Το χθεσινό debate του ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε αυτό που πολλοί νουνεχείς πολίτες ανέμεναν. Έξι υποψήφιοι συνωστίστηκαν, φαινομενικά για να
«σώσουν» την Ελλάδα, ενώ οι ίδιοι δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν καμία προσωπική ανάγκη. Το στήσιμο ήταν ατυχές και η συζήτηση κουραστική. Οι
θέσεις των υποψηφίων, με λίγες εξαιρέσεις, ήταν επαναλαμβανόμενες και χωρίς βάθος, στερούμενες τόσο ρεαλισμού όσο και φαντασίας. Ως εκ
τούτου, το debate κατέληξε σε ένα καθαρά επικοινωνιακό γεγονός, εστιάζοντας περισσότερο στα πρόσωπα παρά στις θέσεις.
Σε ό,τι αφορά τις εντυπώσεις, αυτές μοιράστηκαν ως εξής: Ο Νίκος Ανδρουλάκης παραμένει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κομματικού
μηχανισμού, γεγονός που του εξασφαλίζει στήριξη από το βαθύ και καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, αλλά τον περιορίζει σε μια άχρωμη και
γραφειοκρατική παρουσία. Ο Μιχάλης Κατρίνης φέρνει την αύρα του παλιού, πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, με καλά δομημένο λόγο, αλλά ξύλινες φράσεις από τη σχολή του Ανδρέα Παπανδρέου. Παρόλα αυτά, του λείπει το χάρισμα, στοιχείο που μειώνει τις πιθανότητές του.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, προωθούμενη από τα ΜΜΕ, δεν φάνηκε να στοχεύει στους ιδεολόγους του κόμματος, αλλά περισσότερο στους βολεμένους
ψηφοφόρους, ενώ η απολίτικη στάση της την καθιστά εκπρόσωπο των λεγόμενων ακροκεντρώων, παρόμοια με την αποτυχία του Λοβέρδου στις προηγούμενες
εκλογές. Ο Παύλος Γερουλάνος, αν και ευγενικός, φαίνεται να υστερεί για τη θέση του αρχηγού, καθώς η σύνδεσή του με τον Γιώργο Παπανδρέου
δεν λειτουργεί υπέρ του.
Η Νάντια Γιαννακοπούλου δίνει την εντύπωση καλής μαθήτριας, αλλά τα πολιτικά απαιτούν περισσότερο ένστικτο και διαισθητική ικανότητα,
τομείς στους οποίους δεν ξεχωρίζει. Τέλος, ο Χάρης Δούκας, με αέρα νικητή, παρουσίασε αριστερές θέσεις, αλλά δεν κατάφερε να ξεχωρίσει.
Ωστόσο, παραμένει ισχυρός υποψήφιος, αρκεί να αποβάλει κάποια διστακτικότητα στην πολιτική του έκφραση.
