του Δημήτρη Λάμπρου
Ολο και περισσότερο τη δεκαετία του ’60 θυμίζει η ελληνική επαρχία του 2024, με την εγκατάσταση της ενδημικής φτώχειας και την ερήμωση των οικισμών στην ύπαιθρο διότι δεν κάλυπτουν πλεόν τις βασικές ανάγκες μιας οικογένειας. Και δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συνεισφέρει προς αυτή την κατεύθυνση με άστοχα μέτρα που επιδεινώνουν το πρόβλημα χωρίς να διαθέτουν τουλάχιστον μια πειστική εξήγηση. Η συγχώνευση των λυκειακών τάξεων και άλλων σχολικών μονάδων σε όλη την Ελλάδα, στον Δήμο Λεβαδέων και στον Δήμο ΔΑΑ π.χ., μετατρέπει σε χρονοβόρα και κοστοβόρα διαδικασία την εκπαίδευση δεκάδων μαθητών – έστω κι αυτή την προβληματική ελληνική εκπαίδευση. Διαμαρτύρονται οι μαθήτριες στον Αγιο Γεώργιο Λιβαδειάς (βλ. φωτό), γεγονός που έχει τη μεγάλη σημασία του. Διαμαρτύρονατι και οι φορείς και οι αιρετοί που ως συνήθως διαμαρτύρονται από κεκτημένη ταχύτητα με τη γνωστή βαρετή φρασεολογία και την εξίσου γνωστή αναποτελεσματικότητα.
Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα από τις συγχώνευσεις είναι οι επιπτώσεις στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Δεν χρειάζεται να είσαι φωστήρας ούτε υπουργός Παιδείας, δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, για να κάνεις μια σειρά απλοϊκών συλλογισμών όπως αυτοί:
1) Η μείωση των τμημάτων αυξάνει τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, πράγμα που σύμφωνα με όλες τις μελέτες επηρεάζει αρνητικά την εκπαιδευτική διαδικασία.
Ακόμη πιο απλά, μήπως το καταλάβει ο Πιερρακάκης: Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των μαθητών στην τάξη, τόσο μικρότερη η δυνατότητα του εκπαιδευτικού να επικεντρωθεί στις ατομικές ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των μαθητών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης – σε μια ήδη υποβαθμισμένη για δεκαετίες Δημόσια Εκπαίδευση.
2) Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα συνιστά η εξόφθαλμη προαγωγή της ανισότητας μεταξύ των μελών της νέας γενιάς με τον διαχωρισμό τους σε άτυχους που γεννήθηκαν σε αγροτικές περιοχές και τυχερούς που έτυχε να έρθουν στον κόσμο σε αστικές. Είναι πραγματικά εξοργιστικό το υπουργείο που έπρεπε να έχει ως επικεφαλίδα την ισότητα των ευκαιριών ανάμεσα τουλάχιστον στα παιδιά μας, να προωθεί πολιτικές διαχωρισμού στον 21ο αιώνα.
3) Φυσικά οι επιπτώσεις διαφαίνονται και στη μικροκλίμακα. Οι μαθητές που θα αλλάξουν σχολική μονάδα θα υποστούν δύο ειδών σοκ. Η διατάραξη της καθημερινότητας, ειδικά για όσους βρίσκονται αντιμέτωποι με τις πανελλαδικές εξετάσεις, είναι πιθανό να έχει αρνητικές συνέπειες στην απόδοσή τους. Δεν είναι αμελητέα και η ψυχολογική επιβάρυνση που θα δημιουργήσει η αλλαγή του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος στις πολύ ευαίσθητες ηλικίες των εφήβων.
4) Δεν συζητώ καν την οικονομική ωφέλεια που θα έχει ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Παιδείας από αυτές τις συγχωνεύσεις, τόσο γιατί καθαυτές είναι ασήμαντες, όσο και γιατί οι σπατάλες σε επουσιώδεις τομείς είναι προκλητικές, πράγμα που το βλέπουν και το νιώθουν και οι μαθητές, να είστε σίγουροι.
Αντί το Υπουργείο Παιδείας να φροντίσει να διασφαλίσει την επαρκή κάλυψη των αναγκών σε εκπαιδευτικό προσωπικό και τις κατάλληλες κτηριακές υποδομές, θυσιάζει στον βωμό της μείωσης των εξόδων την ποιότητα της εκπαίδευσης και την καταστατική αρχή κάθε πολιτείας για την παροχή ίσων ευκαιριών στους πολίτες της. Μια ακόμη πολιτική ηγεσία στο Υπουργείο Παιδείας μοιάζει να είναι κατώτερη των περιστάσεων.
