*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
του Δημήτρη Λάμπρου
Κάποτε, πριν τα vibes γίνουν θετικά και οι FB Αναμνήσεις ονομαστούν «μνήμη», ο κόσμος ήθελε να μάθει το μέλλον. Οχι για το Στοίχημα μόνο αλλά για τη σοδειά, τον πόλεμο ή αν θα του κάτσει η Ασπασία απ’ το διπλανό χωριό. Ετσι γεννήθηκαν τα μαντεία
Το πιο hardcore ήταν του Τροφώνιου στη Λιβαδειά. Δεν έπαιζε με φίλτρα και λιβάνια. Εδώ κατέβαινες κυριολεκτικά στα έγκατα της γης, έκανες offering κάτι μελόπιτες και σε ρούφαγε μια θεϊκή χοάνη σαν ψυγείο δίπορτο που πάγωνε την ψυχή σου.
Ο Τροφώνιος είχε χτίσει ναούς, θησαυρούς και… είεχε προβλέψει πρόσβαση εκ των έσω: ήξερε από αρχιτεκτονική και από θεολογία. Με τον αδερφό του Αγαμήδη ήταν κάτι σαν τους Νορμαν Φόστερ εντ Παρτνερς της αρχαιότητας. Μέχρι που μπλέχτηκαν με έναν θησαυρό, μια παγίδα κι έναν αποκεφαλισμό. (Spoiler: δεν τα πήγε καλά ο Αγαμήδης.)
Οι χρηστιριαζόμενοι, για να δουν το θεϊκό όραμα έπιναν πρώτα νερό της Λήθης (για να ξεχάσουν την παλιά ζωή) και μετά νερό της Μνημοσύνης (για να θυμηθούν το καινούργιο σοκ). Κάτι σαν reboot με update μνήμης.
Στο τέλος, αν ήσουν καλός, έβγαινες λίγο ταλαιπωρημένος, με μάτια σαν Δευτέρα πρωί χωρίς καφέ αλλά γεμάτος σοφία. Αν ήσουν όμως άπληστος ή δεν σεβάστηκες το πρωτόκολλο απλώς σε έφτυνε αλλού το σύστημα. Κυριολεκτικά.
Μάθημα: Αν θες να γνωρίσεις τον εαυτό σου, πρώτα ξέχνα τι νομίζεις ότι είσαι.
