του Δημήτρη Λάμπρου
Οι αγρότες της Κωπαΐδας βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και το δείχνουν με δυναμικές κινητοποιήσεις, όπως η κατάληψη του Διοικητηρίου στη Λιβαδειά. Για πόσο ακόμη θα συνεχίσουν να αγνοούνται τα αιτήματά τους; Η κατάσταση στον ιστορικό κάμπο είναι τραγική, και οι ιθύνοντες κωφεύουν. Απαιτούνται άμεσες λύσεις σε θέματα όπως η άρδευση, οι αποζημιώσεις για τις καταστροφές, η αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος και – επιτέλους – η δημιουργία ενός οργανισμού που θα αναλάβει τη διαχείριση του νερού και των αρδευτικών έργων.
Η Περιφερειακή Αρχή, εγκλωβισμένη στη δική της ανεπάρκεια, περιορίζεται σε κενές δηλώσεις και συμβολικές κινήσεις συμπαράστασης. Πού είναι οι πράξεις; Πού είναι η πίεση προς την Κεντρική Κυβέρνηση; Αυτή, από την πλευρά της, δείχνει ξεκάθαρα πως προτιμά να ασχολείται με τα μεγάλα συμφέροντα και τις επενδύσεις σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αφήνοντας τον αγροτικό κόσμο να παλεύει μόνος του.
Αντί να προγραμματίζει «πράσινα έργα» πάνω στις πλάτες των αγροτών, ας κοιτάξει πρώτα να εξασφαλίσει ότι οι παραγωγοί θα έχουν νερό, εισόδημα και μέλλον. Ας αναρωτηθεί, τελικά: Χωρίς αγρότες, ποιος θα παράγει τα τρόφιμα που τροφοδοτούν τη χώρα;
Ο ιστορικός κάμπος της Κωπαΐδας κινδυνεύει να μετατραπεί σε νεκρή ζώνη. Οι αγρότες αδυνατούν να συνεχίσουν την παραγωγή με αυτές τις συνθήκες. Η έλλειψη σύγχρονων υποδομών και αποτελεσματικής διαχείρισης νερού οδηγεί σε χαμηλές αποδόσεις και συνεχείς ζημιές. Ο οργανισμός που θα διαχειρίζεται το νερό είναι ένα αίτημα αυτονόητο, αλλά για κάποιο λόγο οι υπεύθυνοι προτιμούν να αγνοούν το πρόβλημα. Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, η περιοχή θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη παρακμή.
Η Περιφερειακή Αρχή έχει ιστορική ευθύνη. Δεν φτάνουν οι αόριστες «εκφράσεις συμπαράστασης». Πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες, να δημιουργήσει οργανισμούς με ειδικούς επιστήμονες και να συνεργαστεί με τους αγρότες για την αναζωογόνηση του Κωπαϊδικού Πεδίου. Επιστήμη, τεχνολογία και πολιτική βούληση είναι τα εργαλεία που απαιτούνται. Το να παραμένουν αδρανείς και να ρίχνουν την ευθύνη «ψηλά» δεν είναι αποδεκτό.
Η κατάσταση είναι απελπιστική, αλλά όχι μη αναστρέψιμη. Οι αγρότες της Κωπαΐδας δεν ζητούν πολυτέλειες άλλωστε είναι χρεωμένοι οι περισσότεροι. Ζητούν το αυτονόητο: να έχουν πρόσβαση σε υποδομές, αποζημιώσεις για τις ζημιές που υπέστησαν και τη δυνατότητα να συνεχίσουν να καλλιεργούν τη γη τους.
Η κυβέρνηση και οι τοπικοί φορείς πρέπει να σταματήσουν να παίζουν το παιχνίδι της καθυστέρησης. Η δημιουργία ενός οργανισμού διαχείρισης νερού και αρδευτικών έργων δεν είναι πολυτέλεια – είναι ζήτημα επιβίωσης. Αν συνεχιστεί η απραξία, η Κωπαΐδα θα είναι σύντομα ένα ακόμη μνημείο της εγκατάλειψης και της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος.
Οι αγρότες της Κωπαΐδας βροντοφωνάζουν: Φτάνει πια! Η ζωή τους εξαρτάται από τη γη τους, αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζει να τους την στερεί το ίδιο το κράτος που υποτίθεται ότι πρέπει να τους στηρίζει. Οι κινητοποιήσεις τους είναι δίκαιες, και η κοινωνία πρέπει να σταθεί στο πλευρό τους.
Αν οι υπεύθυνοι συνεχίσουν να κωφεύουν, τότε η κρίση δεν θα είναι μόνο αγροτική, αλλά συνολικά κοινωνική και οικονομική. Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε: θα επιτρέψουμε την εγκατάλειψη, ή θα υποστηρίξουμε τους ανθρώπους που κρατούν ζωντανή την περιφέρεια και την εθνική παραγωγή;
