Τα παιδικά μας χρόνια είναι γεμάτα αναμνήσεις από αλάνες, γηπεδάκια και τον ήχο της μπάλας στο τσιμέντο ή στο χώμα. Το ρομαντικό ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής δεν είχε την αίγλη των σύγχρονων γηπέδων αλλά είχε ψυχή. Ήταν εκείναν τα βρεγμένα μεσημέρια που ο καθένας ονειρευόταν να γίνει ο επόμενος λασπωμένος ήρωας, και για πολλούς από εμάς, ο ήρωας αυτός ήταν ο Μίμης Δομάζος.
Η καριέρα του μεγάλη, οι επιτυχίες του τεράστιες, αλλά δεν ήταν αυτό που τον καθόρισε. Ο «στρατηγός» δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος παίκτης, ήταν το σύμβολο μιας εποχής που οι φανέλες γίνονταν δεύτερο δέρμα και οι αγώνες ήταν ζήτημα τιμής. Ο Δομάζος μας δίδαξε τι σημαίνει πάθος, αφοσίωση και δημιουργικότητα στο παιχνίδι.
Η είδηση του θανάτου του σήμερα αφήνει μια αίσθηση κενού. Είναι σαν να σβήνει ένα κομμάτι εκείνης της χρυσής εποχής, που μας θυμίζει τι σημαίνει αγνός αθλητισμός και ανιδιοτελής αγάπη για το παιχνίδι. Θα ζει ο Μίμης για πάντα στις αλάνες που μεγαλώσαμε και στα όνειρα που κάποτε κάναμε μπροστά από τα αυτοσχέδια τέρματα -δυο πέτρες, ένα “κάλυμμα” και όλα τα αγόρια της γειτονιάς.
