του Δημήτρη Λάμπρου
Το πασχαλινό αρνί δεν είναι απλά το “ψητό της χρονιάς”. Έχει πίσω του ιστορία, μυστήριο και… λίγη μαγεία. Κάποτε δεν το έτρωγαν μόνο, το… διάβαζαν κιόλας.
Πριν πέσει στη σούβλα, υπήρχαν εποχές που του κοίταγαν την πλάτη και έβγαζαν χρησμούς. Η περίφημη ωμοπλατοσκοπία -μαντεία από την ωμοπλάτη του αρνιού- καθόριζε πότε θα ξεκινήσει μάχη, πότε να κάτσουν ήσυχοι οι καπεταναίοι και τι θα γίνει με την πολιορκία. Το Πάσχα του 1826 στο Ναύπλιο, λέει, το αρνί του Νοταρά έκανε spoiler για τη νικηφόρα εξέλιξη των γεγονότων.
Στη Ρούμελη, στη Λιβαδειά, δεν έφτανε να αγοράσεις αρνί. Έπρεπε να το πάρεις ζωντανό, να το πας σπίτι σου, να περάσει μια νύχτα εκεί και μετά να σου πει τα μελλούμενα. Αλλιώς ο χρησμός έπιανε για τον βοσκό που στο πούλησε. Μαντεία με εγγύηση τοποθεσίας. Ετσι η πόλη μετατρτεπότνα σε απέραντη ζωοπνήγυρη τη Μεγάλη εβδομάδα.
Και μη νομίζετε ότι όλοι το πλήρωναν. Οι προύχοντες το έπαιρναν πεσκέσι από τους βοσκούς, πολιτική πατρωνία,– “γιατί να το πληρώσω; Κλεμμένο το ’χω;” όπως είπε και ένας μεγαλοκτηματίας κάποτε στη Λιβαδειά. Από την άλλη, οι ληστές – που είχαν δικό τους κώδικα τιμής – το Πασχαλινό αρνί το πλήρωναν πάντα. Τίμιοι μέχρι τέλους.
Το αρνί του Πάσχα λοιπόν, δεν είναι απλώς έθιμο. Είναι χρονοκάψουλα. Κάτι ανάμεσα σε πολιτισμικό αρχείο, μαγικό εργαλείο και σούβλα deluxe.
