*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Του Δημήτρη Λάμπρου
Για την περίπλοκη κατάσταση που επικρατούσε στη Λιβαδειά και στην Ελλάδα το 1917 έχω γράψει εδώ: Η Λιβαδειά τον Ιούλιο του 1917 και 15 φωτογραφίες. Ομως η ζωή έκανε τη δουλειά της. Συνεχιζόταν. Σήμερα φέρνοντας στη δημοσιότητα μερικές ακόμα φωτογραφίες από εκείνη τη συλλογή θα μιλήσουμε όχι για την ιστορία αλλά για την ομορφιά. Και είναι η ομορφιά σε όσα δημιούργησε η φύση απέραντη, οι φωτογραφίες των Γάλλων στρατιωτικών φωτογράφων το πιστοποιούν. Στο φαράγγι οι βράχοι στέκονταν αγέρωχοι, αμίλητοι φρουροί του χρόνου. Τα νερά του ξεροπόταμου έχουν σωπάσει κι αυτά μέσα στο θερμό καλοκαίρι της Λιβαδειάς. Οι άνεμοι σφυρίζουν ανάμεσα στις κάθετες όψεις των γκρεμών και στα λίγα απάνεμα σημεία αφηγούνται ιστορίες αθωότητας και μοναξιάς. Τα κοπάδια ξεχύνονται μηρυκάζοντας ό,τι η γη μπορεί να τους δώσει κι ο νεαρός βοσκός στέκει να φωτογραφηθεί έκθαμβος, με μια ανεπίγνωστη σοβαρότητα σαν να το ξέρει πως περνά με ένα κλικ στην ιστορία. Οι πηγές της Κρύας συνεχίζουν τη χρυσή ροή τους ζωγραφίζοντας εικόνες από ανέμελες μέρες.
Η ηρεμία του απογεύματος αγκαλιάζει το τοπίο καθώς οι σκιές των βράχων απλώνονται σαν μυστικά, με τον ήλιο να φιλτράρει το φως του μέσα από τις κορυφές. Οι χρυσές ακτίνες του χόρευουν πάνω στο νερό καθρεφτίζοντας μια χωμάτινη νοσταλγία για ό,τι έχει χαθεί.
Η γη σε κάθε βήμα, σε κάθε στιγμιότυπο, ξυπνά μνήμες σαν να κράταει τον χρόνο ακίνητο κρυμμένο στους κόλπους της. Οι εικόνες του παρελθόντος ζωντάνευουν, και η ομορφιά γίνεται ένα κόκκινο νήμα για να συνδέσει 100 χρόνια ιστορίας με 100 χρόνια ομορφιάς.
