζει τη νύχτα να σβήσουμε τα φώτα και να δώσουμε θυσία μάνες, αδέρφια και τα αγέννητα παιδιά μας.
Μια χαλασμένη λάμπα άναψε μονάχη της κι η σκισμένη κουρτίνα άρχισε να ανεμίζει.
Στο χθεσινό-όλο φωνές-σεντόνι κόκαλα ξερά φυλάω, από κάποιας λυπημένης μνήμης το απόθεμα.
Η λύπη.
που πιάνει δουλειά στα χαράματα του πλήθους
και γυρίζει αγκαλιά με τον ενικό της νύχτας.
Μόνη κι έρημη, γυμνή και άβαφη,
με δυο τρύπες για μάτια και βαθουλωμένα μάγουλα
για να ανέβει αργά-αργά τη σκάλα προς τον τρίτο.
Μια φωτογραφία απ’όταν ήμαστε μικροί απέμεινε αρυτίδιαστη.
γιατί όλα μας τα πρόσωπα πέθαναν ξένα θαμμένα στην άμμο της άλλης πατρίδας.
Αλλοίμονο στους μελλοζώντανους που έρχονται
πάνω στις μνήμες των νεκρών να ξαποστάσουν.
δίχως να βλέπουν τα καντήλια και τα “ενθάδε κείται”.
Πολύς καιρός.
Βαρύς καιρός.
Γδαρμένος με μεγάλα γράμματα
πάνω στο χώμα που μας ‘βάλαν να πατάμε
An
Αγαπητέ, κύριε, Λάμπρου και αγαπητοί κύριοι της κριτικής επιτροπής.
Έχω στην καλογηρική 40 χρόνια ακριβώς, τα 30 στο Άγιον Όρος και τα 10 έξω ως ιερομόναχος. Ευτυχώς που κι από λαϊκός τη λέξη μαλ… δεν την είπα ποτέ! Βέβαια εξαιρούνται οι φορές που ως ιερέας είμαι υποχρεωμένος να διαβάζω αλώβητα τις ευχές που ζητάμε από Τον Κύριο: να μας διαφυλάξει από ” πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”!
Με τα βραβευμένα όμως, από εσάς, ποιήματα αυτά σήμερα, με “βιάσατε” να πάω να διαβάσω τις ευχές αυτές για να σας αποκαταστήσει την πνευματική υγεία Ο Θεός αφ΄ενός και αφ΄ετέρου να την πω στις ευχές αυτή τη λέξη (μαλ… ) μην τυχόν σπάσει η παρθενία των χειλέων μου και την εκστομίσουν, ένεκεν των εκτρωμάτων αυτών που τα θεωρείτε και ποιήματα, μορφωμένοι άνθρωποι! Και μάλλον ειπείν παραμορφωμένοι!
Μετά σφοδροτάτης μου λύπης διαπιστώνω ότι ” Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει διότι απλώς είναι προ πολλού πεθαμένη”!
Και για να τεκμηριώσω αυτά που λέω, δώστε αυτά τα ποιήματα σε άλλους φιλολόγους, συγγραφείς, λογοτέχνες και πέστε τους να τα “μεταφράσουν” να δείτε πόσες τραγελαφικές, αντικρουόμενες ερμηνείες θα γράψουν!
Μάλιστα μ΄αυτό τον τρόπο σας ανοίγω τα μάτια για να μπαίνουν πιο πολλοί στην ιστοσελίδα σας να γελάνε και να διασκεδάζουν μ΄ αυτά! Παρακάτω θα κάνω εγώ την αρχή ως δείγμα!
