Του Κωστή Αντωνιάδη.
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, συνειδητά επιλέγω να απουσιάζω από την Κύπρο αυτή την αποφράδα μέρα. Ίσως να μην αντέχω άλλη μαυρίλλα στη ψυχή μου.
– Ίσως να μην αντέχω να αντικρίσω ξανά ξημερώματα της 20ης Ιουλίου λίγο πριν ηχήσει η ανατριχιαστική σειρήνα, εκεί στο οδόφραγμα της Οδού Λήδρας, «συμπατριώτες» μου, να επιστρέφουν από τα καζίνο της Κατεχόμενης Λευκωσίας πεζοί, γιατί δεν θα τους πω εγώ «πως θα φαν τα λεφτά τους και πως θα διασκεδάσουν».
– Ίσως δεν αντέχω να αντικρίσω ξανά, 20 Ιουλίου αμέσως μετά τον ανατριχιαστικό ήχο των σειρήνων πάλι εκεί στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας, «συμπατριώτες» μου να περνούν το οδόφραγμα της ντροπής με βαλίτσες στο χέρι κατευθυνόμενοι στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου για να μεταβούν στο εξωτερικό για τις ανέμελες καλοκαιρινές τους διακοπές.
– Ίσως να μην αντέχω εκείνο το θέατρο που στήνεται κάθε χρόνο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, όταν οι ηγετίσκοι αυτού του τόπου χωρίς ίχνος ντροπής, καταθέτουν στεφάνι σε αυτούς που έφυγαν υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη. Τα ίδια εδάφη που αυτοί ξεπουλούν για χάριν της όποιας λύσης φτάνει να ξεμπερδεύουμε με το κυπριακό.
– Ίσως δεν αντέχω να ακούσω ξανά εκείνον τον αναστεναγμό (κάθε χρόνο και πιο βαθύ) από τον πατέρα μου, από την μαύρη του ψυχή κάθε χρόνο τέτοια μέρα, για εκείνες τις τελευταίες αναμνήσεις που κουβαλά μαζί του 41 χρόνια πλέον από την αγαπημένη του Κερύνεια.
«Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας», έγραψε κάποτε ο Κώστας Μόντης. Πιο δύσκολο να πιστέψει κανείς είναι πως καταντήσαμε σήμερα τέσσερις δεκαετίες και ένα χρόνο μετά. Την μισήσαμε αυτή τη θάλασσα. Την μισήσαμε μαζί με τα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη. Έτσι και αλλιώς τώρα στις παραλίες της Girne κολυμπάμε. Πιο κοντά θα μου πεις είναι από την Λευκωσία, παρά να τρέχουμε στον Πρωταρά που πάνε όλοι. Βγάζουμε φωτογραφίες. «Τι όμορφες που είναι οι περιοχές μας(;) στα βόρεια. Γιατί δεν ερχόμασταν τόσο καιρό;» Κάνουμε και check in στο Facebook. Να ξέρουν και οι άλλοι ότι πήγαμε και κολυμπήσαμε σήμερα εκεί στο πέντε μίλι. Εκεί σε εκείνη την παραλία με τα τόσο όμορφα νερά. Είναι δυστυχώς πολύ δύσκολο να πιστέψω πως ακόμα δεν αγρίεψε η θάλασσα της αγαπημένης μας Κερύνειας για να τους πάρει μαζί της όλους αυτούς.
