Γράφει η Αγγελική Εκμετζόγλου
Ένας σπαραγμός θροΐζει στις καλαμιές που ασελγούν στα νερά θρυμματίζοντας τον καθρέφτη της ιτιάς και της λεύκας, του βράχου και του ουρανού. Ήχος άλλος κανένας, εκεί που κάποτε ανάβρυζαν τα γέλια και τα τραγούδια των χαρίτων, λίγο αν στεκόσουν να αφουγκραστείς. Κι ούτε οι χοροί τους δονούν πια τον αέρα, μόνο νεκρή ακινησία.
Κι ας το νιώθεις πως είναι ακόμα εδώ, στον τόπο που τις γέννησε και στον μύθο που επιμένει παράφωνα και σαν ουλή από βαθύ τραύμα. Είναι ακόμα εδώ, στο σπίτι τους που έπνιξαν τα αγριόχορτα κι οι αγκαθιές. Ζουν ακόμα εδώ, όμως σαν εξόριστες, με θλίψη για τα βρώμικα μέλη τους, για τα αχτένιστα μαλλιά τους, τα αφυδατωμένα χείλη, την αμήχανη γύμνια τους… Αυτές που ήταν το φως κι η ομορφιά κι η χάρη του Ήλιου και της Αφροδίτης.
Στην απογευματινή μας βόλτα το «γιατί» μιας χρόνιας υποστολής, καταστρατηγώντας τον φυσικό νόμο, ανέβαινε σαν μπαλόνι στον ουρανό απαιτώντας από την ακατανόητη αντίφαση απάντηση. Δεν ήταν ψευδαίσθηση, το είδαμε κι οι τέσσερις μέχρι να σβήσει στα χρώματα της δύσης.
