Του Δημήτρη Λάμπρου
Μια Κυριακή ακόμα… Πολύ κόσμος επέλεξε τη Λιβαδειά για μια απόδραση στην ομορφιά. Ο καιρός μουντός, τα χαμόγελα πολλά. Οι επικσέπτες εντυπωσιάζονται. Και πώς αλλιώς; Εκεί στο νότο της πόλης, τα βράχια μοιάζουν να συνομιλούν με το νερό: έχουν ιστορίες να αφηγηθούν συνυφασμένες με τη φύση γύρω τους. Η Έρκυνα κυλάει, τρέχοντας ανάμεσα σε ψηλούς κορμούς, σε αιώνια πλατάνια και σε ευθύγραμμες διαδρομές. Η λάμψη της φωτίζεται και χάνεται σε μικρές κρυφές γωνιές, όπου η ζωή ανθίζει σε όλες της τις μορφές. Η Κρύα εξακολουθεί να παραμένει κάτι πέρα από μια συγκλονιστική καρτ ποστάλ. Γίνεται μια εμπειρία: εδώ η ομορφιά μεταμορφώνει την ατμόσφαιρα, η ροή αλλοιώνει τα νοήματα και το πέτρινο θέατρο, σαν μια αμφιθεατρική αγκαλιά, προσκαλεί τους επισκέπτες να θαυμάσουν την πανοραμική θέα.
Αλλά η αληθινή μαγεία της Λιβαδειάς δεν κρύβεται μόνο στο τοπίο. Υπάρχουν πολλές γωνιές αφώτιστες όπου καραδοκεί το ωραίο. Εκεί που οι ήχοι της αγοράς αναμειγνύονται με αρώματα από τοπικές συντγαές, και η εκδρομή αποκτά σχήμα. Η πόλη μοιάζει τότε μ’ ένα καλειδοσκόπιο συναισθημάτων και δημιουργίας, όπου η παράδοση συναντά τη διάθεση για εξορμήσεις του σώματος, του πνεύματος και του βλέμματος. Στις όχθες του Ερκυνας, μύθοι ξαναγεννιούνται και σέλφις εγγράφονται για πάντα στη μνήμη αφήνοντας μια αίσθηση αναγέννησης που αγκαλιάζει τον επισκέπτη.