Η αθλιότητά μου σας έγραψε ένα ευρηματικό ποίημα με το οποίο και θα γελούσατε αλλά και θα νιώθατε ικανοποίηση γιατί ετίμησα μ΄αυτό, τον τόπο σας. Εσείς όμως κομπλεξικοί και σκληροκάρδιοι ” τη καρδία” ούτε που συγκινηθήκατεμε για την τιμή που απέδωσα στον τόπο σας! Πάρτε τώρα το αναλογούν σας μερίδιο! Σαν τους Μακεδόνες και Θρακιώτες μάλλον δεν υπάρχουν άλλοι εκεί χάμω!
Κάνετε για υπουργοί εξωτερικών της Τουρκίας πάντως!
Και δε με εξοργίζει το γεγονός ότι δε βραβεύτηκα, ποσώς και ποτέ να μη βραβευτώ! Γι αυτό εξ άλλου έγινα καλόγερος αλλά με εξοργίζει το γεγονός ότι το αφύσικο θεωρείται επαινετό και το φυσικό αξιοκαταφρόνητο! Όπως η ομοφυλοφιλία που θεωρείται σπουδαία και επιβραβεύεται, ενώ η ισάγγελη παρθενία μυκτηρίζεται και δέχεται ειρωνικά σχόλια!
Το δε: κομπλεξικοί, το αναφέρω διότι πενιχροί στην πολυγνωσία λέξεων έχετε καταργήσει και καταφρονήσει τη γλυκυτάτη
και πατροπαράδοτη ομοιοκαταληξία! Και έχετε τόσο μυαλουδάκι που είστε για κλάματα, φιλόλογοι άνθρωποι, ρηχοί και επιφανειακοί στη σκέψη! Και γιατί το λέω αυτό; Θα σας εξηγήσω.
Είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε ακόμη, μια γλώσσα ζάμπλουτη και πρωταθλήτρια κόσμου!
Αλλά μια ο Ράλλης μια εσείς ( που δεν ξέρετε το συμφέρον σας και βγάζετε “ρεντίκολα” πρωθυπουργούς ) τη ροκανίζετε ή τη στασιμοποιείτε! Αντί να διαφυλάξετε η έστω να επιβραβεύετε την ομοικαταληξία εσείς ( όπως και οι αριστεροί που φτιάχνουν σπιτάκια στους λαθρομετανάστες και αφήνουν τους Έλληνες να κοιμούνται στα παγκάκια ) φτιάχνετε βραβεία στην ελεύθερη ποίηση που ως ευκολότερη δε γεννά λέξεις όπως μας αναγκάζει η ομοιοκαταληξία να κάνουμε! Και εκτός αυτού ένας Άγγλος του οποίου η γλώσσα εμπλουτίζεται συνεχώς με νέους τεχνολογικούς όρους ( και κάποτε θα γίνει πιο πλούσια απ΄ την ελληνική) για ένα πράγμα μας μακάριζε και όχι μόνο Άγγλος, για το γεγονός ότι στην ποίηση της ομοιοκαταληξίας δε θα μπορούσε ποτέ να συναγωνιστεί τους Έλληνες ποιητές, διότι η γλώσσα τους είναι πολύ πιο πλούσια σε λέξεις και άρα και σε ομοιοειδείς καταλήξεις, απ΄ τη δικιά του! Όταν όμως στην ποίηση δεν υπάρχει το στοιχείο της ομοιοκαταληξίας τότε άνετα μπορεί να συναγωνιστεί τον καθένα μας ! Καταλάβατε τώρα γιατί εξοργίζομαι με την ελεύθερη ποίηση; Καταλάβατε φιλόλογοι ότι με το να επιβραβεύετε την ελεύθερη, σκάβετε φιλολογικά τον τάφο σας;
Τώρα να σας γράψω κι εγώ ένα δικό μου έκτρωμα το οποίο αν δε με εξοργίζατε όχι απλώς δε θα το έγραφα εδώ αλλά θα το έκαια κιόλας. Θα το κρατήσω όμως γιατί απ΄ότι βλέπω σας αρέσουν οι αηδίες!