Κάποτε τέτοιες μέρες διοργανώναμε συναυλίες. Στην Αμερική. Στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα. Στην Κύπρο. Παντού. Για να κρατούμε άσβεστη την μνήμη. Για να ενημερώνουμε τον κόσμο. Για να μην ξεχάσουμε. Πάνε τώρα αυτά. Τα καταργήσαμε. ΠΡΕΠΕΙ να ξεχάσουμε. Πρέπει να πάμε μπροστά. Πρέπει να πείσουμε την Ευρώπη και τον Κόσμο ότι τα βρήκαμε με τους συμπατριώτες μας. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα αφού. Θα λύσουμε τις δικοινοτικές μας διαφορές και θα ζήσουμε μαζί ειρηνικά. Πρέπει να πειστούμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι ότι η Κύπρος δεν είναι σκλαβωμένη από τον τουρκικό στρατό, αλλά μοιρασμένη. Σαν άλλη μεταπολεμική Γερμανία. Και όπως το τείχος του Βερολίνου έπεσε για να «επανενωθούν» οι Γερμανοί, έτσι και εμείς θα ρίξουμε το τείχος της Λευκωσίας για να «επανενωθούμε» Έλληνες και Τούρκοι. Μόνο που όταν το «τείχος πέσει» πάλι θα είμαστε χωρισμένοι σε ελληνοκυπριακό και τουρκοκυπριακό τομέα/πολιτεία/κρατίδιο/κράτος. Είναι όντως τόσο γελοίο όσο ακούγεται. Θέλουμε να ρίξουμε το τείχος της Λευκωσίας για να επανενωθούμε, ενώ στην ουσία θα αναβαθμίσουμε την υπάρχουσα κατάσταση. «Τζείνοι ποτζεί, τζιαι μεις ποδά»
Δεν πρέπει να θυμόμαστε τα παλιά. Την εισβολή. Ποια εισβολή; Τους σκοτωμούς, τους βιασμούς, τους νεκρούς, τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους. Τους αγνοούμενους. ΌΧΙ. Ξεχάστε τα. Πάνε και αυτά. Συμβαίνουν. Μας το είπε και ο συμπολίτης μας από την Λεμεσό πρόσφατα. Συμβαίνουν αυτά. Κατά την διάρκεια της δημιουργίας της νέας εποχής για τους Τουρκοκύπριους το 1974, υπήρχαν και κάποιες απώλειες για τους Ελληνοκυπρίους. Ψιλά γράμματα, εντάξει. Ξεχάστε τα όλα. Εμείς θα πανηγυρίζουμε κάθε χρόνο στις 20 του Ιούλη. Εσείς μπορείτε να γιορτάσετε μαζί μας, ή αν προτιμάτε μείνετε εκεί στη μιζέρια να θυμάστε τα παλιά και να πενθείτε. Δική σας είναι η επιλογή.
Κι όμως αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Κατάντια.
– Κατάντια είναι να ζεις με τόση απάθεια απέναντι στις εξελίξεις για την πατρίδα σου και ο μόνος λόγος που σε ενοχλεί ο ήχος της σειρήνας κάθε 20 του Ιούλη να είναι γιατί καλύπτει την μουσική στο μαγαζί που διασκεδάζεις και «σπάζει την φάση σου»
– Κατάντια είναι να διαλαλείς συνεχώς ότι με τον φίλο και συμπολίτη σου οι συνομιλίες προχωρούν και η συμφωνία είναι τόσο κοντά όσο ποτέ, ενώ την ίδια ώρα ο συνομιλητής σου, ως ΜΕΔ και όχι ΜΟΕ (Μέτρο Επίδειξης Δύναμης), σου κατεβάζει τον Σουλτάνο για να γιορτάσουν πανηγυρικά μαζί την 20η Ιουλίου στο δυνητικό συνιστών κρατίδιο της νέας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κύπρου.
– Κατάντια είναι να σου φτύνει στα μούτρα ο Ακκιντζί ότι το 1974 σου πήρε την μισή σου πατρίδα με τα όπλα και την βία και εσύ να τον χειροκροτάς επειδή «αναγνώρισε» ότι το 1974 η «ειρηνική επέμβαση» της Τουρκίας ήταν πόλεμος τελικά.
– Κατάντια δυστυχώς είναι να ζεις σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα με ψευδαισθήσεις ότι όλα είναι ρόδινα και ωραία. Όταν εκτός από την μισή σου πατρίδα σου έχουν κατασπαράξει και την υπόλοιπη και σε αναγκάζουν να ζεις οικονομικά υποδουλωμένος, αλλά δεν σου καίγεται καρφί γιατί: «Μια χαρά είμαστε εμείς. Τι κάθεστε και ασχολείστε τώρα;»
Υ.Γ. Κάθε χρόνο η ευχή η ίδια. Να μην υπάρξει ξανά η μαύρη επέτειος της τουρκικής εισβολής. Η επόμενη 20ηΙουλίου να μας βρει σε μια ελεύθερη πατρίδα. Η δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα να αποκατασταθούν. Οι ήρωες που έφυγαν να δικαιωθούν και να δοξασθούν στους χώρους που έπεσαν για να κρατήσουν την Κύπρο λεύτερη. Ο πατέρας μου να με πάρει να κολυμπήσουμε στα ελεύθερα νερά εκεί στο Μάρε Μόντε στον Καραβά, μετά στον Άη Γιώρκη και πριν επιστρέψουμε στη Λευκωσία να μου δείξει που βρισκόταν εκείνο το περίφημο «παγωτό του Σκανναβή».
Μέχρι τότε ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ!
Καλούς αγώνες και καλή Λευτεριά!
