Γράφει
ο Δημήτρης Λάμπρου
Είναι η συχνότερη απορία που διατυπώνουν οι πολίτες και αποτελεί το γεωμετρικό τόπο όπου συναντώνται πολλές παθογένειες της χώρας περιλαμβανομένης της πολιτικής μυωπίας. Πρόκειται για την απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν εξεγείρονται οι Ελληνες;».
Ακούστε για να μην σας εξαπατούν και σας παρασύρουν οι διάφοροι αγύρτες που επενδύουν στη δυστυχία και στον πόνο με σκοπό την υφαρπαγή της εξουσίας και τη λεηλασία του τόπου. Την βαθιά ριζωμένη παράδοση του κοτζαμπασιμού ενίσχυσε στην Ελλάδα η μεταπολίτευση εγκαθιδρύοντας κυρίως μετά το 1981 ένα καθεστώς οιονεί φεουδαρχικό – που σε καμία περίπτωση δεν εξελίχθηκε σε πλήρως δημοκρατικό αστικό κράτος κατά τα δυτικά πρότυπα. Και δεν είναι μόνο ότι δεν υφίσταται στη χώρα η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δηλαδή η διάκριση των εξουσιών.
Η ιδιότυπη ελληνική φεουδαρχία ωθούμενη από το σαθρό κομματικό σύστημα και θεσμικά κυρίαρχη ειδικά από την εποχή της επαίσχυντης συνταγματικής αναθεώρησης του 1986 συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του μεσαιωνικού κοινωνικού και οικονομικού συστήματος στη σύγχρονη εκδοχή του.
Ολόκληρη η χώρα είναι χωρισμένη σε φέουδα που είχαν παραχωρηθεί κατ’ αρχάς από τον χαρισματικό αρχηγό στην ακολουθία των υποτακτικών του. Προϋπόθεση εισόδου στην αυλή του ηγεμόνα η απόλυτη πίστη και η στήριξή του στη διαμάχη για την εξουσία. Ως αντάλλαγμα στους υποτακτικούς του ηγεμόνα παραχωρούνται τα υλικά προνόμια που συνοδεύουν την κατάκτηση και την νομή της εξουσίας.
Στην πορεία τα φέουδα με την ισχύ που εν τω μεταξύ αποκτούν αυτονομούνται από τον αρχηγό και βυθίζονται στη διαφθορά και στην λειτουργία για λόγους αναπαραγωγής της εξουσίας: η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε πολλά, μικρά ή μεγάλα, ισχυρά ή εξαρτώμενα, φέουδα, τα οποία απολαμβάνουν σχετική έως πλήρη αυτονομία στα όρια της ασυδοσίας. Ισχύουν εν πολλοίς εντός της περιοχής κάθε φέουδου, εθιμικά και σε πολλές περιπτώσεις και γραπτά, διαφορετικοί νόμοι από εκείνους που διέπουν την υπόλοιπη κοινωνία. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά με χαρακτηριστικότερο το ίδιο το ελληνικό κοινοβούλιο το οποίο αποτελεί πεδίο για τη μελέτη εξαιρέσεων με δικούς του κανονισμούς, ειδικούς νόμους, ασυλίες, ακόμα και ιδιαίτερο μισθολογικό καθεστώς όχι μόνο για τους αντιπροσώπους του Εθνους αλλά και για τους υπαλλήλους του. Οιονεί φέουδα συγκροτούν οι Δημόσιες Υπηρεσίες, οι ΔΕΚΟ, η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Επιπλέον οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, η ΓΣΕΕ, τα Επιμελητήρια, οι ΜΚΟ κ.λπ.
Αλλά και σε χώρους (που από τη φύση τους έπρεπε να είναι) υπεράνω υποψίας η εξουσία και οι πόροι διανέμονται με τρόπο φεουδαρχικό, με βάση τα ανταλλάγματα μεταξύ των συμβεβλημένων στην πολιτική διαμάχη: Λ.χ. στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και γενικά στον χώρο του πολιτισμού οι επιχορηγήσεις δίδονται στους μυημένους, στους ευνοούμενους του ηγεμόνα κατ’ απονομήν και μακριά από κάθε αξιολογική βάση. Στον αθλητισμό τα ίδια και χειρότερα. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος ούτε και αρχή.
Σε καθένα από αυτά τα εκατοντάδες φέουδα οι φεουδάρχες σχηματίζουν δική τους αυλή με νέους υποδεέστερους αλλά εξίσου άπληστους και διεφθαρμένους ευνοούμενους και όλοι μαζί σιτίζονται και ευημερούν πλουσιοπάροχα δημοσία δαπάνη -από τον κόπο του δουλοπάροικου, που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ο ιδιωτικός τομέας με τη βοήθεια των εισροών από την Ε.Ε. και ασφαλώς των δανείων. Το κόστος διατήρησης αυτών των φεουδαρχικών δομών και προνομίων είναι κολοσσιαίο και η σπάταλη τεράστια. Μαζί με τη διαφθορά οδηγούν αναπόδραστα στη χρεωκοπία.
Αν αυτά είναι σωστά, αν συμφωνήσουμε ότι στη χώρα επικρατεί καθεστώς φεουδαρχικού τύπου, έχουμε και την εξήγηση του γιατί οι Έλληνες ανέχονται τη βάρβαρη υποβάθμιση της ζωής τους και τη δολοφονία των ονείρων τους με τέτοια παθητικότητα που έχει εκπλήξει τους παρατηρητές, χωρίς να εξεγείρονται, εξαντλώντας τη δυσαρέσκειά τους σε διαδικτυακές αντιπαραθέσεις.
Η απουσία οργανωμένης λαϊκής αντίστασης οφείλεται στη φεουδαρχική διάρθρωση της ελληνικής πολιτείας. Διότι απλούστατα στις φεουδαρχικού τύπου κοινωνίες τις επαναστάσεις δεν τις εκκινούν οι φτωχοί, ο λαουτζίκος, οι καταχρεωμένοι δουλοπάροικοι, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
Αλλά οι αστοί. Στην περίπτωσή μας δηλαδή οι προνομιούχοι, οι βολεμένοι. Αυτοί θα ξεκινήσουν την εξέγερση -όταν θιγούν τα υπερβολικά προνόμιά τους. Αυτό υπαγορεύει η ιστορική εμπειρία και συμμερίζεται η πολιτική θεωρία. Κι αυτό το γνωρίζουν οι εξουσίες, γι’ αυτό και αποφεύγουν να θίξουν τις προνομιούχες κάστες που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία.
Ομως καθώς η οικονομική καταστροφή επελαύνει και η εξαθλίωση εξαπλώνεται, τα ταμεία αδειάζουν και τα προνόμια των καστών υποχρεωτικά περιστέλλονται. Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνω ότι κοινωνικές αναταραχές θα υπάρξουν στην Ελλάδα –αν υπάρξουν- μόνο όταν θιγούν οι προνομιούχοι του καθεστώτος που επικράτησε μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή όσοι απομυζούσαν και απομυζούν το ελληνικό δημόσιο και που δεν είναι κατ’ ανάγκην μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν θα τεκμηριώσω τον ισχυρισμό αυτό περαιτέρω. Θα αφήσω τη ζωή να επαληθεύσει ή να διαψεύσει τη δυσμενή πρόγνωση. Άλλωστε αυτό είναι το νόημα των αναλύσεων, η δυνατόν ακριβέστερη πρόβλεψη του μέλλοντος. Ολα τα άλλα είναι προπαγάνδα.
