του Δημήτρη Λάμπρου
Το παζάρι της Λιβαδειάς είναι από εκείνα τα ζωντανά κομμάτια της πόλης που επιμένουν να αναπνέουν ακόμα κι όταν όλα γύρω αλλάζουν. Μια φορά τον χρόνο οι δρόμοι του γεμίζουν πάγκους, χρώματα, φωνές και μυρωδιές, ένα πανηγύρι της καθημερινότητας, όπου το παλιό συναντά το καινούργιο και όλοι μοιάζουν να ξεχνάνε για λίγο την ταχύτητα του κόσμου.
Περπατώντας ανάμεσα στους πάγκους, βλέπεις ρούχα, αξεσουάρ, κουζινικά, παιχνίδια, μυρωδάτα φαγητά. Οι πωλητές φωνάζουν με την ίδια ενέργεια που θα ζήλευε μικρόφωνο συναυλίας και με την ίδια ευγένεια, ενώ οι πελάτες διαλέγουν, παζαρεύουν, γελάνε. Είναι αυτό το χαοτικό αλλά παράξενα αρμονικό σκηνικό που κάνει το παζάρι τόσο χαρακτηριστικό. Εκεί το «πάρε-δώσε» δεν είναι απλώς εμπορική πράξη είναι κοινωνική τελετουργία παγιωμένη και αέναη.
Η αξία του παζαριού δεν βρίσκεται μόνο στα προϊόντα του αλλά στην εμπειρία του. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αγορά μπορεί να είναι ανθρώπινη, γεμάτη πρόσωπα, κουβέντες, και στιγμές που δεν χωρούν στη γαλάζια οθόνη. Για τους ντόπιους είναι παράδοση που κρατάει δεκαετίες. Για τους επισκέπτες είναι ένας τρόπος να γνωρίσουν τη Λιβαδειά πέρα από τα μνημεία και τις άλλες ομορφιές της.
Η φετινή διοργάνωση είχε, όπως πάντα, έντονη κίνηση και συμμετοχή. Οι φωτογραφίες από το viotiaplus.gr δείχνουν ένα παζάρι σε ώρα πιο ήσυχη, και άλλες νυχτερινή με λίγο φως να πέφτει πάνω στους πάγκους, στα χέρια των εμπόρων και στα βλέμματα των περαστικών. Κι όσο κι αν η τεχνολογία έχει κάνει τις αγορές πιο εύκολες το παζάρι της Λιβαδειάς αποδεικνύει ότι τίποτα δεν αντικαθιστά τη μυρωδιά του λουκουμά, τον χαλβά Φαρσάλων, το χαμόγελο του μικροπωλητή και τη χαρά του να «βρεις κάτι» εκεί που δεν το περίμενες. Και σε τι τιμή!
Τ