ΤΗΣ ομοιοκαταληξίας ΤΗ ΘΡΟΜΒΩΣΗ
Της ομοιοκαταληξίας θα γυρίσω τη θρόμβωση, εκεί ψηλά στον Ελικώνα, σε μια σπηλιά θα ψάχνω αρουραίους, ωραίους!
Δίχως λόγο στ΄ανθρώπου το χέρι θα τους βάλω πιπέρι! Καπνογόνο της πίκρας ανάβλυση με το χάος της νόησης του Άδου.
Όσο πρέπει στο βράχο θα κείτομαι σαν της μέδουσας το διάφανο σώμα στην παραλία της ” Μόλα Καλύβας” της Χαλκιδικής, Βοσπόρου επτά στις επτά! Φύγε μωρή ομοιοκαταληξία μου χαλάς το ποίημα κι εσύ ,ρε καταραμένο μέτρο! Που ζούμε στην εποχή του Όμηρου! Στην οξάλμη θα βαφτίσω τους φιλολογους της Τουρκίας. Θα την πάρω απ΄το Βόσπορο ή απ΄του βοδιού το κέρατο ως βοδόσπορο αχνισμένο με ψείρες! Οι πλαστοί θα με θέλγουν στη βρύση. Στον ιξό του απείρου κινδύνεψα σε μια κούφια ηδονάλη φονιάδων και όταν μόνο τους ουρανούς γεωμέτρησα την αγνότητα γύρεψα, αλλά που; Γύρω- γύρω σύμφωνα!
Μια βαρκάδα στη σελήνης τα βράχια θα μας σώσει. Βρε δεν ανεβαίνετε όλοι στην παλαιοβούνα τώρα τον Ιούλιο!
Στη θαλάμη του νου σε σιγόκλεισα κι αθερίνες βοσκούν στο κοπάδι η φουντωτή φαλάκρα μου μου έπιασε τα άκρα μου για να μη γράψουν πάλι καμια ομοιοκαταληξία. Τι ωραία ποίηση! Δίχως μέτρο του “παν μέτρον άριστον” Στον πυθμένα της λώβης κυλήχτηκα αλλά φορούσα τα παπούτσια μου! Για το κυλήχτηκα δεν επιμένω, μπορεί και να έγραφα ποίημα!
Αν και θα συμφωνήσω σε αρκετά σημεία με την ανάλυση του κ. Bryennios, σεβόμενος και τους ποιητές που γράφουν με μέτρο αλλά και αυτούς που επιλέγουν τον ελεύθερο στίχο, δεν μπορώ παρά να δώσω συγχαρητήρια στους δημιουργούς και των τριών ποιημάτων. Προσωπικά, μου άρεσε ιδιαίτερα το ποίημα του κ. Κώστα Φρουζάκη, που έλαβε και το Α΄βραβείο.
Θα παρακαλούσαμε να δημοσιεύσετε και τα ποιήματα που έλαβαν επαίνους. Θα είχε ενδιαφέρον. Επίσης, νόμιζα ότι οι διακριθέντες θα ενημερωθούμε και τηλεφωνικώς για τα αποτελέσματα
Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος βραβεύτηκαν ποιήματα που προσωπικά αν ήμουν μέλος της κριτικής επιτροπής θα τα απέρριπτα .. Περίμενα το ποίημα μου <> θα άρεσε στην κριτική επιτροπή, όπως άλλωστε σε ανθρώπους των γραμμάτων και ποιητές με δάφνες και αξιόλογες συλλογές που έχουν εκδοθεί… Και εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μου κέντρισε το ενδιαφέρων το ζητούμενο ποίημα με θέμα την Βοιωτία.. ήταν τα νερά της Κρύας οι μούσες τα μπαμπάκια και οι ταναγραίες… άρρητα αθέμιτα κουκιά μαγειρεμένα ( το μαγειρεμένα στην κυριολεξία) Και όμως έγραψα για τον Φρίξο και την Έλλη ένα αλληγορικό ποίημα…Τι κρίμα που ο διαγωνισμός σας έγινε προς τιμήν του μεγάλου Έλιοτ… Και καλά <> το ποίημα <>.. δεν έκανε κλικ σε κανένα της κριτικής επιτροπής;;;;; Για να πάρει τουλάχιστον έναν έπαινο; Μήπως ακούνε Κάτι ελληνικό και τους φέρνει αναγούλα; Μην νομίζετε οτι είμαι πικραμένος. εγώ δεν έχω την ανάγκη κανενός. ¨έχω ήδη εκδώσει βιβλίο… Και πάμε και για δεύτερη έκδοση..
