του Δημήτρη Λάμπρου
Καλοκαίρι στη Λιβαδειά. Ο ήλιος ψηλά χρυσώνει τις στέγες, λούζει τους πεζόδρομους και φωτίζει τα κρυστάλλινα νερά της Κρύας. Μια πόλη χτισμένη στις όχθες της Ερκυνας απλώνει τα μυστικά της σ’ όποιον θελήσει να την περπατήσει.
Ο ήχος του νερού γίνεται μουσική.Τα πλατάνια ρίχνουν τη σκιά τους σε ζευγάρια, μοναχικούς περιπατητές και επισκπετες που ανακαλύπτουν την πόλη. Στην καρδιά της, οι Πηγές με το τοπίο που μοιάζει να ξεπροβάλλει απ’ τα παραμύθια. Κι εκεί δίπλα στο ποτάμι απλωμένα τραπεζάκια και παλιές νεροτριβές δίνουν σύγχρονο τόνο σε εποχές αλλοτινές.
Καθώς ανηφορίζεις προς το μεσαιωνικό κάστρο εκείνο στέκει αγέρωχο παρατηρώντας τους αιώνες να περνούν. Η θέα κόβει την ανάσα, το βλέμμα φτάνει μέχρι τον Ελικώνα και την εύφορη κοιλάδα που απλώνεται νωχελικά.
Οι καφετέριες κατά μήκος της Ερκυνας γεμίζουν φωνές όλες τις ώρες. Αρωμα καφέ και ήχοι γέλιου ενώνονται με το θρόισμα των φύλλων. Κάποιος διαβάζει ποίηση. Ενας άλλος φωτογραφίζει πεταλούδες.
Η Λιβαδειά το καλοκαίρι δεν κραυγάζει. Ψιθυρίζει. Σου λέει ιστορίες χωρίς λόγια -με νερό, πέτρα, σκιά και φως. Κι αν τη νιώσεις στ’ αλήθεια θα θες να επιστρέψεις ξανά. Οχι για να τη δεις αλλά για να τη ζήσεις.
