του Δημήτρη Λάμπρου
Αγαπητέ Γιάννη,
Φέτος προβληματίστηκα πολύ για το αν θα έπρεπε να σου γράψω τα καθέκαστα σχετικά με τις δημοτικές εκλογές. Οπως αντιλαμβάνεσαι, ο λόγος είναι ότι η ενασχόληση με το ανακυκλωμένο υλικό εγνωσμένης ανεπάρκειας συχνά είναι όχι μόνον περιττή αλλά και επιβλαβής. Κατανοώ ότι αυτό αφήνει ένα εμφανές κριτικό κενό, αλλά θέλω να ξέρεις ότι η σιωπή δεν είναι περιφρόνηση. Είναι αμηχανία. Και απογοήτευση για εκείνους τους δικούς μας ανθρώπους που επιλέγουν να κοιτάζουν αλλού – ενώ βλέπουν…
Οι αιρετικοί σιώπησαν, η κοινωνική απελπισία συμβιβάστηκε με λίγα pass, η εύκολη πλειοδοσία λογίζεται πια ως πολιτικό επιχείρημα. Η ενδιάθετη νεανική τάση για πειραματισμούς ρίχνεται σε αδράνεια μέσα σ’ ένα περιβάλλον σκόπιμων θεσμικών παθογενειών και απροκάλυπτων ιδιωτικών συμφερόντων που προελαύνουν νόμιμα και παράνομα αλλά πάντως κυρίαρχα.
Αυτή είναι πάνω κάτω η εικόνα κι εμείς σαν να κρυβόμαστε πίσω από τα αχυρένια σκιάχτρα ενός κόσμου που προφασιζόμαστε ότι δεν του αξίζει να σωθεί. Με μόνο μέλημα να περάσει ο καιρός, να ολοκληρωθεί ο κύκλος. Καμιά σκέψη να ανασυνταχθούμε, να δώσουμε ενέργεια στο ποιητικό αίτιο… Μόνο να θάβουμε αγόγγυστα τις σημαίες κρατώντας αναμμένα τα κεριά της ιστορικής μνήμης και της ανιδιοτελούς αγάπης απέναντι στην επέκταση ενός εφιαλτικού πολιτισμικού τοπίου που αναπαράγει την πιο φτηνή εκδοχή της πολιτικής, τα πιο εφήμερα κλισέ της τέχνης.
Αυτό είναι Γιάννη μου το πλαίσιο. Το επαχθέστερο σενάριο θα ήταν 5 χρόνια ακόμα αναβολή στην προοπτική να αποκτήσει η Λιβαδειά ένα δημοτικό συμβούλιο που να είναι αποτελεσματικό για την επίλυση των τοπικών υποθέσεων όχι μόνο σε όφελος αλλά και με τη συμμετοχή των δημοτών. Γιατί να το επιτρέψουμε; Γιατί να αφήσουμε το μέλλον της πόλης να υποθηκεύεται χωρίς δυνατότητα αναστροφής -ούτε καν της παγίωσης στοιχειωδών χωροταξικών και περιβαλλοντικών κανόνων στην πόλη… που γίνεται κάθε μέρα πιο άσχημη…
Στην εγνωσμένη ανεπάρκεια όταν προστίθεται και η ιδεολογική κουρελού όμως, η αποτυχία είναι δεδομένη. Σοβαροί να είμαστε.
Φυσικά υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθούμε Γιάννη μου.
Βρίσκω μια φίλη στο σούπερ μάρκετ και μου λέει:
-Με το λάδι τι κάνεις;
-Εχω 150 λίτρα από πέρυσι, της λέω.
-Μ’ αρέσει όταν μιλάς πρόστυχα, μου λέει.
Και ήταν φίλη, κανονική φίλη. Βάλε με τον νου σου τι γίνεται.
Με εκτίμηση
Δ. Λ.