Αγαπητέ, κ.Δημήτριε Μπούκουρα, η νοημοσύνη μας είναι διφυής ( αναλογική και ψηφιακή )!
Μπορεί λοιπόν να είναι κάποιος έξυπνος βιολογικά όπως οι κύριοι της κριτικής επιτροπής, αλλά ψυχικά να είναι βραδύνοες διότι ζουν μες τα πάθη!
Π.χ. Ο Αϊνστάιν που όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει πως χωρίς ορθόδοξο βάπτισμα δεν σώζεται κανείς!
Κάπως έτσι είναι και οι κύριοι ή οι κυρίες της κριτικής επιτροπής! Μπορεί να είναι και καθηγητές πανεπιστημίου αλλά σκληροκάρδιοι και βραδείς “τη καρδία”, εκ των παθών τους δε συγκινούνται αν εσύ ετίμησες τον τόπο της Βοιωτίας με το ευρηματικό σου ποίημα!
Και δυστυχώς αυτοί οι εγγράμματοι μεν, αμόρφωτοι όμως στο ήθος, βγάζουν πρωθυπουργούς που μας φτωχαίνουν συνεχώς!
Κουράγιο,σε λίγο θα φεύγουν απ΄ την Ελλάδα και τη θέση τους θα παίρνουν άνθρωποι -ψυχικά πιο σωστοί που αφού θα βαπτίζονται γιατί στην “ψηφιακή” νοημοσύνη, αυτή δηλαδή που αυξάνει με την απάθεια ( αποχή απ΄ τα πάθη ) είναι πολύ πιο ανώτεροι κι ας είναι λαθρομετανάστες πρώην τσομπάνηδες απ΄ τους καθηγητές- που θα γίνονται πιο Έλληνες απ΄ αυτούς τους ψευτοκουλτουριάρηδες, άθεους και ανθέλληνες και αναίσθητους, Έλληνες!
Κι αυτοί θα τρέχουν στο εξωτερικό να περνάνε καλά! Αλλά το χάραγμα του Αντίχριστου απ΄ το εξωτερικό θα αρχίσει!
Αλλά όταν η ψυχική σου νοημοσύνη είναι στο ” ναδίρ”, τι Αντίχριστος και βλακείες μας τσαμπουνά ο γραφικός Ιερομόναχος!
Ελπίζω να κατάλαβες το πνεύμα μου. Είμαι μαζί σου!
πραγματικά θα συμφωνήσω με τα σχόλια όλων, μάλλον ενοχλεί η ομοιοκαταληξία,ίσως επειδή θυμίζει την πραγματική ποίηση, ίσως επειδή το ξετύλιγμα της υποτιθέμενης κουλτούρας και της μείξης λέξεων και ακατανοησίας,αποκαλύπτει τη θολή σκέψη των πολλών. Έχει τύχει να διαβάσω ανάλογα ποιήματα μέχρι την 5η το πολύ σειρά,γιατι αν δεν είσαι φευγάτος δεν αντέχεις να τα διαβάσεις. Και μη νομίζετε ότι τα λέω μόνο εγώ τα λενε και φίλοι και γνωστοί και τα διαβάζω χρόνια τώρα σε σχόλια.Εξ άλλου ε΄ναι γνωστή η προπαγάνδα,